INTERVIEW: Damien Jurado

 

We dachten Damien Jurado te kennen als een immer droevige liedjessmid. Maar tijdens zijn optreden op Le Guess Who? blijkt hij ook de comedian te zijn die flink de draak steekt met dat imago. Zijn nieuwe plaat blijkt dan ook een stuk lichtzinniger te zijn dan we dachten dat hij ooit zou maken. Bovendien bleek hij ook nog eens een schilder te zijn met een exhibitie op het festival.

De dag na zijn optreden op LGW spreken we hem over al deze nieuwe dingen die we nu over hem denken te weten.

Damien, ik dacht altijd dat jij alleen maar verdrietige liedjes schreef, maar je nieuwe plaat heeft een wel heel positivo klinkende titel: ‘Brothers and Sisters of the Eternal Sunshine’.
“Dat klopt inderdaad. Toen ik deze plaat schreef zat ik ook veel beter in mijn vel dan bij de vorige plaat, ik denk dat het daar wel wat mee te maken heeft. Toen ik ‘Maraqopa’ opnam was ik niet in de beste state of mind. Ik deed mijn best om beter te worden. En ik denk dat je dat op een nieuwe album hoort, dat het nu beter gaat. Dat ik eindelijk mijn doel bereikt heb misschien. Ik ben nu een ander mens.”

Kun je iets over de vorige plaat vertellen?
“De vorige plaat was gebaseerd op een droom van iemand die de woestijn introk om te verdwijnen. Hij komt daar een dorp tegen, Maraqopa, waar een gemeenschap van mensen leeft. Het is als een soort utopie. Uiteindelijk gaat hij daar weg en komt hij in een auto-ongeluk terecht, en gaat dood aan het einde van het album.”

En dit album is een vervolg?
“Ja, dit album vertelt wat er gebeurt na het ongeluk. In dit album gaat de hoofdpersoon van het vorige album terug naar Maraqopa. Maar er is daar iets veranderd. Hij weet niet precies waar het aan ligt, maar de inwoners lijken gelukkiger, ze hebben een soort gloed over zich. Hij begint zich af te vragen of hij nou leeft of niet, of dat de mensen in het dorp leven. Hij kan het dorp niet vinden op de kaart, bestaat het wel echt? Hij noemt ze de Brothers and Sisters of the Eternal Sunshine.“

Een positievere vibe dus. Was dat iets wat toen natuurlijk gebeurde, dat alle liedjes die je schreef zo droevig werden?
“Ja, maar eerlijk gezegd heb ik geen idee waarom dat zo kwam. Het gebeurde gewoon zo. Het is niet dat het mijn bedoeling was om een stel zielige liedjes te schrijven. Maar ik denk wel dat het op een bepaalde manier een reflectie van mijn leven was, of ik dat nu wilde of niet.”

Maar toch zijn de teksten bijna nooit autobiografisch…
“Klopt, het is meestal fictie. Maar toch is het een manier om met mijn eigen waanzin om te gaan. Teksten schrijven is interessant, omdat teksten vaak niet iets zijn waar ik veel gedachten aan wijd. Ik laat het gewoon gebeuren. Ik ga in ieder geval nooit terug naar een tekst om hem te veranderen. Zodra ik het geschreven heb, blijft het zo, dan is het ‘meant to be’. De hand moet nooit de hersenen vertellen wat ze moet schrijven.”

Wanneer ben je eigenlijk begonnen met liedjes schrijven?
“Ik schreef mijn eerste liedje toen ik negentien of twintig was geloof ik. Het staat op mijn eerst plaat en ‘Yuma AZ’. Ik schreef het alleen omdat het op die dag te warm was om te schilderen, en ik altijd iets creatiefs moet doen. Daarom ben ik maar gaan schrijven. Daarna heb ik vijf jaar niets meer geschreven! Ik was te druk met schilderen…”

Waarom begon je later weer met het schrijven van nummers?
“Dat was vooral een praktische keuze. Ik was net naar een nieuw appartement verhuisd, waar niet genoeg ruimte was om te schilderen. Maar zoals ik zei, ik moet altijd met iets creatiefs bezig zijn. Dus toen ging ik maar weer liedjes schrijven.”

Wist je toen al dat je er professioneel mee verder wilde gaan?
“Nee, totaal niet. Van 1996 tot 2010 ben ik al mijn tijd bezig geweest met platen uitbrengen en toeren, terwijl ik er achter probeerde te komen wat het betekende om een muzikant te zijn.”

Weet je dat nu?
“Ja. Tenminste, dat denk ik. Maar het is altijd: blijven leren. Ik heb jaren nagedacht over de vraag wat de beste manier is om muzikant te zijn, maar die is er niet.”

Is er iets anders dat muziek zou moeten bereiken? Een maatschappelijke rol?
“Er is niets dat ik wil bereiken op dat vlak met mijn muziek. Voor mij is het alleen zelfexpressie. Maar het is een vorm van expressie waar ik mij niet echt verbonden mee voel. Ik voel mij meer verbonden met mijn schilderijen, die zijn meer wie ik ben. De liedjes zijn meer verbonden met mijn hersenen, maar de schilderijen meer met mijn hart.”

Is het schilderen een goede combinatie met muziek?
“Het geeft wel wat balans, ja. Want ik moet te allen tijde creatief bezig zijn. En schilderen en muziek zijn voor mij heel verschillende processen. Ze beïnvloeden elkaar ook niet. Dus er is altijd iets anders creatiefs waar ik me op kan focussen als ik even genoeg heb van het een of het ander.”

Ik zag een tentoonstelling van schilderijen van jou op Le Guess Who?, ze deden me een beetje denken aan reclamepamfletten…
“Mijn voornaamste inspiratiebron voor mijn schilderijen is Amerika. Het commercialisme. Maar dan op de best mogelijke manier. De meeste reclames zijn vreselijk, vooral moderne. Maar in de jaren zestig… Pop-art was echt een eye-opener voor me. Er zit een element in mijn werk van lol en jezelf niet te serieus nemen. Amerika is tegenwoordig een erg serieus land. Als ik Amerika zeg, waar denk je dan aan?”

Hamburgers.
“Oja, dat is goed. Maar veel mensen denken bij Amerika ook aan Obama, Bush, oorlog, Wall Street, dat soort dingen. Dat is hoe de wereld ons ziet. Maar de realiteit is dat Amerika zoveel groter is dan dat. We hebben de meest bizar mooie natuur. Amerika is het land van de mogelijkheden voor mij. Je kan de gekste of meest beledigende kunst maken, en dan nog word je beschermd door de grondwet. Veel Amerikanen beseffen niet hoe goed ze het hebben. Overal zijn winkels die 24 uur per dag open zijn! Als je om twee uur in de nacht een hotdog, wat popcorn en een auto wil kopen, kan dat gewoon! Mijn schilderijen zijn een eerbetoon aan die dingen. Ook bijvoorbeeld het continue reizen, het nomadenbestaan. Amerikanen hebben die drang tot reizen meer dan de mensen in Europa.”

Jij bent Amerikaan, dus dan hou je dus ook van reizen neem ik aan. Maakt dat het toeren leuker?
“Ik hou alleen van toeren omdat ik daardoor verschillende culturen kan zien. Dat is alles. Ik probeer zoveel mogelijk van de landen waarin ik ben te zien, al is dat soms lastig. Het is een baan, weet je.”