In première: Woe Blind Birds hoopt luisteraars focus en troost te geven met uitgesponnen liedjes en melancholiek op debuutplaat
3 mei 2019
Vandaag verschijnt de self titled debuutplaat van Woe Blind Birds. De Friese band, die voortvloeide uit The Future’s Dust, werkte er twee jaar lang aan. Het vele experimenteren en een naar eigen zeggen ‘nomadisch proces’ van schrijven en opnemen, zorgde ervoor dat aan het uitbrengen van de plaat een lange periode vooraf ging.
Het eindresultaat? Een vijftal uitgesponnen liedjes met galmende gitaarlijnen, veel variërende drumpartijen en bijna spookachtige mannenstemmen. We spreken Jochem Knoef (drums/zang) en Olaf Visser (synths) over het ontstaan van het melancholische debuut.
Kunnen jullie iets vertellen over het schrijf- en opnameproces? Hoe zag dat eruit?
Olaf: “Een aantal nummers zijn ontstaan vanuit ideeën die nog stammen uit de tijd dat we in The Future’s Dust speelden. Toen we ruim twee jaar geleden begonnen met Woe Blind Birds vormden die schetsen ons startpunt. Ze werden als demo’s uitgewerkt en vanaf dat punt moesten ze het ontgelden in de repetitieruimte, waar de arrangementen weer werden veranderd.”
Jochem: “Abel (de Grefte, gitaar/zang, red.) en ik hebben ons vanaf het begin opgesteld als producers. Dat wil zeggen dat wij onder andere materiaal hebben verzameld, opnames hebben gemaakt en de plaat uiteindelijk ook hebben gemixt. We hebben in veel verschillende settings naar de ideeën die er lagen geluisterd en kwamen er op die manier steeds meer achter welke kant de muziek op zou moeten gaan. De nummers zijn afgeschreven in sessies bij elkaar thuis en in de oefenruimte. De plaat is op allerlei verschillende plekken in Leeuwarden opgenomen. De zang en de bandoneon in Hive zijn bijvoorbeeld opgenomen in de Koepelkerk.”
Ik ken jullie als een groep muzikanten die nauwkeurig te werk gaat en niet bang is om veel tijd te besteden aan de muziek die jullie maken. Zijn die eigenschappen ook van belang geweest bij het opnameproces van deze plaat?
Olaf: “Niet bang om veel tijd te besteden is zacht uitgedrukt!”
Jochem: “Ja, het schrijven en opnemen van deze plaat was een nomadisch proces. We zijn inderdaad muzikanten die graag de tijd nemen voor dat soort dingen, vooral in een situatie als deze waarin er een nieuwe band moest worden opgezet.”
Woe Blind Birds is voortgevloeid uit The Future’s Dust en hoewel The Future’s Dust een meer poppy invalshoek had, hoor ik op deze plaat toch nog veel muzikale elementen terug uit jullie eerdere werk. Wat dat betreft zijn jullie volgens mij wel heel volhardend geweest binnen een bepaalde stijl en sfeer. Zien jullie dat zelf ook zo?
Jochem: “Ik heb niet het idee dat we volhardend zijn geweest in het aanhouden van een sfeer of stijl. Ik denk dat de overeenkomsten in de muziek vooral zitten in overlap en samenstelling: drie guys die over min of meer dezelfde esthetiek en opvatting beschikken als het gaat om mooie akkoordprogressies of gitaarsounds bijvoorbeeld. Het verloop van The Future’s Dust naar Woe Blind Birds ging relatief organisch. De dag waarop duidelijk werd dat we met The Future’s Dust zouden stoppen, was meteen ook de dag dat Abel en ik elkaar aankeken en zeiden dat wij sowieso zouden doorgaan met samen muziek maken.”
In ieder nummer op deze plaat heerst eenzelfde gevoel van melancholiek, treurnis of weemoedigheid. Dat is tenminste hoe ik het ervaar, als ik naar de muziek luister. Wat inspireert jullie om deze muziek te maken? En waarom kiezen jullie voor zo’n melancholische sfeer?
