De nieuwe single van The Voidz klinkt zowaar als een ode aan The Strokes, en dat is goed nieuws

Lang, lang geleden, in een stad hier ver, ver vandaan, werd een hele generatie groot met een van de allerbeste rockbands die sinds de eeuwwisseling heeft bestaan. The Strokes was onaantastbaar, nonchalant en intens cool, en maakte nog absurd goede songs ook. De band bood als geen ander een alternatief voor het kille individualisme van de jaren tweeduizend. Punk voor de generatie Y.

Dit stukje gaat eigenlijk over Leave It In My Dreams van The Voidz, de nieuwe band van Strokes-voorman Julian Casablancas. Bij TDI draait alles om nieuwe muziek en niet teveel terugkijken, ook. Maar omdat The Strokes zó cool was, vinden we dat we het ons hier kunnen veroorloven om eerst even alles wat de bandleden later hebben gedaan, ongegeneerd kunnen vergelijken met vroeger jaren. Blijf bij de les.

Ondergetekende wil ook niet vervallen in ‘opa vertelt’ of zeiken dat het vroeger allemaal beter was, maar: Last Nite. Someday. New York City Cops. Take It Or Leave It. Reptilia. Juicebox. Heart In A Cage. Ja, zelfs sommige songs van Angles staken kwalitatief nog met kop en schouders boven wat de vijf Strokes in de latere jaren wisten te produceren.

Als je trouwens niet bekend bent met the oeuvre van de New Yorkers, ga dan als de sodemieter op de voorgenoemde linkjes klikken en Pitchforks Lines Notes-video van debuutplaat Is This It (2001) bekijken.

 

Americana-zanger Ryan Adams deed vorig jaar nog een lezenswaardig boekje open over hoe het eraan toeging in het New York van de vroege jaren tweeduizend (en waar Casablancas afgelopen week op Pitchfork overigens op reageerde). De essentie van Adams verhaal was vooral dat er weliswaar briljante rock-‘n-roll werd gemaakt, maar The Strokes op het hoogtepunt van hun roem allerminst een gezellig clubje was. Eigenlijk zoals het alle Grote Bands vergaat: drugs, drank, vrouwen, vechtpartijen, meningsverschillen. Het is nodig om tot grote hoogtes te stijgen, maar zorgt er ook voor dat de val lang, diep en hard is.

Zo kan het dus ook zijn dat The Strokes de afgelopen jaren vooral ‘moetjes’ maakte en de leden zich liever bezighielden met soloprojecten of het bezwangeren van modellen en actrices. Daar kwam best nog wat aardigs uit, af en toe – muzikaal bedoelen we. Julian Casablancas maakte een leuke soloplaat, richtte Cult Records op en legde zich toe op het produceren van onder meer The Growlers en Reputante. Gitarist Albert Hammond, jr. maakte een hele rits albums die stuk voor stuk luisterbaar zijn en Nick Valensi ging aan de gang met CRX, dat anderhalf jaar terug ook een goede plaat uitbracht (lees hier ons artikel).

Maar zoals het je vergaat als voormalige grote band: alles wordt vergeleken met wat je vroeger deed en derhalve voldoet niks aan de standaard die je zelf ooit zette. Heeft iemand nog naar Comedown Machine of de Future Presents Past EP geluisterd? Meest exemplarisch voor de artistieke hongersnood was Casablancas band The Voidz, waarop de gevallen rockster eigenlijk vooral experimentele rotzooi liet horen, die nog duidelijker maakte dat oude tijden definitief voorbij waren.

Des te groter de verrassing dat de nieuwe single die The Voidz vorige week dropte, eigenlijk een verdomd lekkere track is. Het zeurderige metrum van Casablancas, slim nonchalante gitaarlijntjes en het volledig ontbreken van de spuuglelijke vunzige electro-uitstapjes die The Voidz voorheen ondernam: bij vlagen klinkt het (net als dit stuk inderdaad) als een ode aan de hoogtijdagen van The Strokes. We willen niet zeggen dat de muziekgeschiedenis gered is, maar een lichtpuntje is Leave It In My Dreams wel.

Een nieuwe The Strokes-plaat komt er voorlopig niet – gelukkig? Het tweede album van The Voidz verschijnt dit jaar. We zijn benieuwd.