In première: de spaghetti-western in Zuid-Amerikaanse sferen van Chica Chica
14 oktober 2021
Tot aan de pandemie was Judith Renkema een veelgevraagde sessiemuzikante. Op haar CV prijken namen als Gregory Page, Marlijn Weerdenburg, Jaimi Faulkner, Dan Tuffy, Judy Blank en Komodo. Niet de minsten. Aan werk allesbehalve gebrek. Toch bracht de lockdown ook speelmoeheid aan het licht. De tijd die als vanzelf ontstond benutte ze voor rust en een heuse heroriëntatie. Via fraai tekenwerk bracht dat haar uiteindelijk bij een nieuwe en eigen band.
Vandaag zie je hier de première van het sfeervolle Chica Chica, begeleid door een clip – geschoten door Nikki van de Poel (Satellite June) – die oogt als een klassieke spaghetti-western, waarin de bandleden als drie bandieten in de stoffige vaderlandse woestenij figureren. Met een klassieke seventies Opel Ascona als rondrijdend decorstuk bij een nummer dat je meevoert naar een Zuid-Amerikaanse dimensie.
Vorig jaar schreef je tijdens je thuisisolatie een stukje dagboek voor The Daily Indie. Toen had je meer de behoefte om te tekenen dan om muziek te maken. Is Chica Chica uiteindelijk ook een product van de coronatijd geworden?
“Toen ik dat stukje schreef, waren we net drie weken onderweg in de allereerste lockdown en alles was nog nieuw. Ik kwam uit een hele drukke periode als sessiemuzikant en was in die tijd al aan het twijfelen of dat nog wel was wat ik wilde doen. Toen alles stil kwam te staan, had ik even helemaal geen zin om te spelen en wilde ik mijn bas even laten staan. Ik was vanaf 2014 eigenlijk non-stop aan het optreden geweest en merkte echt dat ik een beetje speelmoe was.”
“Het tekenen gaf mij inspiratie en een doel. Omdat ik zelf niet meer hoefde te spelen, kreeg ik juist zin om weer muziek te luisteren en nieuwe artiesten te ontdekken. Dat gevoel had ik lang niet meer gehad. Op een bepaald moment wist ik dat het tijd was om zelf muziek te gaan schrijven. Ik was niet zozeer klaar met muziek of optreden, maar misschien wel een beetje klaar met enkel spelen bij anderen. Wie was ik dan eigenlijk als artiest, als niemand mij een nummer gaf om in te vullen? En ik zou in mijn leven nooit meer zoveel tijd hebben als in die lockdown, dus ik moest er wel aan geloven. Ik vond het vooral heel spannend om te beginnen, omdat ik nog nooit een nummer had geschreven. Het voelt voor mij alsof die tekeningen een brug waren naar het schrijven van mijn eigen muziek. Als je naar de tekeningen kijkt, komt de sfeer van de muziek ook naar voren.”
Hoe ontstond het idee om met je muziek deze kant op te gaan?
“Ik ben gewoon begonnen met schrijven, dit is wat eruit kwam. Ik luisterde tijdens het tekenen erg veel naar oude cumbia-muziek, filmscores en Khruangbin. Ook ontdekte ik artiesten als Arthur Verocai, Kassav en Sault. Ik had geen behoefte om teksten te schrijven en ben sowieso meer beeldend ingesteld. De melodieën zijn op zichzelf al duidelijk en prominent. Voeg daar een grote liefde voor filmmuziek aan toe en dan ben je er wel. Toen ik eenmaal genoeg demo’s had verzameld, heb ik Jeroen Kant en Gino Bombrini benaderd om mij te helpen met de uitwerking en sound. Die snapten direct waar het heen moest.”
Vandaag gaat het titelnummer – Chica Chica – in première. Kan je toelichten waar dit nummer over gaat en waar de inspiratie vandaan komt?
“Chica Chica is een woordspeling op Chicha Chicha. Dat is een muziekstijl uit Zuid-Amerika waar dat nummer op gebaseerd is. Ik had veel geluisterd naar een compilatieplaat genaamd Roots Of Chicha en ik dacht aanvankelijk dat je dat moest uitspreken als ‘Chica’. Ik vertelde dat aan Gino en toen verbeterde hij mijn uitspraak. Maar ik vond ‘Chica Chica’ eigenlijk veel leuker klinken, en dat betekent ook ‘meisje, meisje’. Dus het is een soort verkapte verwijzing naar die stijl, maar ook naar een nieuw begin voor mij als artiest. Een grote inspiratiebron tijdens het schrijven was het cumbianummer Cariñito van Los Hijos del Sol. Chica Chica is daar een ode aan, maar dan wel met een eigen twist.”
De clip heeft nogal de sfeer van een spaghettiwestern, met een stokoude Opel in een woestijnachtige omgeving. Hoe ontstond het idee voor deze clip?
“Het begon eigenlijk met de oude gele Opel Ascona van Nikki en Pablo van de Poel. Ik zag die auto en dacht: daar moeten we iets mee doen! Chica Chica voelt voor mij een beetje alsof we onderweg zijn. De kleur en uitstraling van die wagen was perfect, en vanuit daar gingen we brainstormen. Verder vond ik dit nummer ook klinken als een soundtrack voor een seventies heist movie en dat namen we als uitgangspunt. Ik wilde ons neerzetten als een stel bandieten op de vlucht in de woestijn. Qua sfeer mocht het wel in de buurt komen van Fear And Loathing In Las Vegas, of oude spaghetti-westerns met Clint Eastwood. Met dat in haar achterhoofd schreef Nikki het script. Yildiz Gies had ondertussen ook nog een mooi script geschreven met hetzelfde idee, daar hebben we wat scènes en sfeerpunten van gebruikt. We namen de clip op in juni toen het dertig graden was, daardoor konden we perfect acteren alsof we uitgedroogd in de woestijn ronddoolden.”