De mysterieuze Rotterdammers van Lewsberg weten met hun nieuwe track At Lunch een gevoelige snaar te raken
28 maart 2020
De herkenbare en lichtelijk monotone stem van zanger Arie van Vliet dwarrelt zachtjes door mijn woonkamer. Een aangename verrassing, zo’n dromerig nummer gesitueerd in het relatief dreigende oeuvre van de Rotterdamse band Lewsberg, die we eerder al eens interviewden. Ondanks het kalme tempo, behoudt de nieuwe track At Lunch de melancholische en beheerste stijl die de band kenmerkt.
Er hangt een mysterieuze sluier om het eigenzinnige viertal. Zonder sociale media accounts of andere vormen van communicatie naar de buitenwereld, blijft Lewsberg grotendeels een enigma voor de luisteraar. Wie echter goed oplet weet in At Lunch onmiskenbaar elementen terug te vinden die passen in de existentiële en poëtische thema’s die de revue passeerden in vorige tracks als Non-fiction Writer en The Smile.
We weten ook niet precies wat er bedoeld wordt in At Lunch door Van Vliet, wanneer hij tegenstrijdig zingt ‘I never drink at lunchtime’ en later ‘I always drink at lunchtime’. Wellicht is deze filosofische tegenstrijdigheid juist de kern en kracht van het nummer. Een hersenspinsel over het besluit om dan juist wel of niet alcohol te drinken, afhankelijk van de context en het doel. In ieder geval is de aandacht gewekt. De band hanteert een minimalistische esthetiek, waar in de bijbehorende do-it-yourself video ook niet van afgeweken wordt. We zien een gemoedelijk café in Rotterdam-West, waar iemand op een grauwe dag binnen een biertje drinkt. Voetgangers lopen nietsvermoedend langs en een tram blokkeert genadeloos een paar seconden het uitzicht . Helaas onttrekt het beeld ons net aan de identiteit van deze onbekende figuur. Lewsberg licht, zoals wel vaker, slechts het tipje van de sluier op en laat de luisteraar verdwalen in zijn eigen fantasie.
Het nieuwe album In This House is nu te beluisteren.
