Interview Goat Girl: “Het is gewoon zo dat mensen ons meer zien als een girlband dan gewoon een band”

Na lang wachten is dan nu eindelijk het debuutalbum van de Zuid-Londense band Goat Girl hier. Via de negentien nummers gooit de band je in een stad vol met gekken en chaos. De zelfgetitelde plaat gaat over hun eigen ervaringen met opgroeien in Londen, maar is ook een blik op de vuile realiteit door de ogen van een vreemdeling. Met hun sleazy geluid vormen ze een herkenbaar beeld van die idiote wereld.

Aan tafel zitten lead-zangeres Lottie aka Clotty Cream en toetsenist Rosie Bones. Als vervanging voor de andere helft van de band, Naima Jelly en L.E.D, hebben ze vandaag met trots speelgoedwalvis Brother Jack en Seasalt De Haai (ook speelgoed) meegebracht. Goat Girl neemt zichzelf niet te serieus. Dat blijkt ook wel als ze vertellen over Eurosonic 2017, waar ze naar eigen zeggen ‘probably the worst show ever’ speelde. Achteraf hoorden ze daar dat er een scout aanwezig was van Glastonbury, waar ze ‘gek genoeg nooit meer van hebben gehoord.’ Maar het is zeker niet zo dat hun muziek nergens over gaat: ze praten over Londen, Britse politiek en benadrukken het vaak missende vrouwelijke perspectief op zaken.

 

“Politiek is net zo goed de ervaringen die je hebt. Ik denk dat het album vooral daarover gaat, ervaringen door verschillende perspectieven en zo een parallelle wereld schetsen”

 

Dat de bandleden uit Londen komen is aan alles te merken. De Londense venue The Windmill is voor de band een tweede thuis en delen zo hoorbaar de scene met bands als Shame, Horsey en Sorry. Een duidelijker voorbeeld zijn de observerende teksten over ‘de samenleving’ met een vleug herkenbare Britse humor. Maar waarom is dat eigenlijk typerend voor Britse humor? Lottie vertelt dat zij er al van jongs af aan mee te maken had. “Je groeit ermee op via televisie met programma’s zoals Spaced of Peep Show. Dat gaat altijd over hoe mensen elkaar martelen, het is heel erg tongue in cheek. Ik wilde dat doorzetten in de tekst op een of andere manier. Ik denk dat die spottende humor voortkomt uit dat blijvende naoorlogse gevoel, het klassieke ‘keep calm and carry on.’ De manier waarop mensen omgaan met hele nare situaties en dat uitdrukken in kunst. De cultuur die hierdoor misschien een beetje bestaat in Londen heeft ons geïnspireerd voor die hele ironische en satirische positie.”

 

Politieke thema’s
Het eerste nummer (na een korte instrumentale intro-track) Burn the Stake, zet gelijk de toon met teksten “Build a bonfire, build a bonfire, put the tories on the top. Put the D.U.P in the middle and we’ll burn the fucking lot.” Het laat zien dat het allemaal niet super gemeend is, maar toch gaat het over grote politieke thema’s. Het heeft niet veel meer nodig voordat iedereen het een Brexit-nummer gaat noemen. Ik vroeg me af hoe ze zelf kijken naar politieke boodschappen in albums. Lottie: “Ik denk dat iedere keer dat je bewust een beslissing maakt dat het hoe dan ook te maken heeft met je sociale context. Dus het komt wel naar voren, maar het is geen conceptalbum. De relatie met politiek in onze nummers verandert continu. Burn the Stake werd geschreven toen de Tories voor het eerst aan de macht kwamen, vier jaar geleden ofzo. Maar nu zou je het inderdaad kunnen associëren met Brexit en Theresa May etcetera. De betekenis blijft veranderen.”

Lottie legt verder uit dat politiek absoluut wel meespeelt, maar niet op zo’n directe manier. “Ik denk dat alles wat een mens doet op een bepaalde manier politiek is. De sociale verhoudingen die je met elkaar hebt, de gewoontes. Het hoeft niet per se te maken te hebben met de overheid. Politiek is net zo goed de ervaringen die je hebt. Ik denk dat het album vooral daar over gaat, ervaringen door verschillende perspectieven en zo een parallelle wereld schetsen. Misschien zelfs vanuit de ogen van een kind of een buitenaards wezen. Vanuit iemand die niet begrijpt wat hij om zich heen ziet. Het is heel leuk om vanuit zo’n perspectief te schrijven op een manier dat je een beetje wegschuift van een realistische beschrijving van hoe je je voelt.”

