INTERVIEW: LIARS

Na elk nieuw album is het weer raak op Wikipedia, want dan moet de digitale encyclopedie de beschrijving van Liars’ muziek opnieuw aanpassen. Het drietal uit Brooklyn bezorgt de genre-mierenneukers namelijk slapeloze nachten. Hun nieuwe, overwegend elektronische, ‘WIXIW’ (spreek uit: ‘wish you’) vindt weerklank bij fans en critici alom. Voor het laatste optreden van hun Europese tour, in de OT301 in Amsterdam, spreken we met de band over hun drijfveren voor deze plaat: “Soms kom je op hetzelfde punt uit als waar je vertrokken bent, maar is het nog steeds een stap voorwaarts.”

Voor een band die aan het eind van een intensieve tourperiode is, ogen de heren kalm en relaxed (zonder dat er Amsterdamse specialiteiten aan te pas zijn gekomen. Schijnt het). Aan tafel zitten Angus Andrew (zang/elektronica/gitaar) en Aaron Hemphill (gitaar/elektronica/percussie). “Het eten in Milaan was het best”, antwoordt Angus wanneer hij naar het tourverloop wordt geïnformeerd. “Morgen vertrekken we naar Australië, we hebben een lange vlucht voor de boeg.” De geboren Australiër, compleet met onmiskenbaar accent, ziet er naar uit om voet op eigen bodem te zetten. Angus: “Het is jammer dat we niet zo vaak naar Australië kunnen komen als bijvoorbeeld Amerika of Europa. Het lijkt overigens wel of we in Europa iets beter begrepen worden dan in Amerika, het publiek is misschien wat meer open-minded. Maar we hebben net een hele fijne Amerikaanse tour achter de rug, die de balans weer een beetje in evenwicht brengt.”

WIXIW
Een Liars-plaat maken gebeurt nooit zomaar. Voor de opnamesessies van ‘WIXIW’ besluit de band zich af te sluiten van de buitenwereld: “Geen telefoons, geen impulsen van buitenaf”, en als sardientjes in een blikje een studio te betrekken, maar het had een hele praktische reden: “Aaron en ik hebben gemerkt dat we onze beste resultaten boeken als we vanaf het allereerste begin bij elkaars creatieve proces betrokken zijn. Je kon letterlijk niets maken, of de ander kon het horen. Zo dwongen we onszelf tot interactie.”

Aaron, die sinds kort geblondeerd door het leven gaat, haakt in: “Wij zijn graag extreem voorbereid. Maar met deze manier van werken was er geen plaats om comfortable te worden. Als je dat wordt, is het voor ons tijd om te stoppen en iets anders te ondernemen. Zolang je onzekerheden hebt, zolang je jezelf blijft testen, ben je aan het leren en ben je onderweg.”

Comfort Zone
Muzikaal masochisme, zou je denken. Toch klinkt ‘WIXIW’ gebalanceerd, voltooid, volwassen, maar ook haast on-Liars persoonlijk. Hoe krijg je dat voor elkaar als je comfort zone zich buiten je comfort zone bevindt? “De palindroom van de titel zegt het in feite al. Je kunt op een bepaald punt vertrekken en op dezelfde plek uitkomen, zonder dat je meer oplossingen hebt gevonden. Ook al is het niet evident, het is een stap voorwaarts”, legt Aaron uit. “Vanuit een creatief oogpunt was dit een heel belonend proces, maar als individu helpt het mij niet per se. We hebben veel persoonlijke dingen besproken en in de muziek gestopt, maar ik heb nu niet minder moeite om met mensen te praten of zo.”

“Er is geen ander proces dat zoveel tijd in beslag neemt voor ons als het schrijven van de teksten”, vervolgt Angus. Aaron en Julian Gross (drums/elektronica), die ondertussen is aangeschoven, knikken. “Misschien zijn we niet altijd even verstaanbaar, maar wij willen alleen iets zingen als wij er compleet achter staan. Als dat niet goed verstaan wordt, dan laat het een spanning over, die de luisteraar zelf in kan vullen. Soms versterkt de zang meer de algemene mood dan dat het duidelijk een boodschap overbrengt. We zullen nooit onze teksten in het cd-boekje zetten, maar we nemen het schrijven ervan erg serieus. Dit is ook ons eerste album waarbij er geen enkele keer geschreeuwd wordt, wat voor mij best een ding is.” Inderdaad, van debuutplaat ‘They Threw Us All In Trench And Stuck A Monument On Top’ (2001) tot aan ‘Sisterworld’ (2010) wordt er inderdaad altijd geschreeuwd. Eén van de weinige constanten. Ook die is er dus niet meer…

Geen verslapping
Live laten ze het niet achterwege. Wanneer het drietal, na een ambient/soundscape-achtige set van The Haxan Cloak, die als warm-up act amper de temperatuur doet stijgen, het podium betreedt, gaat er een knop om in de OT301. De heren lijken kalm en geroutineerd, maar draaien absoluut geen kunstje af. Er zit vaart in, en na hun meest recente single Brats, die als tweede in de set langskomt, merk je dat er momentum wordt opgebouwd.

Er valt geen punt van verslapping bij de band te bespeuren, die met zes studioalbums inmiddels ook genoeg back catalogue op zak heeft. Het publiek dendert welwillend mee, vooral met het materiaal van het in 2006 verschenen ‘Drums Not Dead’, waar een enkeling crowdsurfend nog een behoorlijke afstand weet af te leggen. Vooral Let’s not Wrestle Mt. Heart Attack!  van laatstgenoemde levert veel respons op, maar ook Plaster Casts of Everything van ‘Liars’ (2007) staat als een huis. De visuals, een video van de band die hun studio uitruimt, sluit naadloos aan op de set en past uitstekend bij de feel van ‘WIXIW’: minimalistisch, bijtijds grappig en bovenal erg persoonlijk. Wanneer Angus de afsluiter aankondigt en vertelt dat het nummer in Amsterdam is geschreven, houdt iedereen hun adem in voor The Other Side of Mt. Heart Attack. De band verlaat door het publiek de zaal, die nog een tijdje na blijft gonzen.

Eén stap vooruit, één stap terug
Als ik ’s avonds thuis kom, realiseer ik mij dat ik weer terug ben op hetzelfde punt ben waar ik ’s middags ben vertrokken. Ik ben niet evident verder, en heb weinig nieuwe oplossingen. Maar Liars bewijst dat het proces een grote stap voorwaarts kan zijn, niet alleen op ‘WIXIW’, maar ook live. Laten we hopen dat ze lang uit hun comfortzone blijven.