In een tijdperk van serpenten in de wereldtop trekt Death And Vanilla zich met A Flaw In The Iris liever terug in het sprookjesbos

De wereld staat in brand. Een oude metafoor, maar zelden zo relevant als nu. Er staat een aantal megalomane figuren aan de wereldtop, we helpen Moeder Natuur steeds verder om zeep en men slaat elkaar de hersens in om trivialiteiten als een omgestoten biertje of een onhandige post op sociale media.

Psychedelische muziek is al sinds de jaren zestig een manier om hiermee om te gaan. Een coping mechanism. Destijds uitgemolken door de ‘Peace and Love’-hippiebeweging, maar nog altijd springlevend, hetzij het in een andere vorm. Neem Death And Vanilla, een Zweeds drietal dat in Nederland nooit echt veel bekendheid heeft genoten, maar zich zeker kan meten met de grotere namen uit de scene. Geïnspireerd door onder meer Alice In Wonderland, pastorale folk en vintage library-verzamelaars bracht de band al een paar schitterende platen uit, gemaakt op retro instrumenten en met één voet in het mysterieuze en onverklaarbare. Muziek voor kleurrijke dromen, en die kunnen we nu goed gebruiken.

Psychedelica als escapisme, dat zou een accurate beschrijving zijn van de kunst die de Scandinaviërs maken. Ontsnappen uit de mondiale kookpot en je terugtrekken op een plek waar niet Trump, Kim en Poetin de dienst uitmaken, maar kabouters, elfjes en witte konijnen. Klassieke sprookjesfiguren, maar ook subject van menig trippy popalbum, neem bijvoorbeeld The Piper At The Gates Of Dawn, het eerste Pink Floyd-album, toen nog met Syd Barrett aan het roer.

Death And Vanilla grijpt hiermee terug naar de classics. Hier en daar spelen ze leentjebuur, luister bijvoorbeeld naar hun bekendste nummer California Owls en je hoort Sunday Morning van The Velvet Underground, maar in de loop der jaren hebben ze toch een heel eigen sound weten uit te slijpen.

A Flaw In The Iris, zijn nieuwe single, is precies volgens de bekende Death And Vanilla-formule. Wild is het niet en er komen nauwelijks gitaren aan te pas, maar het raakt precies de juiste snaar. Na een paar platen, EP’s en soundtracks die onderling weinig verschillen weet je eigenlijk al wat je van de Zweden kunt verwachten en een kritisch mens zou kunnen zeggen dat het oude wijn in nieuwe vaten is. Dat is het ook, er wordt nauwelijks afgeweken van de bekende koers, maar voor wie zich even wenst te distantiëren van alle politieke ellende, belooft het nieuwe Death And Vanilla-album een prachtig sprookjesbos te worden, waarin de overprikkelde mens zich heerlijk kan onderdompelen.