INTERVIEW: Daughter

Het Londense Daughter gooide al hoge ogen met twee ep’s en optredens op Crossing Border en Into The Great Wide Open, maar sinds het uitkomen van de debuutplaat ‘If You Leave’ is het hek echt van de dam. De plaat staat vol persoonlijke, intens donkere en breekbare kippenvelmomenten, met de juiste balans tussen folk en elektronica. Tijd om bij deze begin-twintigers eens te informeren waar al die Weltschmerz vandaan komt.

Frontvrouw – of moeten we zeggen: meisje – Elena Tonra is precies de persoonlijkheid die je bij het horen van de platen van Daughter verwacht. In stemmig zwart gekleed zit ze ingetogen en verwonderd kijkend op een bank in de lobby van het Rotterdamse Hilton, een paar uur voor de show op Motel Mozaïque. Aan de ene kant naast haar zit vriendlief en medebandlid Igor Haefeli, aan de andere kant drummer Remi Aguilella, beiden ook niet minder verlegen. Bij iedere vraag informeren ze heel beleefd bij elkaar wie antwoord mag geven. Desondanks blijkt praten over Daughter geen enkel probleem.

Jullie komen uit de scene rond Communion Records, waar ook Mumford And Sons, Noah And The Whale en Ben Howard uit voortkomen. Hoe is het om daartussen te zitten?
Elena: “Mag ik die beantwoorden…? Ik zou Communion niet echt een scene willen noemen, maar het zijn allemaal geweldige mensen. Heel supportive. Maar wij hebben nooit echt ergens bij gehoord. Daar zijn we een beetje te gesloten voor.”

Igor: “Toen hadden we ook nog gewoon een baan en konden het niet veroorloven om fulltime met muziek bezig te zijn. Ik was ober, Elena werkte in een winkel. Ik woonde in een pakhuis, zonder buren. ’s Avonds konden we muziek maken.”

Elena: “Het is best romantisch, als we er aan terugdenken. Maar we haatten het werken erbij. Daughter is nu een fulltime baan, en we hoeven alleen ons met muziek bezig te houden. Onze geweldige manager doet de zakelijke kant. Hij doet dit ook voor het eerst. We hebben veel steun aan elkaar.”

Hadden jullie verwacht om in zo’n achtbaan terecht te komen?
Igor: “Het zou een beetje pretentieus zijn om dat te zeggen. Maar het is ook best gaandeweg lekker gaan lopen, na ‘The Wild Youth EP’ en de tour. We hebben wel wat risico’s genomen, dus we waren onzeker hoe mensen erover zouden denken. Maar het voelt goed dat de reacties zo goed zijn en dat mensen geld willen uitgeven om ons te kunnen zien.”

Wat bevalt beter: het touren of de studio?
Igor: “Het zijn verschillende dingen. Hoewel, in beide gevallen zit je opgesloten in een kleine ruimte met weinig privacy, frisse lucht of daglicht. Maar we kunnen van beide genieten.”

 

 

Wist je dat jullie op internet folkies worden genoemd?
Igor: “We hebben onszelf nooit als folk gezien. Onze songs zijn misschien traditioneel in structuur. Het begint met Elena haar tekst en akkoorden, en daar bouwen we op voort. Het zijn nog steeds songs.”

Elena: “Mijn opa was Iers en zong altijd folkliedjes voor ons. Dat soort dingen uit mijn jeugd neem ik zeker weten mee in mijn liedjes. Maar neem een songs als ‘Winter’. Dat begon met een sample. Ik werd al folk genoemd toen ik solo optrad. Het komt misschien ook door Communion, die toen bezig waren met dat folkding. Ik vind het niet negatief hoor, maar we zagen onze muziek al vanaf het begin als gelaagd, soundscaped.”

Maar het begint dus met tekst en akkoorden en je bouwt daarop verder?
Igor: “Het geraamte komt van Elena, maar dat zou haar tekort doen. Ze is ook betrokken bij de rest.”

Elena: “We proberen veel uit. Maar het is geen laag elektronica die op de basis wordt geflikkerd.”

Igor: “De teksten zijn het belangrijkste. We willen niet dat de muziek overheerst. Maar we experimenteren wel met effecten. We hebben ook niet echt een formule. We moesten een stel nummers schrijven in de tour, dus we hadden niet zoveel tijd. Dan doe je wat er op dat moment inzit.”

 

 

Dat klinkt nogal makkelijk.
Igor: “Begrijp me niet verkeerd, we hebben echt gemaakt wat we voor ogen hadden. Als je teveel tijd hebt, blijf je bijschaven en breng je net als My Bloody Valentine twee albums uit in twintig jaar. Dat spontane werkt goed voor ons.

Elena: “Bij ‘The Wild Youth EP’ waren we heel voorzichtig, nu niet. We doen wat op dat moment natuurlijk voelt.”

De plaat klinkt best pessimistisch. Jullie lijken me geen pessimistische mensen.
Elena: “Dat zijn we ook niet. Maar ik schrijf eigenlijk zelden, alleen wanneer ik me zo voel. Andere mensen vinden misschien van niet, maar naast pessimistisch en donker zitten er ook veel elementen in de tekst die hoopgevend en mooi zijn. Ik denk er niet over na wat is schrijf. Ik heb geen hele nummers in me zitten of zo, die klaar zijn om eruit te komen.”

Slaat de titel ‘If You Leave’ op verlatingsangst?
Elena: “Het gaat over eenzaamheid, ja. Wat gek is, want vaak was ik omringd door andere mensen en voelde ik me toch alleen. De teksten zijn best sprekend, ja. Het is heel persoonlijk, maar niet heel abstract. Ik denk niet dat het zulke abnormale emoties zijn dat mensen dat niet herkennen.”

Remi, jij hebt eigenlijk nog helemaal niks gezegd. Vind jij het wel leuk om in Daughter te spelen?
Remi: “Haha, muziek spelen met je vrienden is het beste wat er is. Zeker als andere mensen het dan ook tof vinden. Het is geweldig om allemaal verschillend plekken te mogen zien en lol te maken. Het is inderdaad hectisch, maar we zouden niks anders willen.”