New Music

Doobie Fontaine maakt met Never Fall In Love muziek over voorstedelijke melancholie en pastorale gelukzaligheid


23 december 2019

Ik pik ook weer eens een bandje om uit te lichten… Doobie Fontaine: een band waar geen klote over te vinden is en die totaal niet te rijmen muziek en videoclips maakt. Is het grappig, is het serieus? Het is in ieder geval iets voor liefhebbers van Twin Peaks.

Kijk, nu ik toch je aandacht heb: Doobie Fontaine is de muzikale schuilnaam van een stelletje muzikanten uit het Verenigd Koninkrijk, Australië en Nieuw-Zeeland. Vanuit Londen ontwikkelt de band een behoorlijk tijdloze sound die ergens hangt tussen snelweg-country en arcadisch sissende psychedelica met een vleugje Beach House.

Bij het tikken van de bandnaam tikte ik als een soort automatisme Fontaines, maar nee: dit heeft echt in de verste verte niets te maken van Fontaines D.C.. Met een licht traplopend synthesizertje, een vergeten solo en een croonende zanglijn die dauwgras bevriest.

Frontman Jack Oliver vertelt hij overigens het volgende over de single: ”I wrote it during a pretty isolating period in the city; finding the muse, exorcising it, and coming out feeling like a better person but a worse artist. A lot of my songs have this kind of duality to them; a dialogue between suburban melancholy and pastoral bliss. I think being an artist today – particularly in a place like London – can be a debilitating experience. We work day jobs. We take the tube. We routinely get fucked over by the powers that be. Writing – at least in the Doobie Fontaine mould – is a pharmacopeia that opens doors to introspection and one’s place in the world.”