In première: de heimwee van Elsa Birgitta Bekman, gevangen in cultfilmstijl in On My Way
27 augustus 2020
Momentopnames in haar groei naar volwassenheid, dat zijn de liedjes van Elsa Birgitta Bekman. Haar debuut, dat in oktober verschijnt, staat er vol mee. On My Way is de eerste single van die plaat en die laat de veelzijdigheid zien van de Nederlandse singer-songwriter met deels Franse en Zweedse roots. In een sfeer die doet denken aan rolprenten in het filmhuis, aan vakanties in feeërieke houten hutjes, aan verkwikkelijke nostalgie. Bij The Daily Indie ziet haar fraaie clip nu het daglicht.
De plaat wordt een ode aan het pad van haar levenswandel tot dusver. Over rozen liep dat zeker niet altijd. Verdriet, depressie en troosteloosheid kruisten – na een schijnbaar zorgeloze aanloop – op enig moment haar route. Maar ze slaagde er in die gevoelens om te zetten in een fikse dosis creativiteit. Bekman dook in haar hart en greep de gevoelens die het meest dichtbij haar lagen en nog steeds liggen, zonder ook maar een moment deprimerend te klinken. Naast zangeres is ze ook nog eens regisseuse en multi-instrumentaliste. Geen wonder dat er een idyllische clip kwam, waar met veel aandacht en liefde aan is gewerkt. We spraken met Bekman over de achtergronden van dit nummer en haar komende werk.
On My Way is de eerste single van het album. Kan je vertellen waar dit nummer over gaat?
“Het nummer is een analyse van het leven en de dingen die een grote rol daarin spelen. Liefde, de dood, je relatie tot andere mensen. Die drie dingen zijn verdeeld over de coupletten als verschillende hoofdstukjes. Het refrein behandelt de keuzes die je iedere dag maakt, die bepalen hoe je leven verloopt. Of dat nu goede of slechte zijn. Maar het refrein eindigt hoopvol met de gedachte dat er morgen weer een nieuwe dag is waarin je het verleden achter je kunt laten en een frisse start kunt maken. Het is mijn eerste nummer dat meer over het leven in het algemeen gaat, in plaats van over relaties of liefde waar mijn nummers tot dat moment vaak over gingen.”
De clip oogt nostalgisch, een sprookjesachtige ongereptheid, zorgeloosheid en avontuur. Wat had je voor ogen met de video?
”Ik wilde met deze videoclip graag aan mensen het proces laten zien van het maken van de andere videoclips en ook mezelf te laten zien als persoon in het dagelijks leven. Ik houd ervan om mooie esthetische videoclips en foto’s te maken, maar ik vind het ook belangrijk om te laten zien dat daar nog een hele wereld achter schuilgaat die een ander soort schoonheid kent; het pure, het menselijke.”
Je bent zelf regisseuse, heb je de clip zelf bedacht en geschoten?
“Het idee om een documentaire uit te brengen van de afgelopen periode en het proces van het album en alle videoclips bestond al langer. Sowieso gaan er veel credits naar Harmen Commandeur. Hij is degene die alles gefilmd heeft en ook mijn vriend. Hij is bijna non-stop aan het filmen en alles aan het vastleggen. Soms op het irritante af. Maar achteraf ben ik natuurlijk dolblij met die beelden, want ja, we hebben ze nu wel kunnen gebruiken in de clip. Dat is altijd een beetje de tweestrijd. Enerzijds alles voor de kunst en mooie dingen maken, maar anderzijds wil je in het hier en nu leven. Daar hebben tegenwoordig natuurlijk veel mensen last van met al die smartphones. Je wilt niet dat je een potentieel geniaal shot niet hebt gemaakt. Die balans vinden, dat is nog een leerproces.”
“Voor deze clip was ik op zoek naar een cultfilmgevoel, dus bijvoorbeeld de kleurenschakering in Amelie en films van Wes Anderson waren daarvoor zeker inspiratie. Ik houd van een tijdloze stijl of zelfs eerder inderdaad nostalgisch, zeker niet te modern. Iemand aan wie we de videoclip lieten zien zei: ‘Je wordt er helemaal nostalgisch van, al is het niet mijn leven waar ik naar kijk.’ Dat vind ik heel mooi, want dan raakt het precies de juiste snaar.”
