Dit vonden wij van de zondag van London Calling

Op de laatste dag van London Calling reisde The Daily Indie af naar de Tolhuistuin in Mokum-Noord. ‘Noord gestoord’ was het er bepaald niet, het publiek leek zich pijnlijk bewust van het feit dat maandag weer een werkdag is. Maar toch: aan rock-‘n-roll geen gebrek deze avond.

The Prettiots
De uit New York afkomstige meisjes van The Prettiots zien eruit als hotte, grungy chicks die grote Nirvana-posters boven hun bedden hebben hangen. Niets is minder waar; ze maken timide liedjes over jongens die ze hebben gedate op de middelbare school en over hoe sneeuw maar eventjes mooi is. Gespeeld met een ukelele, nota bene. Tussen de nummers door geeft zangeres Kay Kasparhauser een kleine, aandoenlijke speech. Als de dames er dan ook nog een cover van de Venga Boys tegenaan gooien is het al helemaal gedaan met hun geloofwaardigheid. Het is een melig optreden met kunstjes die alleen werken met een uitbundig publiek. (Mabel Zwaan)

 

Beach Baby
“Hi, we’re Beach baby,” kondigt de frontman van het Londense Beach Baby aan met zijn zwoele, lage stem. Wat volgt is een optreden van een veelbelovend rock-‘n-roll-bandje. Toch was Beach Baby beter tot zijn recht gekomen in de iets ruigere, kleine zaal van Paradiso op zaterdagavond. Het publiek heeft er vanavond namelijk nog moeite mee. Daar trekken de bandleden zich dan weer vrij weinig van aan; ze zetten direct het titelnummer van hun EP ‘Limousine’ in, en daarmee is de toon gezet. Het is moeilijk om de sound van Beach Baby te vergelijken met iets anders. Dit omdat er twee zangers in de band zitten met twee gitaren en twee keyboards aan de rechterhand. De hawaiiblousjes die de bandleden dragen op hun EP-hoes hebben ze thuisgelaten, maar toch weet de band hun beach vibes het publiek in te slingeren. Enerzijds dreunen de bas en drums voort, maar zij worden omringt door catchy gitaarriffs die je weer terug doen verlangen naar de zomer. (Mabel Zwaan)

 

Bill Ryder-Jones

De zondag van London Calling is beduidend rustiger dan de voorgaande twee dagen, en dat is ook duidelijk merkbaar tijdens het optreden van Bill Ryder-Jones. Maar hoewel het er niet stampend vol is, heeft de voormalig leadgitarist van The Coral wel de volledige aandacht. De zanger/gitarist heeft een bijzondere muzikale ontwikkeling doorgemaakt. Van een zelfverklaarde “obsessie met klassieke muziek” die in zijn eerste album resulteerde, tot de rustige singer-songwriterplaat als tweede, en de meest recente singles die weer een stuk ruiger klinken. Tijdens de ballad waarbij hij even alleen wordt gelaten door de rest van de bandleden is het in de Main Hall muisstil. Ryder-Jones’ slaperige, bijna crooner-achtige stemgeluid herinnert het publiek enerzijds aan de naderende zondagnacht, en weet daarnaast wel degelijk de aandacht vast te houden. Als laatste speelt de band het nieuwe ‘Satellites’, dat opvallend is in contrasten – van Pixies-explosies tot Coldplay-Parachutes-kalmte – en daarmee een nummer dat perfect illustreert hoe veelzijdig Ryder-Jones eigenlijk is. (Gea Bruinsma)