Een avond vol Nachtdieren in Club Nine: een nieuwe generatie singer-songwriters

‘’Ik wil ook niet op de voorgrond’’, klinkt het backstage bij Club Nine in TivoliVredenburg toen we de coverfoto voor dit artikeltje wilden schieten. Het is duidelijk; we zijn bij een avond gevuld met singer-songwriters. Om bij de bovenste etage van het pand in Utrecht te komen moeten we vijf roltrappen beklimmen, maar eenmaal gearriveerd op de negende etage lijkt het alsof we ons echt in de wolken bevinden: dé perfecte setting voor krekels, vreemde geluiden en rondspokende lyrics. De avond, gecureerd door Rabo Next Stage-talent Robin Kester, is genaamd Nachtdieren en staat geheel in het teken van deze schemerige sfeer. Dat is dan ook gelijk de grote overeenkomst tussen de drie artiesten van de avond: Vic Willems, Moon Moon Moon en Robin Kester zelf.

Tekst Guus Timmermans
Foto’s Valerie van Hazendonk

Terwijl het licht van buiten nog voorzichtig naar binnen sijpelt en Vic Willems een verkeerd geïnformeerde fan tijdens zijn set aanspreekt op haar te laat komen, legt de 25-jarige de lat voor de avond al meteen vrij hoog. Geen enkel concert van Willems is hetzelfde door de flexibiliteit van zijn begeleidingsband en grote arsenaal nummers. De winnaar van De Grote Prijs van Nederland van 2016 heeft voor deze gelegenheid een toetsenist en een back-up vocalist meegenomen. De Brabantse zachtaardige tongval van de singer-songwriter is precies wat er nodig is om zijn nummers heerlijke wegdroommuziek te maken. Zijn heldere galmstem van de achtergrondzangeres, de prijzige apparatuur van de toetsenist en een simpele floortom, zorgen ervoor dat de zaal tot de nok gevuld is. De songs worden telkens op een typische singer-songwritermanier aangekondigd: speels klungelig en komisch bescheiden. Door de kleine bezetting zit er weinig dynamiek in de nummers en blijft alles op ingetogen. Dit is echter niet verkeerd voor een start van de avond, want Vic Willems pakt de luisteraar al snel in met zijn romantische en cryptische teksten. Zijn nummers verkennen namelijk allemaal op de zachte ingenieuze manier de Nederlandse taal

‘’Ik heb van mijn vest een cape gemaakt en ik heb er nu al spijt van’’: Op deze wijze kondigt de held op sokken uit Heerhugowaard typerend zijn eerste nummer aan. De zitplekken in Club Nine zijn onderhand gevuld, terwijl Moon Moon Moon solo zijn eerste akkoorden aanslaat. Al gauw klimt de talrijke begeleidingsband van het project van Mark Lohmann ook het kleine podium op. De muziek doet denken aan Sufjan Stevens, maar is veel meer dan dat. Met een grote dosis aan zelfspot gaan zijn lo-fi indiesongs vaak over veel nadenken over zijn eigen leven. Deze gedachtes beschrijft hij echter op zo’n unieke manier, dat de tekst vaak net iets té snel gaat voor het luisterend oor. Gelukkig heeft Moon Moon Moon daar iets op bedacht. Naast muzikant is Lohmann ook nog animator en laat hij via een beamer vaak de vernuftige teksten in zijn eigen animatiestijl meelopen op de achtergrond. Op deze wijze is Moon Moon Moon iets wat echt live ervaren moet worden en is het heel duidelijk dat de muziek in dienst staat van deze tekstvirtuoos. Zo zingt Lohmann het negen minuten lange nummer Radio 3FM Not Recommending My Band is Turning Me Into a Villain geheel uit zijn hoofd, ondanks de immense waterval aan woorden. Zijn onhandigheid haalt de luisteraar echter vaak uit zijn trance, die deze band in de nummers zo goed weet op te wekken. Over zijn set is goed nagedacht: waar de eerdere nummers een komische ondertoon hebben en de praatjes tussendoor ook zeer geestig zijn, bouwen ze langzaamaan op naar een serieuze sfeer. Moon Moon Moon is een onvervalste live-ervaring waar de visuals als dromen op het beeldscherm achter hem verschijnen.

Ook de curator Robin Kester van de avond zelf is zeer fan van Lohmanns animatiewerk. Zo maakte Lohmann voor Kesters laatste single Lost For A Day een clip gemaakt, die ook tijdens haar set afspeelt op de achtergrond. De muziek lijkt op een combinatie van de vroegere platen van Coldplay en de Ierse singer-songwriter Lisa Hannigan in samenwerking met The Colorist Orchestra. Echter, waar laatstgenoemden heel vernieuwend klinken met meer dan tien man, telt de band achter Robin Kester ‘maar’ drie hoofden. Het doet zeker niet onder in de creativiteit. Ook deze act weet weer eenzelfde ambiance neer te zetten: een galmende, kalmerende set. De bas en drum vallen vaak in een aanstekelijke groove, terwijl de frontvrouw daar loepzuiver overheen zingt. Haar Ierse stemgeluid klinkt bekend in de oren, maar is in vele nummers vaak aangenaam dissonant. Het nummer Clouds is een perfecte weergave van de avond op de hoogste etage van TivoliVredenburg: nevelachtig, aandoenlijk en breekbaar. Als enige act van de avond bevat de set soepele overgangen tussen de nummers. Als deze echter achterwege blijven komt de karakteristieke verlegenheid van de singer-songwriter weer naar voren. Vaak doet ze haar zegje per ongeluk naast haar microfoon waardoor ze dichter bij haar luisteraars komt en nóg breekbaarder lijkt. Robin Kester zou zeker niet misstaan op de grotere podia van Nederland of in de mooie bruine kroegen van Ierland. Zo lijken de artiesten niet in eerste opzicht niet elkaars straatje te zitten, maar zijn er zeker veel overeenkomsten; ze zijn allen zeer breekbaar en vaak klungelig. Dat is precies de stemming die nodig is voor een nacht gevuld met singer-songwriters.