In je clip zie ik je internationale roots overduidelijk terug. Wat heeft het feit dat je je jeugdjaren deels in Zweden en Frankrijk doorbracht je gebracht?
“Ten eerste veel vakanties, haha! Het was pas op de middelbare school dat ik mij realiseerde dat zo vaak naar het buitenland gaan helemaal niet zo vanzelfsprekend is voor iedereen. De plekken waar we naartoe gingen als we familieleden opzochten zijn adembenemende mooie plekken, omringd door prachtige natuur en daardoor ontwikkelde ik er een enorme liefde voor. Het nadeel is wel dat ik mij hier in Nederland vaak niet op mijn plek voel met alle drukte en het gebrek aan echt ongerepte, woeste natuur. Daarnaast ben ik tweetalig opgevoed. Ik vind Frans een heerlijke taal om te spreken en te zingen. Opgroeien met verschillende culturen heeft mijn leven kleur gegeven door alle verschillende tradities die we hadden.”
Once In My Life, je nieuwe album, verschijnt in oktober. Wat kunnen we daar van verwachten?
“Veel nummers die je het gevoel geven boven op een berg te staan. Veel strijkers, veel emotie. We hebben oude instrumenten zoals de mellotron en harmonium gebruikt. Het album is redelijk divers. Ik heb gekozen voor een verdeling van de nummers over de A-kant en B-kant op het album. Halverwege de plaat slaat het weer om en kom je in een andere wereld terecht, ik vind het vet om diepere betekenissen te verwerken in het visuele gedeelte van mijn werk. Kleine details, overal kleine details. De voor- en achterkant van de hoes staan voor de A- en B-side en in de foto’s zijn objecten verwerkt die een nummer representeren. In het decor van de foto’s heb ik spulletjes verwerkt die voor mij een emotionele betekenis hebben. De Elsa van nu kijkt door een spiegel naar de Elsa van vroeger, een thema wat een rode draad is in het album. De sound van het album is geïnspireerd op een eeuwig gevoel van heimwee naar vroeger, maar ook een dankbaar gevoel voor het nu en hoop voor de toekomst, al is het soms maar een sprankje.”
De nummers voor je nieuwe plaat zijn, zo vertel je in jouw bio, veelal geschreven in je jeugdjaren en vertellen een verhaal van emoties, van een zoektocht. Hoe kijk je nu, als eind-twintiger, terug op de teksten die je zingt?
“De teksten blijven wel actueel. Met sommige nummers beland je opnieuw in soortgelijke situaties of je vult de betekenis van het nummer anders in. Op dezelfde manier waarop je als luisteraar vaak een eigen interpretatie hebt van de betekenis van een nummer. Dat is vooral fijn als je het live speelt en zingt. De oorspronkelijke situatie waar het nummer over gaat kun je al lang een plekje hebben gegeven, dus heb je niet meer de initiële extreme emotie die je aangezet heeft tot het luchten van je hart door middel van het schrijven van een nummer. Met andere nummers kan het zo zijn dat, wanneer ik het speel ik een oude wond open, wat heftig kan zijn, maar daardoor juist erg mooi. Voor mezelf en voor de luisteraar. Muziek van andere mensen heeft mij zoveel mooie momenten gebracht wanneer ik mij niet goed voelde. Een moment van pure emotie, dat je voelt dat je leeft.”
Wat zijn je plannen voor de rest van het jaar, voor de periode nadat je plaat het levenslicht ziet?
“Sowieso komt er eind oktober een releaseshow voor het album. Er zijn plannen om naar Parijs te gaan om daar een nieuwe clip te maken. Er staan een aantal optredens gepland waar ik veel zin in heb. Ik hoorde ooit iemand zeggen in een interview, dat optreden na het uitbrengen van je plaat het vieren van al het harde werk is. Dat vind ik een super mooie gedachte. Als beginnend artiest is het voor mij vrij gebruikelijk om voor een klein publiek te spelen, dus verandert er voor mij niet veel. We zijn alweer begonnen in de studio met het volgende album. Ik heb veel nieuwe nummers die ik graag wil uitwerken, met een basis van piano, song en viool. Dat vind ik toch wel een van de leukste dingen, in de studio bouwen aan je geluid.”
