Interview

INTERVIEW: Family Of The Year


30 november 2012

De folky indiepopband Family of the Year bracht in juli hun tweede volledige album uit: ‘Loma Vista’. The Daily Indie interviewde de band in het café naast de Witloof Bar van de Brusselse Botanique, waar de band die avond zal optreden.

De vier- á vijfkoppige band, ze weten nog niet precies of bassist Alex een vast bandlid is of niet, is afkomstig uit Los Angeles. De band bestaat uit de broers Joseph en Sebastian Keefe. Joseph is zanger/gitarist in de band en Sebastian drummer. Christina Schroeter is toetseniste, James Buckey gitarist en dan hebben we nog het wel/niet bandlid: bassist Alex Walker. Hij speelt namelijk gewoon mee op het album, bij live-optredens, staat op persfoto’s, maar hij mag niet meedoen in de video’s. Dus of hij nou officieel een vast bandlid is werd niet geheel duidelijk.

Aan de slag!
De bandmannen zitten buiten te genieten van de zon en de mooie Botanische Tuinen. Een paar dagen eerder speelden ze nog in Amsterdam en Utrecht en op de vraag of ze België of Nederland leuker vinden, kijken ze met een sombere blik om zich heen. Nee, Brussel is duidelijk niet hun favoriete stad. Amsterdam is een beleving en Utrecht is mooi. Zanger Joseph, ofwel Joe, gaat naar binnen om Christina te halen, zij zullen samen het woord doen. Om te beginnen worden ze aan het werk gezet voor The Daily Indie. Een wit vel papier en een pak kleurpotloden en een ‘leef je uit’!

Ze beginnen met willekeurige strepen en gaandeweg bedenken ze wat het voor tekening gaat worden. Ondertussen vertellen ze over de band, zichzelf, de muziek en de wereld.

Joe vertelt dat hij en zijn broer van hun vierde tot en met hun dertiende opgroeiden in Wales. Hun moeder is Amerikaanse en hun vader Wels. De Keefe-broers hebben de band opgericht, vandaar het ‘Family’ thema. Maar ook omdat de hele band vaak samen is en zelfs samen woonde is er een soort familieband met elkaar. De muziek klinkt dan ook vaak harmonieus, maar nergens is alles koek en ei. Voor de wat hardere rockende nummers kun je dus ook bij Family Of The Year terecht. Alledaagse dingen zijn aanleiding voor hun inspiratie. Met twee studioalbums, ‘Songbook’ en ‘Loma Vista’, en vier EP’s kun je deze band wel serieus nemen.

To download or not to download
Rondkomen als muzikant is moeilijk, ook voor Family Of The Year. Maar als je weinig geld hebt mag je gerust muziek downloaden, vindt Christina. Probeer wel concerten te bezoeken van je favoriete bands en ze te steunen waar en wanneer je kan.

Maar Joe is het daar niet mee eens: “Ik heb misschien eens een paar albums gedownload, maar meer ook niet. Ik vind wel de website Grooveshark.com erg leuk”. Christina valt hem in de rede en zegt dat artiesten daar ook geen geld voor krijgen. Joe gaat verder dat er nu ook Spotify is. Op de vraag of zij iets krijgen voor hun muziek op Spotify blijft het antwoord wat onduidelijk, maar komt neer op niets of bijna niets. Mijn vraag zorgt voor enige wrijving tussen de twee bandleden die hier duidelijk van mening verschillen. Ze hebben natuurlijk allebei wel een beetje gelijk.

Kunnen jullie leven van de muziek?
Joe: “Als we op tour zijn kunnen we overleven, maar als we thuis zijn hebben we andere baantjes. Christina werkt als serveerster en mijn broer en ik werken voor een kunstenaar. Maar door de economische crisis liggen de baantjes ook niet voor het oprapen.”

