In première: onder de vlag van Fenella salueert Jane Weaver de kosmos met Bright Curse
22 augustus 2019
Het is ochtend, alles komt langzaam op gang en ik kijk naar een banaan en een flesje water. Op de plek waar ik zit luister ik waarschijnlijk naar de Koffiehuis-Spotify playlist; ik hoor een Hammond-orgel en de zanger zingt over romantiek en nachthitte. Iemand scat nogal vervelend. Het is vroeg.
Het is een lange weg terug naar 1981, het jaar waarin animator Marcell Janjovic verantwoordelijk was voor de cult-klassieker Fehérlófia, een psychedelisch stuk vuurwerk waar Wayne Coyne jaloers op zou zijn. Mythische krijgers hebben het aan de stok met hallucinerende regenbogen, vallende sterren buitelen over elkaar heen, wat begint als onschuldig volksverhaaltje eindigt in een kosmische strijd op leven en dood.
En de baan van één zo’n Fehérlófia-smeltende ster kruist de baan van elektronica-muzikante Jane Weaver. Het idee ontstaat om aan de slag te gaan met de soundtrack, als herbewerking, als ode, saluut. Onder de naam Fenella breidt Jane Weaver haar eigen paar handen uit met twee paar extra – en dan is met het vooruitgestuurde Bright Curse de kosmische hypnose volledig. Uit een ijle hoogte galmt Weaver over allerlei dingen die uiteen spatten, en dan zijn er de harde arpeggio’s, er is harde ruis.
Als vervolg op haar eigen Loops In The Secret Society, is ook Bright Curse een stuk muziek dat tot in de einden der einden door zou kunnen gaan, dat je met gerust hart naar de andere kant van het universum zou kunnen seinen. Wie weet in welk zwart oorgat het daar verdwijnt.
Vooralsnog eindigt het na drie minuten, nogal abrupt.
Bright Curse is afkomstig van het op 1 november te verschijnen Fenella.
