Interview

INTERVIEW: Howler


31 maart 2014

Het debuutalbum America Give Up van Howler staat in mijn geheugen gegrift, van begin tot eind: het is mijn fotoalbum van zomer 2012. Opgefokt, super catchy en een branie met de hoofdletter BRANIE. Maar de wetten van de natuur leren ons dat opvolgers vaak proberen vroeger succes halfbakken te imiteren of dat er opeens grootheidswaanzin ontstaat en dubbele orkesten worden ingehuurd om halve arrangementen te verbloemen.

Maar heremijntijd, opvolger ‘World of Joy’ is weer raak. Opgefokt, nog steeds catchy as hell en branie met… goed, je snapt wel. Daily Indie ging met Jordan Gatesmith (vocals en gitaar) en Ian Nygaard (gitaar) zitten om te babbelen over het ‘moeilijke’ tweede album, ziekenhuizen en het grote billen- of borsten vraagstuk.

Over jullie tweede album, ‘World of Joy’, was het een klassiek ‘moeilijk tweede album’?
Jordan: “Ja en nee. We waren wel een beetje bang om nieuw materiaal te gaan spelen voor live-publiek. Daarom hebben we ook besloten vijf maanden lang de boel stil te leggen. De pagina van een album is weer helemaal leeg, en dat is exciting en beangstigend tegelijkertijd. Toen we daarna weer bij elkaar kwamen, duurde het proces van schrijven en opnemen ongeveer zes weken; alles viel op z’n plek.”

Voor het tweede album gingen jullie met dezelfde producer (Chris Heidman) aan de slag, was dat een logische stap?
Ian: “In eerste instantie wilden we een andere producer, een grotere jongen. Toen we bezig waren met een paar contacten, bedachten we dat we eigenlijk niet zoveel zin hadden om een grote naam aan ons product te verbinden, zo van: ‘Kijk! Nu kunnen we opeens grote studio’s en meneren betalen.’ Uiteindelijk komen we weer uit bij ons vaste team, hoe we zijn begonnen, als vrienden. Het was gewoon opeens logisch.”

Toch hebben jullie grote veranderingen meegemaakt, jullie zijn nu met z’n tweetjes over, jullie ritmesectie is compleet veranderd.
Ian: “Het gaf ons weer grote ruimte om samen te schrijven, de collaboratie was groter. De drummer is niet alleen de drummer nu, hij kan ook meedenken in het andere schrijfproces. We hebben geluk met onze ritmesectie, ze zijn tight as fuck. Daarom misschien ook een meer bass-heavy geluid op het tweede album, iets meer drums op de voorgrond. We wilden ook zo min mogelijk overdubs, naast een paar gitaarlijntjes en de vocals hebben we alles live ingespeeld, vier gasten in een kamer en knallen. Ik denk dat je dat ook terug kunt horen.”

Er zijn referenties naar water, The Smiths, ziekenhuizen… Wat waren de grote inspiraties?
Jordan: “Ian is veel ziek geweest op tour, we hebben veel ziekenhuizen van binnen gezien, dat is een beetje het thema rondom Drip. Verder gaat het voornamelijk over je baantje opzeggen, skateboarden, hangen met vrienden en je kloten laten zien aan de grote, rijke en verwende jongens op hun mooie yachts. We hebben niet te veel haast om op te groeien, en iedereen kan altijd stoppen met het werk wat diegene doet en je leven opnieuw inrichten. Als er al een boodschap in zit, gaat het een beetje die kant op.”

‘World of Joy’ is een heerlijke plaat, waar misschien inderdaad niet te veel boodschap in zit. Hij duurt nog geen half uur, en is daarmee korter dan haar voorganger. No filler all killer zal het devies geweest zijn. Single Don’t Wanna is een rustige, Smiths-achtige song met de kenmerkende overtuigende scheur van Jordan’s stem. Yacht Boys is een call to arms waar je bloed sneller van gaat stromen, en titeltrack World of Joy’ is verassend duister en hypnotisch, waar de baslijn vaag doet denken aan Joy Division of Neu!. Indictment is ronduit een juweeltje, en afsluiter Aphorismic Wasteland Blues doet een relaxte dop op de fles.

We raken verder aan de praat over op tour zijn, studioverhalen en ondertussen worden de glazen weer bijgevuld. Ze vragen mij naar waarom ik interview, wat ik doe. Daarna komt het gesprek op wat zij leuk vinden aan interviews lezen…

Ian: “Als ik interviews lees, sla ik het gedeelte over studio en zo altijd half over, ik ben altijd benieuwd naar de vage anekdotes of de gekke antwoorden.”

Jordan: “Ja! Dat je er opeens achter komt dat de bassist van je favoriete band een favoriete smaak milkshake heeft of dat ze één of andere vage verzameling ergens van hebben.”

Wat moeten Howler-fans voor onzinnige feiten weten? Jullie favoriete boek bijvoorbeeld?
Ian: “Beetje standaard, maar ‘Catcher in the Rye’. Er komen allemaal nieuwe ongepubliceerde werken uit van Salinger, daar kijk ik echt naar uit.”

Jordan: “Maar als het gaat om echte feiten, dan wil het publiek vast wel weten of jij een billen- of borsten man bent, Ian.”

Ian: “Ik vind het eigenlijk altijd een beetje armoe als mensen denken dat je per se moet kiezen.”

Jordan: “Of ben je misschien dan toch meer van de wieners?”

Tja.