Interview

Interview: East India Youth


31 maart 2014

Als een van de meest gewaardeerde muziekwebsites ter wereld een eigen label opzet om muziek van een act uit te brengen (The Quietus Phonographic Corporation), dan weet je dat er iets aan de hand is. Het overkwam William Doyle met de muziek die hij maakt onder de naam East India Youth. Debuutalbum ‘Total Strife Forever’ is een album waar zoveel detail in zit dat je jezelf er zo in kan verliezen. Vlak voor zijn show op Eurosonic sprak ik met hem.

Het album dwingt de luisteraar om met zijn volledige aandacht naar de tracks te luisteren. Ik kan me voorstellen dat het maken van dit soort songs bij jou nog veel meer eist dan van de luist?
“Het opeisen van aandacht was voor mij het belangrijkste tijdens het maken van songs. Ik sluit me op in mijn kamer en zit vervolgens uren achtereen te werken. Als het goed gaat leef ik voor paar uur in een song of een idee, wat hopelijk ook terug te horen is. Je hoort wanneer een band of een producer lang en met veel aandacht ergens aan gewerkt heeft. Ik hou heel erg van dat soort muziek en door de keuze in werkwijze is dat voor mij het belangrijkste in het hele creatieve proces: dat je jezelf er helemaal in onderdompelt.”

“Het heeft anderhalf jaar geduurd voordat de songs af waren. Toen heb ik het album aan wat mensen gegeven en daarna heb ik nog eens anderhalf jaar alles lopen perfectioneren en opnieuw te mixen zodat het geheel meer open, groter en meer helder klinkt.”

John Doran van The Quietus was ook een van de mensen die de eerste mix van ‘Total Strife Forever’ ontving, toch?
“Sterker nog, van alle mensen die de eerste mix kregen was hij de eerste die hem kreeg die ik daarvoor niet persoonlijk kende.”

En diegene heeft uiteindelijk een platenlabel opgericht om dat album uit te brengen. Hoe was het voor jou om te horen dat dat ging gebeuren?
“Dat was geweldig. Toen ik John bij een optreden zag staan, met de grote baard die hij toen had, moest ik ook m’n album aan hem geven. Twee maanden later vertelde hij dat hij met The Quietus het album uit wilde brengen. Dat zat op een totaal ander niveau van wat ik verwacht had.”

Jouw eerste release was in wezen een soort middenweg tussen het uitbrengen via een label wat er al lang is of zoiets volledig zelf doen. Een al bestaande, niet platen uitbrengende partij in de muziekwereld was degene die nu met de muziek naar voren kwam.
“Ja, is volgens mij nog niet vaak voorgekomen. Misschien is het ook helemaal niet zo logisch, maar ik ben blij dat het zo gegaan is.”

Hoe belangrijk is het visuele aspect rondom de plaat? Denk aan de cover, de video’s etc. Ik heb de indruk dat daar net als bij de songs veel tijd in is gestoken.
Er zit inderdaad flink wat tijd in. Mijn vriendin schildert heel veel. Op de EP stond een foto van mij op de cover, iets wat ik graag wilde doen omdat veel elektronische muzikanten willekeurige objecten op de cover zetten in plaats van de persoon die het heeft gemaakt. De songs zijn voor mij heel persoonlijk, dus ik wilde ook mijn gezicht erop hebben om die persoonlijke connectie visueel neer te zetten. In een schilderij zit meer werk en kunstzinnigheid dan een foto, vandaar dat het gebruiken van een schilderij voor mij heel logisch lijkt. Dat de maker mijn vriendin is, is alleen maar leuk.”

Hoe komt het denk je dat veel elektronische acts het visuele aspect zo onpersoonlijk mogelijk maken?
“Iedereen schaamt zich, minimaal een beetje, wanneer je iets heel persoonlijks naar de voorgrond brengt. Het was voor mij geen makkelijke keuze, ik vind het prima om zo onzichtbaar mogelijk de dag door te komen. Iedereen vind zijn/haar eigen stem op opnames apart klinken, je hoofd op de albumcover geeft hetzelfde ongemakkelijke gevoel. Nu ik er zo over nadenk heb ik misschien wel onbewust de keuze gemaakt om alles zo persoonlijk te maken om zo in één keer door al die schaamte heen te prikken.”

En de witte lijnen die daar doorheen lopen? Het ziet er niet uit alsof dat in het schilderij verwerkt zit, waar staan die voor?
“In muzieksoftware kan je muziek intekenen op een tijdlijn, om daarna synthesizers en effecten die akkoorden te laten spelen. De witte balken op de albumcover zijn de ingetekende akkoorden waar de vier Total Strife Forever-songs uit bestaan.”

“Het intekenen gebeurde een soort van willekeurig, maar toen het eenmaal stond en ik synthesizers het liet afspelen zat ik direct helemaal in the zone. Ik was heel snel gehecht aan de geluiden die uit die akkoorden voortkwamen. Door die vier songs over het album te verdelen ontstond er een rode draad door het album heen. En met de akkoorden op de cover was voor mij het plaatje compleet.”