New Music

In première: Yildiz Gies’ ode aan de teleurstelling en imperfectie met Niet Alleen


17 september 2020

De illusie van perfectie en eindeloze zonneschijn. Thuis, op reis, onder familie en vrienden. Wie kent het niet? De achterkant van dat verhaal zien we vaak amper nog. Hoewel, als je maar goed observeert signaleer je van alles. Laat dat maar aan Yildiz Gies over. Geef je ogen goed de kost, lees het echte leven en kijk voorbij de mooiweerspelerij. Uit het besef dat het af en toe ook gewoon pijpenstelen regent, daar komt Niet Alleen uit voort.

Natuurlijk, in coronatijd krijgt alles een andere lading en betekenis. Zo ook dit nummer. Er ging een groot rood kruis door het geplande schema van de Nijmeegse. Vervelend, dat zeker. Maar tegelijkertijd bood het ruimte voor iets anders. Voor iets nieuws. Zo heeft Gies nu maar zelf het maken van de clip opgepakt. Een monnikenwerk om de animatie in elkaar te draaien, maar het bracht haar wel tot nieuwe inzichten. En lichtpuntjes in een lied dat draait om die boodschap die eigenlijk zo vanzelfsprekend is, maar niet altijd zo wordt beleefd. We spraken Yildiz Gies over de schoonheid die schuilt in imperfectie.  

Eigenlijk zou je begin dit jaar op het podium staan met een voorstelling. Kan je iets vertellen over het thema daarvan? 
“Het onderliggende thema van de voorstelling was de misleiding van de verwachting en de schoonheid van de teleurstelling. Het is fijn en inspirerend mensen te aanschouwen in hun zoektocht naar voldoening. Het levert bijzondere en mooie, maar ook hilarische momenten op. Ik heb mezelf regelmatig betrapt op verkeerde verwachtingen. Dat leverde verrassende momenten op. De afgelopen twee jaar kwam ik er achter dat het vaak een thema was in de verhalen en liedjes die ik schreef. Ik besloot op zoek te gaan naar een – voor mij – nieuwe vorm van optreden waarin ik deze verhalen en liedjes kon verwerken.” 

Stond het nummer Niet Alleen ook gepland als onderdeel van die voorstelling?  
“Dat klopt, het was eigenlijk het openingslied van de voorstelling. Het vat het thema mooi samen. Want teleurstelling komt niet alleen voor in de dingen die je nastreeft, maar ook in je eigen gedrag. Ik denk dat herkenbaarheid fijn is wanneer je naar liedjes luistert of een voorstelling bekijkt. Je voelt je soms betrapt. Het kan ook troostend werken. Zo van: ‘Zie je wel? We klooien met zijn allen maar wat aan!’ Tenminste, deels in ieder geval. Sommige mensen weten natuurlijk preciés wat ze doen, haha.”

Terecht geef je al aan dat het nu een coronalied lijkt te zijn, maar het is op een andere manier ontstaan. Kun je vertellen hoe je op dit idee kwam? 
“De titel kan dat doen vermoeden, ja. Ik denk trouwens dat de tekst dat verder niet voedt. Het is ontstaan door de gebeurtenissen die ik aanschouwde bij anderen. De teleurstelling die mensen door kunnen maken, en waarom men dan toch vaak mooi weer speelt. Of de verrassing wanneer dingen anders lopen dan gepland. Of het nou gaat over die wereldreis die bij anderen zo geweldig lijkt maar bij jou helemaal niet leuk was of een slechte gewoonte die je maar niet afgeleerd krijgt: het kan van alles zijn. Ik ken iemand die op wereldreis hartstikke eenzaam was. Ze vond er niks aan. Maar toch had ze haar tijdlijn volstaan met blije foto’s. Ze heeft niet één keer eerlijk gedeeld dat het helemaal niet leuk was. Door te praten over eigen onzekerheden of teleurstellingen kwam ik gaandeweg achter dat dit voor iedereen herkenbaar is. Maar je ziet en hoort het zo weinig. Je kunt je dan best eenzaam voelen.”

