De motor van BRMC ronkt nog steeds, maar misschien iets minder vlot op de nieuwe single Little Thing Gone Wild

Aan het begin van het nieuwe millennium dook in het muziekcircuit van San Francisco, USA plotseling een bende in het zwart geklede kerels op. Black Rebel Motorcycle Club, ook wel BRMC, werd in de pers al gauw geprezen als ‘de redding van de échte rock-‘n-roll’ en was even ‘the next big thing‘. Vergelijkingen met groepen als The Jesus and Mary Chain en Love and Rockets werden veelvuldig gemaakt en de band groeide binnen no time uit tot een naam om rekening mee te houden. 

Meer dan vijftien jaar en een aardige rits platen later, geldt BRMC nog altijd als een grote naam in de 21e-eeuwse rock-‘n-roll.  In januari komt het zevende studioalbum uit, en in aanloop daarnaartoe is er nu Little Thing Gone Wild, de eerste single. 

Het is een track die er stevig in knalt met een stuwende gitaarriff, en vocal wise horen we de titel van het nummer vaak terugkomen, als ware het een soort mantra. Een aardige track, maar toch bekruipt je het gevoel dat het nét geen topper is. Het is aanstekelijk en het rockt, maar het loopt allemaal net niet helemaal soepel, alsof de tekst en de instrumentatie een paar miliseconden out of sync zijn.

Vergelijkingen zijn te maken met de sound van The Kills, die andere rock royalty met Alison Mosshart en Jamie Hince aan het roer. De manier waarop de gitaar bespeeld wordt door BRMC-gitarist Peter Hayes doet erg denken aan de speelstijl van Hince en het gevoel dat dit eigenlijk gewoon een Kills-track is, is moeilijk los te laten. BRMC bestond eerder en de stijlen van de twee bands hebben altijd enige overlapping gehad, maar dit klinkt toch wel erg als een pastiche. 

Little Thing Gone Wild is dus lekker, maar kan zich niet meten met de betere anthems van de Amerikanen. Hopelijk maakt het uiteindelijke album dit goed.