INTERVIEW: Purity Ring

Wie Purity Ring op Motel Mozaique aan het werk heeft gezien, weet: de band is niet meer dat ingetogen, ietwat moeilijke indietronica-duo waar we ten tijde van debuutplaat ‘Shrines’ (2012) zo gek op waren. De show was groots en pompeus, net als de drops en breaks op het met pop en zelfs EDM flirtende vervolg ‘another eternity’. The Daily Indie onderzocht hoe die transformatie tot stand kwam.

Het ontbreken van hoofdletters in de titel ‘another eternity’ hierboven is geen eindredactionele onoplettendheid van uw favoriete muziekmagazine. Net als de namen van de tracks is de titel van de plaat opzettelijk met kleine letters geschreven. “Dat is een kleine afwijking in mijn hoofd”, lacht zangeres Megan James als ze is aangeschoven. “Ik doe het altijd als ik typ. Het is casual, zonder protserigheid, eenduidig. Het idee dat niets boven de rest uitstijgt, spreekt me aan.”

Recept
Het ontbreken van kapitalen is, bedoeld of onbedoeld, eveneens een aardige metafoor voor de tracklist van ‘another eternity’. De plaat is opvallend coherent, alsof de songs geschreven zijn om bij elkaar te horen. Zelfs in lengte zijn er geen uitschieters: alles klokt rond de drieënhalve minuut. “We houden gewoon niet van lange songs”, verklaart producer Corin Roddick. “We stoppen zodra we het gevoel hebben dat de luisteraar net genoeg heeft gehad om zich bevredigd te voelen. We willen niet vervelen met het overbodig vier keer herhalen van een refrein.” “Maar er is geen recept voor een Purity Ring-song”, benadrukt James. “Behalve dat we het beknopt en simpel willen houden. Ik denk dat er een misconceptie bestaat dat muzikanten altijd van tevoren weten wat ze willen bereiken als ze beginnen te schrijven. Het is echt zoals met elke andere kunstvorm: we proberen een idee of een emotie uit drukken met instrumenten en andere geluiden. Dat komt voort uit onszelf, onze ervaringen en onze vaardigheden. Het is niet een lijstje dat je even opsomt.”

Vooruitstrevend
Muziekmagazine DIY noemde Purity Ring ooit ‘de meest gekopieerde indieband van het jaar’. ‘Shrines’ legde destijds de lat inderdaad hoog en diende de afgelopen jaren overduidelijk voor meer dan één act als inspiratie. Maar ‘another eternity’ is geen product van een verwoede poging om opnieuw voor de massa uit te lopen, claimt Roddick: “Volgens mij lukt dat niet eens als je het probeert. Ik wil dat onze muziek vooruitstrevend is, maar ik denk dat je jezelf beperkt als je bepaalde dingen wel of niet doet for the sake of it. ‘Shrines’ gebeurde heel spontaan. Dat uitgangspunt hebben we nu ook gebruikt.” Desondanks was er wel degelijk een groot verschil: ‘Shrines’ kwam tot stand via e-mail terwijl beide Canadezen ieder aan een andere kant van het land zaten. Voor ‘another eternity’ zaten ze bij elkaar in de studio. Niet dat het proces daardoor versnelde: Roddick en James deden drie jaar over de plaat en de week dat we de band spreken, zijn de eerste liveshows sinds twee jaar net achter de rug. “Ik was direct na ‘Shrines’ al bezig met het nieuwe album”, zegt Roddick. “Ik was op zoek naar een overkoepelend geluid, maar dat leidde tot niets. Toen Megan eenmaal in de studio zat, begonnen we te schrijven en duurde het nog een week voordat we een song af hadden. Vanaf toen liep het. We zaten iedere maand een week bij elkaar, in de tussentijd deden we ons eigen ding. We werken vrij langzaam, ja.” James: “We merkten dat we niet teveel moesten discussiëren, maar gewoon doen. We wilden niet hetzelfde doen als op ‘Shrines’, met als enige reden dat we het al hadden gedaan. Het grootste verschil? We vinden zelf ‘Shrines’ nog steeds prachtig, maar dat album was… Opgesloten. Dit album is luchtiger, ruimtelijker.”

EDM
Wat heet: als er iets opvalt aan ‘another eternity’ is het de tweeledigheid van de plaat. Enerzijds hebben pareltjes als heartsigh, push pull en repetition nog altijd die mysterieuze, melancholieke en vluchtige sfeer van het debuut. Anderzijds is de opvolger niet alleen toegankelijker, maar zoekt hier en daar nadrukkelijk de pop en zelfs EDM op, met verschillende songs die in structuur opbouwen naar een climax, een drop kennen en weer als een nachtkaars uitgaan, alsof ze naadloos in een volgende plaat gemixt kunnen worden. Dat zou je plat kunnen noemen, gemakkelijk effect sorteren, maar daarvan is geen sprake volgens Roddick: “Het zijn voornamelijk devices of production die ik leuk vind. Druk opbouwen en weer loslaten, maakt een song interessant. Niet met de intentie om erop te dansen, ook al kan dat soms wel door de energie die erin zit. Maar mensen mogen ermee doen wat ze willen. Zodra een song uit onze handen is, kan het me niet meer schelen wat ermee gebeurt.” “Ik denk dat er inderdaad EDM-achtige momenten op de plaat staan”, voegt James toe. En ik vind ook dat bepaalde elementen van EDM plat of oppervlakkig kunnen zijn als je niet high op een festival staat, maar er zijn ook zeker dingen die werken. Zo zijn sommige elementen op de plaat toegankelijker, maar er zit nog steeds veel in dat dieper gaat. Het heeft niks te maken met geforceerd een bepaald effect te willen bereiken. Noem het popmuziek, we vinden het allemaal prima, maar dat was niet het uitgangspunt. Hoe het dan komt? ‘Shrines’ was onze eerste poging om muziek te maken. We zijn sindsdien een eind gekomen. We zijn twee jaar verder, we klinken als vanzelf ook anders. ‘Volwassen geworden’ is zo’n cliché. Laten we het erop houden dat we nu zelfverzekerder en meer ervaren zijn.”