De 25ste editie van Lowlands is als thuiskomen na een make-over

Toegegeven: een beetje zin maken moesten we wel. De weerberichten waren niet echt om te denken: “Kom, ik ga eens lekker met een tentje op een ‘grasveld’ staan met zo’n 55.000 andere mensen”. Maar Lowlands is Lowlands dus dat maakt alles goed.  Op naar Biddinghuizen voor drie dagen regen (en dus modder), bier, dansen en natuurlijk boven alles hele fijne muziek.

Tekst Félice Hofhuizen
Foto’s Jaap Kroon

De vrijdag – op ontdekkingstocht over het nieuwe terrein en het programma
De tent staat. Zeg maar. Half. Maar goed genoeg om het festivalterrein op te kunnen gaan. Eerst een biertje voor het gevoel en door naar de India voor J. Bernardt. De knappe zanger komt het podium op in een lange jas, wat gezien het weer wel toepasselijk is, maar deze gaat gelukkig na drie nummers uit. Als het optreden begint is de tent nog vrij leeg maar in de loop van het optreden stroomt het aardig vol. De charmante Belg windt het publiek om z’n vingers met z’n donkere stemgeluid en ‘Michael Jackson moves’. Lowlands is begonnen.

 

Hierna is het tijd om het terrein te gaan verkennen. Tijdens het loopje vanaf de camping naar het festivalterrein wordt al duidelijk dat het er allemaal anders uitziet. Wat misschien wel het grootste ‘anders dan anders’ is, zijn de schoorstenen. Het iconische beeld van de poort tot Lowlands Paradise is niet meer. Althans, de schoorstenen dienen niet meer als poort maar zijn omgebouwd tot chill-out-plek met verschillende eet- en drinkstandjes. De Bravo is veranderd in een mintgroen monster met drie poorten, gebaseerd op de gewelven van een kathedraal. Het oogt minder sfeervol, wel een stuk professioneler. Sowieso lijkt het terrein in alles wijder, minder hekken, minder de hoogte in. Je zou het ook kaler kunnen noemen maar misschien moet het gewoon even wennen. De nieuwe Alpha, in de volksmond nu al de ‘Halfa’ genoemd omdat hij een stuk korter is, heeft op het eerste gezicht veel weg van een vliegtuighangar. Groot, open en heel erg hoog. Het zicht is op het podium is vanuit de hele tent geweldig. Wat dat betreft is het doel bereikt.

 

Shame DeMarco
Tijd voor muziek weer. Shame in de X-Ray is onze eerste verrassing van het festival. Zonnetje, biertje, beetje trek maar nog geen zin om te eten. Shame is soms loom en donker, maar vaak snel, strak en vol bravoure. Jonge honden in nette pakjes die de boel slopen met fijne liedjes die prima tot zijn recht komen in de donkere X-Ray. Hierna is het kiezen tussen Solange of Mac DeMarco. Solange heeft een verbod op fotografen dus dat laten we doorslaggevend zijn, op naar indie-held DeMarco.

 

De Heineken is aangenaam vertrouwd en onveranderd tussen al het nieuws. Gewoon: houten vloer, irritante palen en echt een intiem tentgevoel. Dat de presentator van de tent door DeMarco als een baby in zijn armen het podium op wordt gedragen zet direct de toon voor het optreden. De zanger heeft duidelijk z’n clownsneus op. Als de gitarist tijdens het derde nummer een snaar moet vervangen improviseert Mac DeMarco er zonder problemen op los door vol overgave de zomerspecial Merry Christmas in te zetten. Hij trekt nog een blikje bier uit z’n achterzak en steekt weer een peuk op, het is duidelijk te merken dat de zanger zich hier thuisvoelt. Hoogtepunt van de set is als er iemand die met een bordje ‘May I Play A Song With You?’ op het podium wordt gehaald. De jongen, Thijs genaamd, mag meespelen en hij doet het zeker niet onverdienstelijk en vol overgave. De band geniet van deze spontane actie waardoor het spelplezier er nog meer afspat.

 

Dansen bij Altın Gün
In de Lima zijn we nog niet geweest dus gauw die kant op voor Altın Gün. Hier kunnen we kort over zijn, want we hebben alleen maar vooraan staan dansen. De band gaf een te gekke show, met hier en daar wat geluidsproblemen, maar Altın Gün heeft weer menig hart gestolen zoals de band dat al het hele jaar doet. Vanaf hier kan het alleen maar beter worden. We kijken uit naar het album dat in het voorjaar van 2018 verschijnt.

 

The xx in de Alpha is onze afsluiter van de vrijdag. Prima optreden, keurig binnen de lijntjes en fijne muziek zoals we het kennen. Maar weinig spannend en sommige momenten zelfs een beetje saai, zeker als afsluiter. Op de terugweg in het donker komt een ander deel van Lowlands tot leven, de lichtjes maken alles kleurrijk en kermisachtig. We begeven ons naar de camping om te zien of onze tenten nog staan. Gelukkig is dit het geval en horen we in de tent de wind waaien en de regen op het tentdoek kletteren.