Hoe is het leven voor bands in Los Angeles?
Joe: “Het is hard werken. Je begint met gratis optredens op een maandagavond. Er zijn op dit moment veel goede bands in L.A.” Christina: “Er was een tijd dat we heel veel bezig waren met muziek schrijven. Misschien zelfs obsessief. We hadden geen geld en woonden allemaal samen in een klein appartement, dus maakten we de hele tijd muziek. Nu raken we een beetje bekend in het muziekwereldje van L.A. en spreken we ook andere bands uit de regio. Van tevoren weet je niet of ze goede bedoelingen hebben, maar we hebben goede muziekvrienden gemaakt.”

Hebben jullie gestudeerd, komen jullie van het conservatorium bijvoorbeeld?
Christina: “Ik heb wel gestudeerd. Journalistiek, ik wilde bands interviewen zoals jij nu doet. Maar na vele bands, deadlines, hard werken en er nooit geld mee verdienen, was de lol er na een tijdje wel vanaf.” Joe grapt ondertussen op sarcastische toon dat je bands zoals zijzelf toch helemaal niet wilt spreken.”

Is er een muziekgenre dat je niet aan kunt horen?
Joe roept resoluut “nee!”. “Ik kan overal naar luisteren, ook death metal. Het is fascinerend om muziek te luisteren die niet direct binnen je eigen straatje past.”

De muziek van Family Of The Year kan soms erg lief en zachtaardig klinken, maar de teksten zijn soms grover dan je zou verwachten. Zoals de tekst van The Stairs van hun laatste album klinkt:

‘They made the sunrise for people like us

So we have an excuse as to why we’re still up

Just so we can feel a little bit better

About the neighbor’s angry letter on our door step

On our door f*cking step’

“Dat nummer vonden we eigenlijk nog veel te lief klinken, terwijl we best pissig waren op de buurvrouw, die dan zogenaamd vriendelijke briefjes onder de deur door schoof of we stil wilden zijn. Uiteindelijk hebben we dus ‘f*cking’ aan het nummer toegevoegd.” Stom genoeg wordt ‘f*cking’ dan wel weer weggepiept op de Amerikaanse radio.

Those were the (indie) days
Een kleurrijke vrolijke tekening is klaar en deze bewaren we in de Daily Indie-kluis, voor het moment dat de band miljoenen albums verkoopt en niet meer is weg te denken van de radio. Dan zullen wij ze herinneren aan hun indie-dagen.

De avond wordt afgesloten met het optreden van de band in de Witloof Bar in de kelder van Botanique. Ze vertellen dat Brussel de mooiste stad is die ze hebben gezien. Maar… eerder zeiden ze toch iets anders?

De muziek van Family Of The Year kan soms erg lief en zachtaardig klinken, maar de teksten zijn soms grover dan je zou verwachten. Zoals de tekst van The Stairs van hun laatste album klinkt:

‘They made the sunrise for people like us

So we have an excuse as to why we’re still up

Just so we can feel a little bit better

About the neighbor’s angry letter on our door step

On our door f*cking step’

“Dat nummer vonden we eigenlijk nog veel te lief klinken, terwijl we best pissig waren op de buurvrouw, die dan zogenaamd vriendelijke briefjes onder de deur door schoof of we stil wilden zijn. Uiteindelijk hebben we dus ‘f*cking’ aan het nummer toegevoegd.” Stom genoeg wordt ‘f*cking’ dan wel weer weggepiept op de Amerikaanse radio.

Those were the (indie) days
Een kleurrijke vrolijke tekening is klaar en deze bewaren we in de Daily Indie-kluis, voor het moment dat de band miljoenen albums verkoopt en niet meer is weg te denken van de radio. Dan zullen wij ze herinneren aan hun indie-dagen.

De avond wordt afgesloten met het optreden van de band in de Witloof Bar in de kelder van Botanique. Ze vertellen dat Brussel de mooiste stad is die ze hebben gezien. Maar…
eerder zeiden ze toch iets anders?