Je vertelt dat je graag mensen aanschouwt in hun zoektocht naar voldoening. Kan je uitleggen wat je dan ziet gebeuren? Doel je dan ook vooral op online perikelen, of ook in het echte leven?  
“Eigenlijk kijk ik vooral naar gebeurtenissen om mij heen, in het echte leven. Als voorbeeld: waar ik woon (in Nijmegen, red.) komen hordes mensen op zondag op hun gloednieuwe elektrische fiets mijn straat inrijden. Die is tien procent steil en mensen verheugen zich erop zo’n straat eindelijk eens van jetje te geven. Wanneer dat niet lukt, omdat ze nog niet kunnen schakelen met zo’n ding, barst de bom. Hele ruzies worden hier uitgevochten. Daar zit van alles achter, niet alleen dat moment zelf. Zo’n fiets zou misschien wel vrijheid geven die ze al jaren misten, je weet het niet. Maanden sparen, de mooiste weg uitgekozen, spullen gepakt, helemaal van West-Brabant hiernaartoe, stap je op je fiets, klaar voor de overwinning, valt alles in het water en is het helemaal niet leuk. Je wil niet weten wat dat losmaakt in mensen. Echt! En dan wel al scheldend op elkaar een super blije foto maken voor de kinderen, want je wil natuurlijk niet toegeven dat je gewoon echt een kutdag hebt. Heerlijk.”

Wat zegt jouw oproep om onzekerheid juist meer te delen en bespreekbaar te maken over je eigen verhaal? Is het iets waar je graag meer over zou willen spreken? 
“Mijn lied is een ode aan de teleurstelling en imperfectie. Ik schaam mij er niet meer voor toe te geven wat niet lukt of wat mijn angsten zijn. Maar ik heb wel lang faalangst gehad. Dat die angst alleen kan bestaan wanneer je zelf de verwachtingen te hoog legt en dat je zelf de definitie van falen bepaalt, dat is iets dat ik pas heel laat heb geleerd. Ik zit nog steeds in dat proces. Het werd daarnaast gevoed doordat anderen het allemaal zo goed voor elkaar lijken te hebben, ik zag en hoorde weinig over de tegenvallers bij anderen. Dat is jammer. Dan denk je dat je de enige bent die worstelt met tegenvallers. Maar als je erover praat, delen mensen het ook met jóu. Anderen hebben weer andere demonen. Ik hoop dat dit lied mensen helpt om te beseffen dat we allemaal op zoek zijn en allemaal vallen en opstaan.” 

Door omstandigheden heb je zelf de tijdrovende klus op je genomen om de videoclip in elkaar te draaien. Het klinkt alsof je daar ook over je eigen onzekerheid heen moest stappen, klopt dat? Wat heeft het maken je gebracht? 
“Heel veel plezier! Door niet meer bang te zijn voor het falen durfde ik open te staan voor wat het eindresultaat mij zou brengen. Ik zou dat voorheen niet hebben gedurfd omdat ik de lat te hoog legde en het vergeleek met werk van mensen die bijvoorbeeld al tien jaar animeren. Dat gaat natuurlijk nergens over. Het komt uit mijn handen en hoofd, dus het wordt wat het wordt. Ik heb ervan genoten en ik ben er hartstikke blij mee.”

Kun je iets vertellen over de clip en waarom die geworden is zoals ‘ie er nu ligt? 
“Het artwork is getekend door Maikel Verkoelen. Eigenlijk wilde ik een video laten maken, maar er was niet veel budget meer. Toen ben ik met zijn tekening als basis zelf aan de slag gegaan. Ik verwerk in mijn verhalen en liedjes graag lichtpuntjes, een vorm van troost. De vogel, de muis en de bloemen staan hier symbool voor, ten opzichte van de hoofdpersoon. Verder houd ik van rust en eenvoud, dat heb ik ook in de video bewaakt. Dat wat gebeurt is hopelijk precies genoeg om het lied te ondersteunen in de boodschap. Kijk zelf maar!”