 

De zaterdag – ontwaken met eieren en koffie
We ontwaken met typische camping geluiden zoals “He, is dat een opblaastent?” tot “Waar was jij nu vannacht?” en de standaard schreeuwer die het fijn vindt om iedereen wakker te blèren. De eerste ontbijtjes worden bereid, de geur van eieren en koffie verspreidt zich over de camping. Mensen zitten voor hun tent de andere bezoekers te bekijken en bekritiseren en het programma voor vandaag, zaterdag, wordt doorgenomen.

De instrumenten op het podium beloven veel goeds en de menigte die staat te wachten heeft ook hoge verwachtingen want de Heineken staat al half vol voordat het optreden van Sampha goed en wel begonnen is. De verwachtingen worden waargemaakt met een goede, afwisselende set met een enthousiaste Sampha die regelmatig op en neer danst en de interactie met het publiek zoekt. Af en toe is zijn stem wat eentonig, maar een prima eerste optreden op de Lowlands-zaterdag.

 

Back to the nineties
Het weer is vandaag nogal wisselend, of prachtig warm en zonnig of regen en wind. Voor ieder wat wils. We kijken ook nog even bij de modeshow van Modemuze waar gescoute festivalbezoekers over de catwalk lopen in hun festival outfit. Prachtig hoe gevarieerd de bezoekers van Lowlands eruitzien. Toch zijn er duidelijk trends terug te zien. Eenhoorns zijn de nieuwe ananassen, de Kurt Cobain-bril is niet meer weg te denken en ‘oppossuites’ (redactie: pakken voor mannen, vol kleuren en emoticons met korte broeken in dezelfde print en inclusief stropdas.) zijn geen uitzondering meer. Als meisje heb je glitters bij je ogen, een crop top aan en een Spice Girls-knotje in je haren. Als je die niet pastel of groen geverfd hebt tenminste. De nineties zijn terug, je zou bijna kunnen zeggen dat 25 jaar Lowlands letterlijk terug is gegaan naar de jaren negentig.

 

De Lima puilt uit z’n voegen dus toch even kijken wat er te doen is. Jeangu Macrooy is blijkbaar door meerdere bezoekers ontdekt en speelt met zijn soulvolle stem en funky band de enthousiaste tent plat met een nu echt doorgebroken zonnetje op de achtergrond. Sowieso is het aanzienlijk drukker dan vrijdag. De tenten zijn voller, de rijen zijn langer. Het verruimde terrein met extra plek naast de Heineken-tent en rondom Cape Lowlands wordt net zo makkelijk gevuld. Nergens lijkt het echt rustig.

 

Om ons over de ‘dinnerdip’ heen te helpen gaan we naar The Bloody Beetroots. Dat helpt zeker. Vanaf de eerste tonen is het gaan. Het publiek bouwt een eerste moshpit, opblaasbeesten en confetti kanonnen all over the place. De fotografen vooraan weten niet of ze de band óf het publiek moeten fotograferen, overal gebeurt wat. Het doet ons qua sfeer een beetje denken aan Kees van Hondt die metal en gitaren heeft ontdekt. Muzikaal is het niet echt bijzonder origineel, maar het concept werkt als een trein. En wakker zijn we.

 

De zaterdagavond
Alt-J brengt ons weer volledig tot rust, in het zonnetje op het talud bij de Alpha klinken de dromerige klanken prima. De led-licht-installatie is een mooie toevoeging in het decor en de bas staat, als wel vaker dit weekend, iets te ver open waardoor de grond meetrilt. Had niet gehoeven, maar buiten dat een heerlijk en mooi rustmomentje op de dag. Het zorgt er wel voordat we een beetje indutten.

 

Op de terugweg naar de camping toch nog even langs de Bravo, daar zijn we immers nog niet echt geweest. Deniro staat in een stampvolle tent een prima set weg te geven, ondersteund door een bak aan lasers en lampen waar je u tegen zegt. Het is nu wel duidelijk waarom de Bravo een nieuwe constructie heeft gekregen. We maken het stiekem niet te laat, morgen weer een volle laatste dag voor de boeg.

De zondag – politieke statements en muzikaal spektakel
Na de nacht, echt slapen doe je toch niet op zo’n camping, maken we ons op voor een vol programma op de Lowlands-zondag. Er is meer dan genoeg te zien vandaag en het wordt een typisch gevalletje ‘kill your darlings’.

We starten met Hurray For The Riff Raff en kunnen hiermee gelijk een hoogtepunt van het weekend afvinken. Frontvrouw Alynda Segarra wordt live begeleid door twee vrouwen en twee mannen, maakt rootsy folk en americana met soms wat rock-‘n-roll-invloeden. De zangeres is expressief en neemt het publiek door haar mimiek en gebaren mee in de teksten van de liedjes. Voor het eerst (voor ons) krijgen we te maken met een politiek statement. De Amerikaanse vertelt ons dat haar land geregeerd wordt door een krankzinnige man met bizarre ideeën en maatregelen. Ze voelt het als haar plicht hiertegen in opstand te komen en gebruikt hiervoor haar onbegrensbare muziek. Ze voegt de daad bij het woord en zingt in het nummer Rican Beach: “Now all the politicans, they just flap their mouths. They say we’ll build a wall to keep them out, and all the poets were dying, of silence disease.” Maar het protest-element van de nummers zorgt er niet voor dat er geen ruimte is om te dansen en te springen. Aanrader voor London Calling.