 

Vrouwelijk perspectief
Dat idee van politiek komt ook, of je het nu wilt of niet, door in het feit dat de band uit enkel vrouwen bestaat. Dat zou niet belangrijk moeten zijn, maar ik dacht ik vraag er toch maar even naar. Rosie zegt dat journalisten nu eenmaal zo in elkaar zitten en we kunnen het niet méér met haar eens zijn. Lottie: “Het is gewoon zo dat mensen ons meer zien als een girl band dan gewoon een band. Maar dat is onontkoombaar, omdat er nu eenmaal zo weinig vrouwenbands zijn. Soms voel je ook gewoon die onderliggende gedachte dat we ‘toch maar met alleen maar meisjes in staat zijn om dit te doen.’ De beleving van een publiek zou niets te maken moeten hebben met een gender of wat dan ook maar gewoon met de beleving die de muziek hen geeft.”

Dat neemt niet weg dat ze hun vrouwelijke perspectief een belangrijke rol geven in hun nummers. In de single The Man bijvoorbeeld, waarin ze in de videoclip op een The Beatles-achtige manier worden achtervolgd door een groep hysterische mannelijke fans. “Het is niet alsof je gaat proberen om niet te schrijven over hoe dingen je beïnvloeden als vrouw”, zegt Rosie. “Maar het is niet de centrale focus, het is gewoon een deel van ons leven waar we over schrijven.” Lottie voegt eraan toe dat er een paar nummers bij zitten over vrouwelijke seksualiteit, zoals Country Sleaze, “maar dat is eigenlijk hoe je überhaupt over seksualiteit zou moeten praten. Vanuit een vrouwelijk perspectief wordt het vaak ineens als negatief gezien. Als een man zegt: ‘I fucked her, so… badly?’” – ze moet lachen door haar walging heen – “maar goed, als een vrouw zoiets zegt wordt het anders opgevat. Dat is zo’n beetje de geschiedenis van de vrouw: als je genoot van seks was je hysterisch en werd je in een gesticht gestopt. Dat is nu natuurlijk anders, maar ik denk dat Country Sleaze daar ook over gaat, dat het moet worden genormaliseerd dat vrouwen ook kunnen genieten van seks en daar sterk in zijn.” 

 

Simplistische ideeën
De single Country Sleaze laat inderdaad die kant van seks, het genot voor vrouwen, zien, maar in een ander nummer vertellen ze hierover vanuit een perspectief dat genot van seks een behoorlijk stuk minder laat zien. Van het sarcastische “Well I’m disgusting, I’m a shame, to this so called human race” in Country Sleaze tot de niet heel idyllische beschrijving “Smugly she sighs, down ten pints of bitter as she slowly reclines” in het nummer Slowly Recline. Volgens Lottie gaat dat prima samen, omdat het ook gaat over sterk zijn in je positie. “Het gaat over de mogelijkheid om mensen af te wijzen en niet te voelen alsof je iets moet doorstaan. Het gaat er dus om dat je de macht over je eigen keuzes hebt en je die niet door iemand laat bepalen. Dus het gaat om het belang van het hebben van een keuze, denk ik.”

 

“Het legt mooi het proces vast van ons terwijl we steeds lammer worden en raar gaan doen in die super donkere ruimte”

 

Los van de teksten, heeft de band nog een ander hokje waarin ze graag worden gestopt, namelijk dat van ‘gitaarmuziek’. Wat opvalt op de plaat is dat er voor de stijl van de band juist een aardig grote rol voor elektronische instrumenten is toegewezen. “Daar zijn we altijd in geïnteresseerd geweest”, vertelt Rosie. “Dan zijn studio (producer Dan Carey, red.) barst van de fantastische instrumenten en het was heerlijk om te experimenteren. We wilden een extra laag, niet gewoon een album dat vastlegt hoe we live klinken.” Dat hield de tijd in de studio ook spannend, vertellen ze. “We hadden altijd een simplistisch idee van een nummer, hielden ervan om het allemaal een beetje trashy te spelen. Nu moesten we bij ieder nummer bedenken hoe we het punt van het nummer konden accentueren.”

Experimenteren was voor hen ook een manier om het album levend te houden, dat het meer werd dan het opnemen van dat wat ze al wisten. En zo zijn ook de vele korte instrumentale tussennummers op het album ontstaan. Rosie: “We werden een keer aardig dronken en dan speelde ik op de piano een basis die ik had. We drukten gewoon op record en speelden ongeveer een half uur. Achteraf luisterde Dan ernaar en pakte hij de beste delen voor de interludes.” Lottie is heel blij met die korte nummers. “Het is leuk om gewoon te spelen, niet te stoppen en het opnieuw te doen. Het legt mooi het proces vast van ons terwijl we steeds lammer worden en raar gaan doen in die super donkere ruimte. Op een gegeven moment maak je je niet meer zo druk om wat je speelt en dan komt het echt samen.” Voor Rosie zet het de toon van het album: “We hebben zo lang gewerkt aan het beheersen van de nummers en dan ineens heb je dat lange geïmproviseerde nummer dat alles aan elkaar bindt. Dat geïmproviseerde gevoel vind ik zelf het mooie aan het album.”

Op maandag 14 mei speelt Goat Girl live in Paradiso!