Een zonnig oord vol duistere geheimen op Clinics nieuwe album Fantasy Island

De Spinnin’ Records-achtige albumhoes doet anders vermoeden, maar Clinic komt gewoon uit regenachtig Liverpool. Hier maken Adrian Blackburn en consorten al ruim twintig jaar ongepolijste, bevreemdende muziek die nog altijd moeilijk te categoriseren blijkt. Het heeft trekjes van The Velvet Underground, Suicide en Radiohead, maar ook van Broadcast, Ennio Morricone en Sun Ra.

Op het nieuwste album, dat luistert naar de bedrieglijke naam Fantasy Island, is dat niet anders. Criticasters zullen (niet geheel onterecht) stellen dat het wederom meer van hetzelfde is. En inderdaad, als je deze plaat naast eerdere releases zoals Walking With Thee en Internal Wrangler legt, zijn de verschillen in sound en songwriting subtiel. In dat opzicht is Clinic een beetje de AC/DC van de absurdistische postpunk: je weet eigenlijk altijd wat je kunt verwachten, maar de liefhebber smult er niet minder om.

Extra disoriënterend
Toch is het niet helemáál oude wijn in een nieuw vat. Op Fantasy Island horen we namelijk, voor het eerst in de lange loopbaan van de band, verschillende vocalisten, waarvan Blackburns stem qua toonhoogte een beetje het middenregister vormt. Dit geeft de toch al vrij bizarre muziek van Clinic een extra desoriënterend karakter, alsof je door een spookhuis zoeft waar achter elke hoek weer een nieuwe griezelige pop wacht om je de stuipen op het lijf te jagen.

In dat opzicht is de visuele aankleding van Fantasy Island curieus. Soundwise verschilt het niet bijzonder veel van het eerdere werk van de band, waarvoor bij het artwork vaak verwezen werd naar oude jazzplaten (vergelijk bijvoorbeeld de hoes van Internal Wrangler maar eens met die van Ornette! van Ornette Coleman). Consistent is de band wel in zijn nieuwe koers: op recente persfoto’s staat de band zoals altijd met maskers op, maar deze keer ook met bloemenkransen en Hawaiiaanse kledij.

Wat dit zegt, is eigenlijk vooral dat Clinic nog altijd niet geïnteresseerd is in het aanspreken van een meer mainstream publiek. Gewoon een stel gasten die al twee decennia hun eigen ding doen en met hun specifieke smaak een heel eigen formule hebben gecreëerd, die alsnog gretig aftrek vindt bij zowel rock-, jazz- en electronicaliefhebbers.