INTERVIEW: Parquet Courts

Muziek is soms net het echte leven: eens in de zoveel tijd word je eraan herinnerd dat je sommige zaken gewoon niet voor lief moet nemen. Dus toen we net begonnen te wennen aan Parquet Courts’ nieuw verworven status van indie-rockgoden veranderde de band zijn naam doodleuk naar Parkay Quarts. Oké, fonetisch bijna hetzelfde, maar toch best verwarrend.

Wanneer we frontman Andrew Savage vragen naar de naamsverandering, vraagt hij zich vooral af waar alle opwinding vandaan komt: “Eén van de redenen dat we ooit voor deze naam hebben gekozen is de mogelijke variaties in spelling. Variatie is, zoals men neigt te zeggen, the spice of life.” En daar moeten we het mee doen. Maar de plotselinge voorkeur voor een, ehm, spicier variant op de naam Parquet Courts is vast niet permanent. Voor de  jongste telg van de band, ‘Content Nausea’, werd noodgedwongen een aantal tijdelijke wijzigingen doorgevoerd in de bandbezetting: bassist Sean Yeaton was druk met zijn jonge gezin en drummer Max Savage met zijn studie. Hierdoor is de plaat vooral het werk van Andrew Savage, gitarist Austin Brown en een aantal gastmuzikanten. Andere band, andere naam, moet men gedacht hebben. The spice of life.

New York, New York
Hoe dan ook, Parquet Courts/Parkay Quarts is een productief stelletje gasten. Naast drie elpees en twee EPs in minder dan twee jaar, bestiert Savage samen met New Yorkse noiserockers PC Worhip ook de zelfverklaarde superband PCPC. Dat is niet zomaar een andere naam voor dezelfde band, benadrukt Savage: “PCPC is een aparte band, met andere leden en andere songs. Het is een project dat zijn eigen regels heeft. Het is meer een los ding ernaast, waar we aan werken terwijl we met onze andere bands toeren. Maar de fans mogen beslissen wat de exacte verschillen zijn.”

Opvallend is dat PCPC, zoals alles dat muzikaal en visueel van de lopende band van Savage en co. komt rollen, nadrukkelijk zijn inspiratie haalt uit de rijke muziekgeschiedenis van New York City. Dat, maar dan met de zuidelijke tekstuele satire van de geboren Texanen. Savage vindt het maar niks om de invloeden in zijn muziek te zoeken in de afkomst van de band: “Niemand noemt The Velvet Underground ‘New York-via-Long-Island’. New York is een geweldige plek om te wonen, zeker als je geïnteresseerd bent in historie. Maar muzikaal gezien wil ik niet te veel te maken hebben met de geschiedenis van één plek. Regio’s en scènes zijn zoveel minder prominent aanwezig in muziek tegenwoordig. Informatie verspreidt zich daar veel te snel en gemakkelijk voor.” En Californië dan, waar de laatste jaren een enorme hoeveelheid bands doorbrak door juist zo sterk te refereren aan de muzikale geschiedenis aldaar? “Jullie Europeanen focussen te veel op de west- en oostkust. Iedereen hier weet dat de beste muziek al tientallen jaren uit het midden van het continent komt.”

Authenticiteit
De ironie achter Savage’s standpunt over de vrije stroom van informatie via internet zit in zijn achterdocht jegens alles dat bij de gemiddelde post-moderne rockband ook maar enigszins afleidt van de muziek zelf, wat hij te pas en te onpas ventileert. Zo staat op de achterzijde van de door Savage ontworpen platenhoes van ‘Light Up Gold’, op de plek waar iedere andere band zijn URL zou vermelden: ‘mammalian consciousness is the original world wide web, so find us there, you warm-blooded freak’. In een interview met The Guardian stelde Savage bovendien dat zijn band zo ver gekomen was zonder sociale media, dat hij zich niet kon voorstellen dat het nodig was.

Savage: “Begrijp me niet verkeerd, ik ben er niet op tegen dat andere bands sociale media gebruiken. Het is geen groots gebaar of burgerlijke ongehoorzaamheid, maar wij doen het gewoon liever niet. Ik vind niet dat alle vooruitgang per se een heel positief effect heeft op menselijk gedrag, maar ik ga niet lopen preken. Ik zie persoonlijk het punt gewoon niet zo. If it ain’t broke, don’t fix it”.

‘Do-it-yourself-unless-someone-can-do-it-better’
Het is inderdaad misschien wat oneerlijk om er maar vanuit te gaan dat de DIY-mentaliteit die Parquet Courts altijd zo hoog in het vaandel had staan, omgekeerd evenredig is aan de populariteit van de band. Desondanks heeft ‘Content Nausea’ een minder obscure sound dan zijn voorgangers, met uitgesponnen, filmische stukken en een cover van These Boots Are Made For Walking. Savage’s ontwerp voor de hoes van de plaat toont New York in verval, ‘steeds verder verwijderd van zijn romantische historie, eigenlijk net als Parkay Quarts zelf’, aldus het bijgaande persbericht. Afgezien van opnieuw een verwijzing naar NYC, klinkt daaruit ook op zijn minst een cynisch statement over de positie van de band in de huidige muziekscene.

Savage: “Laten we eerlijk zijn: zo’n term als DIY is vooral marketing, of je nu in Parquet Courts zit of in een hardcore punkband. Wij zijn niet DIY, want veel dingen die we zelf deden, worden nu gedaan door professionals. Het is beter voor de band, ook al breken we daarmee dat mysterieuze DIY-imago af. Eerlijk gezegd kan die me steeds minder verdommen nu ik ouder word. We zijn een do-it-yourself-unless-someone-can-do-it-better-band”.

Buzzband
Het is een begrijpelijke scepsis van een muzikant die na jaren in de periferie zijn muziek eindelijk opgepikt ziet worden. Die plotselinge erkenning, geholpen door de door hem zo wantrouwde massamedia, is voor Savage vooral een reden voor relativering: “Voor Parquet Courts zat ik in bands die niemand wat kon schelen. Het is leuk als je kunst wordt erkend, maar het is geen doel op zich. Als een vriend, wiens smaak je vertrouwt, iets vriendelijks over je muziek heeft te zeggen, is dat beter dan welke positieve recensie van een ervaren criticus dan ook. Heel veel critici lopen nu weg met Parquet Courts, maar ze snappen geen hol van de band, wat eerlijk gezegd nog erger is dan de slechtste kritiek.”

Buzz of niet, voor Parquet Courts leidt dat soort gelul vooral af van wat er toe zou moeten doen: de muziek. Savage: “Op ‘Sunbathing Animal’ staat een song waarop we vier minuten lang één noot spelen (de titeltrack – red.). De kwaliteit van de opnames gaat vooruit, maar we zijn echt niet conventioneler. ‘Content Nausea’ klinkt misschien anders dan ons debuut ‘American Specialties’, het is even oprecht. Bovendien, de band moet zich ontwikkelen, want wij ontwikkelen ons ook”, besluit Savage. “Het zou denk ik het beste zijn als niemand verwachtingen koestert over wat het zou moeten worden.”