Olaf: “Ik denk dat we voor een bepaalde sfeer kiezen, omdat die tot ons spreekt. Misschien is ‘kiezen’ dus ook niet helemaal het juiste woord.”
Jochem: “Het heeft te maken met aantrekkingskracht tot bepaalde emoties of gemoedstoestanden. We zijn inderdaad geen band die graag muziek maakt over de zonnige kant van het leven. Die kant interesseert ons gewoon niet zo. Het zijn juist de wanhoop, frustratie, vervreemding, angst en eenzaamheid die de materie bieden om muziek mee te maken. Dat creëert die melancholische sfeer en daar zijn we helemaal oké mee.”
Is er ook een verhaal dat jullie willen vertellen met deze plaat?
Jochem: “Niet in letterlijke zin, nee. Het is een soort collage van eerder genoemde emoties en bijbehorende thema’s. In Hive heerst bijvoorbeeld een angstige hoop waarin je probeert betekenis te halen uit het leven, eerder ondanks de wereld om je heen, dan dankzij. The Float is voor mijn gevoel het meest treurig. Het nummer belichaamt depressie als een onderwatergrot. Sinister ontspringt bij vlagen juist weer de melancholische dans, omdat het best wel in your face is.”
De nummers zijn naast melancholisch ook uitgesponnen. Jullie zijn niet bang om de vijf minuten ruim te overschrijden.
Jochem: “Dat klopt. Met twee of drie minuten hebben we vaak simpelweg niet genoeg tijd om iemand in een sfeer te kunnen onderdompelen. Dat is denk ik niet eens een bewuste keuze, dat ontstaat gewoon tijdens het muziek maken. Als je een bepaalde trance probeert op te wekken is het belangrijk om jezelf de tijd te gunnen, ook om dynamiek op te bouwen. Daarmee is overigens niet gezegd dat we nooit nummers van twee minuten zullen maken. De keuzes die we maken zijn altijd gebaseerd op wat de muziek nodig heeft, niet op wat ons behapbaar lijkt voor het gemiddeld publiek.”
Wat hopen jullie bij luisteraars teweeg te brengen met deze plaat?Jochem: “Als wij ons storen aan de chaos, de snelheid en de oppervlakkigheid van het dagelijks leven, dan is onze reactie daarop juist meer uitgesponnen muziek maken, om een soort focus of aandacht bij onszelf op te roepen. We hopen dat we luisteraars met dezelfde gevoelens of ervaringen ook een stukje focus, troost, inspiratie of roes kunnen geven met onze muzie. Het belangrijkste voor ons blijft muziek maken on our own terms. Als we muziek maken die we niet écht zelf voelen, leggen we volgens mij ook nooit een echte connectie met ons publiek.”
Wat ligt er in het verschiet voor Woe Blind Birds?
Jochem: “We hopen veel te kunnen spelen in Nederland, maar ook zeker daarbuiten. Deze zomer spelen we bijvoorbeeld in Noorwegen! Daarnaast hebben we al wat materiaal achter de hand om met een volgende plaat aan de slag te kunnen gaan.”
Olaf: “We hebben ons in het verleden wel vaak trots afgezet tegen mensen die zeiden dat we ‘gewoon moesten gaan spelen’, maar inmiddels dwingen we onszelf geleidelijk toch steeds iets meer om de vaart erin te houden. Deadlines dwingen tot creativiteit. Zo is deze plaat nu al een tijdje af, maar zijn we dus al bezig met meer nummers te schrijven. Dat heeft er ook mee te maken dat we een langere live-set willen kunnen spelen.”
Jochem: “Dat schrijven van nieuwe muziek vindt onder andere plaats in de studio waarin Abel en ik sinds februari werken, boven Zalen Schaaf. Het is een fijne werkplek die ons in staat stelt om vaker en professioneler met muziek bezig te zijn. Onder de naam Eerie Waves zullen we binnenkort een mixtape uitbrengen om te showcasen waar we mee bezig zijn, in die studio.”
