Interview POND: “Na het opnemen boeit zo’n album niet meer zo veel, dan is het een gesloten boek”

Down The Rabbit Hole
23 – 24 -25 juni

 

POND is een band die we al een tijdje kennen als het ‘kleine broertje’ van Tame Impala. De band uit Perth was een paar weken geleden te vinden op London Calling en gaven daar al een vlammende show. Komend weekend speelt POND op Down The Rabbit Hole om dat nog eens dunnetjes over te doen.  

Het was een stomend hete zaterdagavond op London Calling, de zalen waren zweterig en de mensen gingen in de grote zaal los op TRAAMS. Ondertussen waren de mannen van POND nog bezig met het naar binnen werken van hun avondmaaltijd. Jamie Terry, de synth-man van de band, werkt gretig zijn bord rijst naar binnen. ‘’Het eten begint langzaam allemaal op elkaar te lijken op zo’n tour. je mag ook eigenlijk niet veel verwachten op een klein festival’’, vertelt hij al lachend wanneer Nick Allbrook vervolgens de kleedkamer binnen loopt. We spraken hen kort over het nieuwe album: The Weather.

 

“Dat manische en hysterische hebben we geprobeerd erbij te pakken en op onze eigen manier beet te pakken.”

 

Het album
Kortom, de sfeer is goed. De mannen hebben er zin in en zijn maar wat blij dat het album The Weather uit is. “Het is echt een leuk maar lang proces geweest. Het was goed om weer een album op te nemen, het werd ook wel weer tijd om wat te doen met zijn allen. Maar uiteindelijk, na het opnemen, boeit zo’n album niet zo veel meer. Dan is het gewoon klaar en een gesloten boek. Het is vooral leuk dat mensen nu eindelijk de mogelijkheid hebben om het album te luisteren, weet je.’’

Voorbeelden van muziek die als inspiratie golden op dit album was vooral popmuziek vanuit de jaren tachtig. David Bowie is bijvoorbeeld een artiest waar de band veel naar geluisterd heeft. “David Bowie was zo’n magistrale artiest. Die man kon doen waar hij zin in had. Je wist nooit waar hij nu weer mee zou komen in z’n begintijd. Dat manische en hysterische hebben we geprobeerd erbij te pakken en op onze eigen manier beet te pakken. Verder zou ik eigenlijk niet echt weten welke bands we veel naar hebben geluisterd. Het album is alweer opgenomen aan het einde van 2015, begin 2016. Zou dan mijn Spotify-geschiedenis eens moeten doorscrollen’’, vertelt Nick lachend.

 

 

‘’Er was ook niet echt een grote druk om er een album uit te gooien’’, vervolgt hij. ‘’We hebben eigenlijk altijd het gevoel dat we altijd kunnen doen waar we zin in hebben, terwijl je van veel bands hoort dat er toch een bepaalde druk ligt vanuit platenmaatschappijen. Wij hebben dat echt totaal niet gehad. Het experimenteren tijdens het jammen was dan ook eigenlijk het leukst om te doen. Een nummer als Colder Than Ice is bijvoorbeeld praktisch gezien een live-jam.’’

De goede en onbevangen sfeer is ook terug te horen op het album. De mannen produceerden een sterk album en krijgen er ook veel lof voor, met wel de kanttekening dat het nogal klinkt als Currents van Tame Impala uit 2015. Pond lijkt op het album namelijk dezelfde verandering door te maken als Tame Impala. Een iets meer poppy geluid vervangt de dikke psychrock die we van POND kennen. Die vraag kan daarom dan ook niet uitblijven, de invloed van producer annex frontman van Tame Impala, Kevin Parker, lijkt immers groot. Nick vertelt: “Die vraag krijgen we wel echt steeds vaker, ik weet ook niet precies waar het door komt. Want voor mij klinkt dat album compleet anders. Het is niet alsof Kevin bij ons de studio in liep en zei: c’mon guys, join me in the pop world. Uiteindelijk hebben wij met zijn allen opgenomen en alle tracks met zijn allen geproduceerd én geschreven. Het was niet alsof Kevin de touwtjes in handen had en dat deze verandering zo vooraf bedacht was. Uiteindelijk vind ik namelijk dat we wel nog steeds als onszelf klinken, misschien wat meer invloeden vanuit andere genres, maar in de kern vind ik nog steeds dat we een psychrock-geluid hebben.’’ Jamie vult aan: ‘’We zijn eigenlijk gewoon een grote groep gelijkgestemden die állemaal hetzelfde leuk vinden aan muziek. Ik bedoel: wij hebben allemaal dezelfde verandering doorgemaakt. We vinden allemaal hetzelfde geluid tof. Dus ja, het kan allemaal gescript lijken maar in feite is het niet meer dan een natuurlijke verandering.’’

 

“Het is niet alsof Kevin bij ons de studio in liep en zei: c’mon guys, join me in the pop world.’’

 

Het succes van Tame Impala
De mannen hebben het succes van Tame Impala aan den lijve ondervonden als vriendengroep zijnde. De bekendheid steeg sindsdien exponentieel in Perth, de band ontstijgt inmiddels het heldendom. ‘’Natuurlijk, dat succes verandert wel het een en ander. Mensen kijken wel anders naar je. Maar dat het zo dichtbij was betekende wel dat we het hebben kunnen voelen, ondanks dat wij als band lang niet zo groot zijn. Dus we hebben er vooral met zijn allen goed op kunnen reflecteren en er kritisch naar kunnen kijken, daar hebben we wel van geleerd. Het maakte het leven ook een stuk hectischer.’’ zegt Nick. “De directe gevolgen daarvan zijn bijvoorbeeld dat we veel beter hebben leren touren. We nemen nu gewoon echt ook tijd voor onszelf omdat het anders wel heel zwaar wordt. Zeker met een intensief schema zoals wij hebben op dit moment. Zo’n tour kan je namelijk écht opbreken als je het verkeerd aanpakt. Vroeger verwaarloosden we onszelf nog weleens echt op een tour. Die tijden zijn wel voorbij. Desondanks leuk om met zijn allen op pad te zijn en lekker veel te spelen, lekker veel steden te zien en gewoon te genieten van alle mensen die bij ons langskomen.’’

 

 

Op de vraag of dat de mannen verwachten dat zij net als Tame Impala de wereld zullen gaan veroveren antwoorden de mannen lauwtjes. ‘’Nee dat zeker niet, de nasleep van zo’n album is leuk met al dat reizen, touren en het zien van zo veel steden. Maar ik denk niet dat de wereld veroveren het doel moet zijn, gewoon lekker doen wat wij zelf willen is het beste denk ik. Maximale artistieke vrijheid.’’

 

POND speelt op 23 juni op Down The Rabbit Hole!