 

We kunnen rondom de India blijven voor de volgende artiest van de zondag: D.D Dumbo. Er staan opvallend veel meisjes vooraan, wat doet vermoeden dat er een hunk van een zanger het podium op gaat komen. Toch oogt Oliver Hugh Perry eerder wat slungelig en verlegen. Zijn muziek is dat echter allerminst. Er staan onvoorstelbaar veel instrumenten op het podium die stuk voor stuk allemaal bespeeld worden door de vierkoppige band. Het is bijna onmogelijk op te noemen maar denk aan: trompet, dwarsfluit, percussie, gitaar, drums, klarinet, blokfluit, xylofoon. De bezwerende tonen vullen de tent en er wordt zelfs voorzichtig meegedanst. Weer een prima bandje, dit belooft wat voor de rest van de dag.

 

Een India-dagje met Car Seat Headrest en Future Islands
Het eten op Lowlands is veelal zoals we gewend zijn. In de loop de fastfood-tentjes waar pizza, Vietnamese loempia’s en snacks te krijgen zijn maar in de luwten zijn ook de betere foodtrucks te vinden. Er is ook aandacht voor duurzaamheid en ‘groen’ op het terrein, je moet er alleen wel even naar op zoek. Op het grote terrein is meer ruimte voor het randprogramma, overal is wat te doen, ontdekken of te leren. De bezoekers maken hier ook gretig gebruik van en je ziet mensen lopen met zelfgemaakte sokpoppen op hun hand, zelf ontworpen T-shirts of ze nemen deel aan onderzoeken voor LL Science.

 

Wij maken er ondertussen een echt India-dagje van, door naar lieveling Will Toledo met zijn Car Seat Headrest te gaan. Er zijn ons vooraf nieuwe nummers beloofd van het nieuwe album dat voor februari 2018 op de planning staat. De drummer start de set in zijn eentje, ondersteund door elektronisch-achtige muziek van de band. Een voor een komt de rest het podium op en worden de gitaren ingezet. Toledo speelt zoals we gewend zijn, veel met z’n rug naar het publiek en weinig interactie tussendoor. Meer dan ‘We are Car Seat Headrest, what else can I say?’ komt er niet uit. De muziek wordt goed ontvangen door het grotendeels ‘mannen-van-middelbare-leeftijd-publiek’. Het elektronische stemmetje dat ook tijdens het intro gebruikt wordt komt in een nieuwe nummer terug. Het is even anders, maar het kenmerkende geluid van de band blijft. Ook de vertrouwde nummers worden net even anders gespeeld waardoor de band toch een verrassen optreden geeft.

 

Een betere manier om deze editie van Lowlands af te sluiten dan met Future Islands is er niet. Op naar de Heineken voor het muzikale toetje van het weekend. De tent stroomt al een half uur voor aanvang vol en de sfeer is positief gespannen, mensen staan te trappelen dat de band gaat beginnen. Als Samuel T. Herring en consorten opkomt reageert de menigte direct euforisch. Gelukkig heeft de band er ook zin in en na een ‘We are Future Island and we like to fuck around’ wordt de set met een van de hits Ran geopend. De toon is gezet. Een groepje jongens naast ons zingen letterlijk elk woord mee en gaan uit hun dak als de zanger überhaupt in hun richting lijkt te kijken. Herring doet wat hij zo goed doet: gebruikt het hele podium, haalt capriolen uit, varieert in stemgeluid en zet zijn theatrale mimiek in. Het werkt als een trein en samen met het publiek wordt er een, voor sommigen, prachtig afscheidsfeestje gebouwd.  Seasons is toch wel het hoogtepunt en wordt uit volle borst meegezongen. Het nummer wordt overladen met een overdonderend applaus waar de band echt even te tijd voor neemt om die in ontvangst te nemen. Voor het allerlaatste nummer heeft Herring nog een wijze les mee te geven: “Fuck your job, do what you love”. Het lijkt er in ieder geval op dat hij voor zichzelf een combi hierin heeft gevonden, het is overduidelijk dat hij daar met veel plezier zijn geld staat te verdienen.

 

Dan is het tijd om naar huis te gaan en Biddinghuizen weer te verlaten. Weemoedig maar voldaan. Het was een heerlijk feestelijke editie, het nieuwe terrein is fris en daagt weer uit tot ontdekken. De nieuwe tenten mogen wat meer waterdicht, al hopen we dat dat natuurlijk niet nodig is. We nemen ons voor om volgend jaar meer de Bravo in te duiken en meer randprogrammering mee te pakken, hebben we meteen een goede reden om weer te gaan.