In première: 1996 + The Soggy Cornflakes + MTV’s Alternative Nation + Sony DCR-VX1000 = 6 Lange Jaren van The Avonden

Vandaag hebben we een schitterend verhaal van The Avonden dat we met jullie mogen delen. We gaan terug naar het jaar 1996, als de band van Marc van der Holst tijdens een open podium op school in het voorprogramma speelt van The Soggy Cornflakes. Zomaar een avond ruim twintig jaar geleden, zoals er zoveel zijn geweest. Tot er een videoband terug werd gevonden met verloren beelden.

De laatste jaren is er steeds meer reuring rondom The Avonden en zit de band in een goede golf na het uitbrengen van het album Nachtschade in 2016 en Wat Een Cirkel Is in 2018. Zo benoemde de Volkskrant vorig jaar het laatste album van de band nog als beste Nederlandstalige plaat van het jaar. En terecht. De door je ziel snijdende muziek van de band gaat je – op een goede manier – niet in de koude kleren zitten.

Terug naar de cliffhanger rondom de video die we vandaag uitbrengen van The Avonden. Daarbij delen we graag het verhaal dat Van der Holst ons toestuurde om zijn video toe te lichten: “In 1996 speelden we met The Avonden, wat toen nog niet The Avonden heette, maar The Cereal Killers, op een open podium op school in het voorprogramma van The Soggy Cornflakes. Er was destijds om de een of andere reden sprake van een obsessie met ontbijtgranen”, zegt Van der Holst. “Van ons optreden zijn helaas geen beelden bewaard gebleven, maar Dave vond laatst zijn Sony DCR-VX1000, een van de eerste digitale camera’s, ik weet niet hoe hij aan het geld daarvoor is gekomen, terug op zolder en daarop bleek, naast drie uur aan opnames van een tv met daarop MTV’s Alternative Nation en een instructiefilmpje voor het stoned rollen van een joint, een optreden van de ‘Flakes te staan.”

“De kwaliteit is misschien niet om over naar huis te schrijven, maar het brengt de sfeer en het gevoel van die tijd goed in beeld. Als je goed kijkt zie je mij achterin de zaal aantekeningen maken voor een recensie in de schoolkrant. Die was niet erg lovend, maar dat was jaloezie, denk ik. De ’Cornies hadden een nummer dat 6 Lange Jaren heette en daar hebben we in 2018 een cover van opgenomen die op Wat Een Cirkel Is terecht is gekomen. Alweer meer dan twintig jaar geleden, waar blijft de tijd.” 

Dit vonden wij zo’n mooie geschiedenis dat we er direct meer over wilden weten. Niet alleen over die video, maar ook over het verdere reilen en zeilen van de band.

Waar ben je op dit moment allemaal mee in de weer, wat houdt je bezig?
“Ik ga dit jaar zes boekjes maken, de eerste is hier te vinden en je kunt je erop abonneren. Momenteel ben ik bezig met de afronding van het tweede boekje, een collage van een kleine honderdvijftig ‘beroemde laatste woorden’ dat Meer Licht gaat heten. Al weet ik niet hoe interessant dat is voor lezers van The Daily Indie!”

“In de nacht werk ik aan nieuwe nummers voor een volgende plaat van The Avonden. Voornamelijk rock-‘n-roll-liedjes, het merendeel met maar twee akkoorden, waar ik erg blij mee ben. Ik heb zelfs een elektrische gitaar voor beginners gekocht. De liedjes lijken zich af te spelen in een periode die op Wat Een Cirkel Is grotendeels onbesproken blijft. Dat het ergens is misgegaan, is op die plaat wel duidelijk, denk ik. Maar waar, wanneer en hoe? Dat probeer ik nu te verzinnen, want ik kan het mij niet meer herinneren. De werktitel is Black-outs & Flashbacks. Verder ben ik alles van Philip K. Dick aan het herlezen, ik ben momenteel halverwege The Zap Gun.”

Er was behoorlijk wat aandacht voor het laatste album Wat Een Cirkel Is. Terugkijkend op die plaat: waar ben je het meest blij mee?
“Ik ben vooral erg blij met hoe we als band zijn gegroeid. Mede door de ontvangst van de plaat hebben we relatief veel mogen spelen en dat heeft ons veel goed gedaan. Het heeft er ook toe geleid dat ik nu liedjes probeer te schrijven waarin de muziek meer centraal staat. Het is best wel een uitdaging om rock-‘n-roll liedjes in het Nederlands te schrijven, in rock-‘n-roll draait het vaak niet per se om de tekst, maar is die er bij wijze van spreken ter ondersteuning van de muziek, in plaats van andersom. Het is niet eenvoudig om een goede tekst over niks te schrijven, maar als gitarist Mark, basgitarist Jan-Pieter en drumster Ineke daar dan iets moois bij verzinnen, is het de moeite meer dan waard.”

Ik heb het idee dat er nog een hele hoop rek in deze band zit en je er creatief van alles mee kunt doen. Zijn er nog bepaalde dingen die je echt nog eens met deze band zou willen doen?
“Ja, allereerst een rock-‘n-roll-plaat maken, zoals ik hierboven al een beetje liet doorschemeren. Ook zou ik heel graag nog eens een nummer van een minuut of twintig schrijven, maar dat ligt voorlopig nog buiten ons bereik, denk ik. Ik ben wel in gesprek met een freejazz-saxofonist die daar misschien een rol in zou kunnen spelen.”

Wat een goed verhaal van The Soggy Cornflakes en inderdaad: ‘waar blijft de tijd?’ Als je de huidige tijd met die van toen vergelijkt: wat is er voor jou veranderd als muzikant?
“Vroeger drumde ik, wat ik niet kon, en nu speel ik gitaar, wat ik ook niet kan, maar dat is minder erg en valt minder op. Dus dat is een positieve ontwikkeling. Maar ik denk dat je meer doelt op het feit dat Pavement geen platen meer maakt. Daar is helaas niets meer aan te doen. Ik denk dat ook dat op de een of andere manier de schuld van het internet is, maar ik kan er niet precies mijn vinger op leggen. Het schijnt dat er dit jaar een nieuwe plaat van de Silver Jews uitkomt, dat is misschien een troost. Die waren sowieso wel beter.”

Waarom wilde je graag dit liedje coveren van die band? Wat vind jij er persoonlijk mooi aan?
“De hele middelbare-school-punkvibe ervan spreekt me erg aan. Maar de voornaamste reden is dat het gaaf is om: ‘Ik hoop dat wij allemaal voor eeuwig zullen branden in de hel’ te zingen. En in het origineel zingt ‘ie in het laatste refrein ‘zes lange jaren om te leren wat een FUCKING cirkel is’, om de een of andere reden hebben we dat op de plaat achterwege gelaten maar live is dat ook te gek om te doen. Hoewel ik het tegen die tijd op gitaar vaak al niet meer bij kan houden. Waar blijft de tijd.”

Mei ziet er goed uit wat betreft shows, wat zijn jullie allemaal nog meer van plan de rest van de zomer en het jaar?
“De festivals lijken nog niet door te hebben dat we eigenlijk een arenarockband zijn, waardoor het van de zomer wat dat betreft niet heel druk lijkt te gaan worden. Misschien dat er voor in het najaar nog een klein clubtourtje valt te regelen. Maar voorlopig vermaken wij ons ook wel in de oefenruimte met die twee akkoorden, denk ik.”

Op 2 mei speelt The Avonden live in Club Nine in TivoliVredenburg en dat weekend tijdens Here Comes The Summer.