INTERVIEW: FUZZ

Het jaar is pas een paar dagen onderweg en had niet beter kunnen beginnen wanneer Charlie Moothart, Ty Segall en Roland Cosio ineens met een seven inch van hun nieuwe opgerichte band FUZZ op de proppen komen. This Thime I Got A Reason en Fuzz’s Fourth Dream slaan in als een donderslag bij heldere hemel. Modderdikke riffs, geile drumsolo’s en heerlijk brute, bijna moordlustige opnames. Waar komt dit dan weer ineens vandaan?! What’s all the fuss about?! “We don’t know, but it’s fun”, verzekert de band.

In de backstage, die eigenlijk bestaat uit één heel grote kamer/loods voor alle bands, duiken we een rustig en donker hoekje in om FUZZ te spreken. De grote headliner van het Liverpool Psych Fest blijken drie relaxte jongens die eigenlijk zin hadden om weer eens even wat anders te doen. In Europa speelt de band maar zes shows, hebben ze geen tijd voor meer optredens? “Ha ha, niet echt eigenlijk. We zijn hier een weekje en dan gaan we terug naar de VS voor een tour van een maand en dan komen we weer terug voor een Ty Segall-tour!” Al sinds high school spelen Segall en Moothart in talloze bandjes met elkaar, hadden ze alweer zin in een nieuw project? “Ja, het is leuk om af en toe weer eens voor jezelf opnieuw te beginnen en de uitdaging aan te gaan”, vertelt Moothart. “Ik had een partij riffs liggen en liet ze aan Ty horen, die vond ze tof en dat was in een periode waarin hij het drummen toch wel begon te missen. Van het een kwam het ander en daar is het, alweer bijna drie jaar geleden, begonnen.”

 

 

Proto-metal
Bij FUZZ wordt nogal vaak met het woord ‘proto-metal’ gesmeten, waar komt dat dan weer vandaan? “Ik snap het wel, maar het is raar. Ik mis wel de fluit dan, ha ha.” Toch is deze muziek wel weer heel anders dan de psychedelische garage die ze normaal in groten getale de wereld inslingeren. Wat vinden ze tof aan de muziek die ze maken met FUZZ? “Voor mij gaat het allemaal om rauwe expressie en de vrijheid om te doen wat we willen doen. Dat is het ultieme statement van deze band.” De band wil begin dit jaar nog graag geheim houden wie er achter deze band zit, en geen nadruk leggen op de personen in de band, maar op de muziek die zij maken. Toch wordt het al vrij snel duidelijk wie er begin dit jaar achter die overdonderende eerste singles zitten. De blogosphere springt uit elkaar van opwinding en de singles gaan als zoete broodjes over de toonbank. Na de eerste grote buzz rondom FUZZ duikt de band voor de zomer opnieuw de studio in om de debuutplaat op te nemen: “We hebben het album ergens eind mei in een week opgenomen en gemixt, samen met Chris Woodhouse (o.a. Thee Oh Sees, Ty Segall Band, Wild Flag red.), hij is echt te gek en de juiste man om alles vast te leggen zoals we dat wilde.”

 

 

Het album klinkt heel erg als een losse sessie. Als een jamsessie of een repetitie, alleen stond de opname-knop toevallig ook aan. Hoe hebben ze dat gevoel vast weten te leggen? “We hebben alles sowieso live opgenomen van voor tot achter, maar het waren ontspannen sessies waar ook zeker ruimte was om te improviseren. Dat kan ook als je de nummers goed geoefend hebt van tevoren. En als muzikanten voelen we elkaar als geen ander aan na al die jaren.” Toch was er wel een beetje spanning voor de opnames. “We waren eerlijk gezegd best wel nerveus voor die opnameweek. Voordat we de studio indoken hadden we ook nog niet echt een idee over, euhm, hoe we nou echt eigenlijk echt klonken en wat nou onze sound was. Dus dat was best wel spannend, maar daardoor juist ook een heel goede test voor onszelf. Je moet jezelf continu uit blijven dagen, dat vinden we belangrijk. Don’t settle for anything less.”

 

 

Singles?
Op de plaat staan acht nummers, waarvan meerdere (te gekke) singles niet op het album staan, waarom is dat dan? “We wilden sommige nummers eerst wel opnieuw opnemen, maar eigenlijk wilden we ook geen liedjes opnieuw gebruiken. We wilden het interessant en fris houden. Waardoor de singles ook weer krachtiger zijn geworden, want ze staan veel meer op zichzelf.” Dat blijkt ook wel, want alles is dan ook binnen no-time uitverkocht wat de band uitbrengt. Zowel de allereerste seven-inch die begin dit jaar uitkwam, maar ook alles wat ze bij zich hadden op tour. Van elpees tot cassettes, ze hebben helemaal niks meer bij zich in Liverpool. Vooral jammer van die charmante en ouderwetse tapes die we in ons hoofd al gekocht hadden, want dat is misschien wel de beste, analoge luisterervaring voor deze plaat. Toch?! “Ik hou ook echt van cassettes. In de bandbus hebben we ook alleen maar een cassettedeck en we draaien continu allerlei bandjes. Die van ons is helaas uitverkocht, sorry man! We hadden het zelf ook niet echt verwacht. It’s crazy.”

 

 

Verschillende labels
Door de jaren heen hebben de muzikanten al wat verschillende labels versleten, ze blijven switchen tussen In The Red, Trouble In Mind, Burger Records, Drag City en ga maar door. Allemaal onderdeel van de afwisseling? “We vinden het tof om telkens met andere mensen te werken en per release te kijken wie enthousiast is en waar het goed bij past. Deze keer was het In The Red voor het album en Trouble In Mind voor de singles. Zolang het maar een label is dat de muziek echt tof vindt en er vol voor gaat.” Dat heeft kennelijk wel gewerkt, want de merchandise-tafel blijft inderdaad de hele dag bijzonder leeg wat betreft coole spullen van de headliner. Na een uitzonderlijk toffe en geflipte show en (voorlopig) alweer de laatste in Europa, vragen we onszelf toch iets af. Gelukkig zien we Moothart na de show nog rondlopen met zijn grote krullenbos en kunnen we er toch nog achter komen. Komt er eigenlijk nog meer materiaal van FUZZ in de toekomst? “Oh yeah. There will be more.” Gelukkig maar.