Eighties-bands komen terug in het nieuwe werk van The Strokes
20 april 2020
Onlangs verscheen het nieuwe, langverwachte album van The Strokes: The New Abnormal. De titel is lang voor de huidige crisis uitgekozen, maar in deze dagen super relevant. Na zeven jaar wachttijd, veel experimenteel werk van The Voidz en vage aankondigingen sinds oud en nieuw kunnen we dan eindelijk onze ether vullen met muziek van de meest hippe grondleggers in leren jasjes van de New Yorkse muziekscene.
Dan meteen een opvallende tweedeling: het album kreeg bijna alleen maar slechte reviews (Pitchfork noemt het bijvoorbeeld ‘een hangover’) en fans lijken het tegelijkertijd goed te ontvangen. Net als bij de speculaties waarom The Strokes nu ineens weer nieuw werk uitbrengt, ligt de waarheid waarschijnlijk ergens in het midden. Zo gaan er verhalen rond dat de bandleden elkaar eigenlijk niet uit kunnen staan en dat ze er zelf weinig om geven dat ze weer als groep naar buiten treden. Maar is dat niet precies waar je fan van The Strokes voor bent? Die coolheid van het niets geven om dingen? Frontman Julian Casablancas geeft in ieder geval zelf aan dat dit album zijn vierde favoriete album ooit is. En dan moet je nog gaan luisteren.
Even romantisch als lui
De single Brooklyn Bridge To Chorus is het luisteren in ieder geval wel waard, als je van over the top jaren tachtig-glamrock met elektronisch randje en groovy synthesizers houdt. Dit nummer is van zichzelf nogal meta. Casablancas geeft met zijn hazy stem aan waar we naar toegaan in het nummer, waarbij Brooklyn een leuke woordspeling is als toevoeging aan de anders nogal ongeïnspireerde titel. Maar ook dat is The Strokes, even romantisch als lui en even scherp als ironisch.
‘I want new friends / but they don’t want me‘, zingt Casablancas een beetje klagend, wiens stem met de jaren alleen maar beter lijkt te zijn geworden. Daarnaast vraagt hij zich af waar alle eighties-bands zijn gebleven, voordat hij weer switcht naar het refrein, letterlijk dit keer. Net als de intro van de track, die bij vlagen doet denken aan een 8-bit Super Mario-deuntje, doet deze tekst aan iets heel bekends denken, waar moeilijk de vinger op te leggen is. Het is niet super origineel of vernieuwend, maar het klinkt wel lekker. Een goede referentie aan de eighties-bands die The Strokes zo mist, waarvan ze misschien zelf wel de plek opvullen. Dat reflecteren op vroeger is iets dat door het hele album verweven is, dus wie in is voor een nostalgisch gevoel met een futuristische sound, kan zijn hart ophalen met The New Abnormal, dat evenveel relevante als prettige achtergrondmuziek bevat.
