Dag 2 Eurosonic: zuipende Britten, warmbloedige Portugezen en een gitaar als geliefde

De donderdag is na de opwarmwoensdag de eerste volwaardige festivaldag tijdens Eurosonic. Nou ja, opwarmwoensdag: ook tijdens die dag ontstonden soms al lange rijen voor de zalen. Met een ook steeds verder uitdijend randprogramma lijkt het festival zijn grens bereikt te hebben. The Daily Indie laveerde slim tussen de mensenmassa en zag ook op donderdag veel moois.   

Ooit speelde Mikko Joensuu snoeiharde psychedelica. Je zou het bijna niet geloven als je de muziek hoort die schuchtere Fin tegenwoordig maakt. In het Der AA-theater neemt hij samen met zijn drie begeleiders een snoekduik in de americana. Joensuu speelt behoorlijk authentieke countryliedjes, maar zonder de bijbehorende cliché’s. Zijn wat gebroken stem wordt omlijst met spaarzaam gitaarwerk, een piano en mooie samenzang. De breekbare en verstilde liedjes trekken krom van het verdriet en ontroeren hevig. Een prachtig begin van de avond. (BB)

Wildes is een kwartet uit Londen in ABBA-samensteling dat vanavond het eerste optreden ooit geeft. Van zenuwen of onwennigheid is geen sprake. De groep maakt ingetogen, dromerige electropop met teksten vol verlangens, die de prima zangeres Ella Walker fraai vertolkt. Een shoegazegitaarlijn op zijn tijd maakt dat het niet te vrijblijvend klinkt. De prima nummers neigen tot wegzweven en doen denken aan Beach House. Toch is het na ruim twintig minuten alweer voorbij. Misschien hadden ze wat langer aan nummers moeten werken, want dit is gewoon een té kort optreden. (AR)

De zuidkant van de Groningse Grote Markt bestaat uit een serie aaneengesloten café’s, waar je zomaar in kunt verdwalen. In dat labyrinth vind je het podium De Etage, een wankel zaaltje dat je bereikt door twee trappen op te klimmen en via een andere trap weer kunt verlaten. Het is de plek waar Bernays Propaganda uit Macedonië aftikt. De postpunk van het drietal doet wat denken aan New Order. Grotendeels bepalend voor het geluid is de drumcomputer, die de muziek voortduwt en een bijna dansbaar karakter geeft. Daar komt vervolgens een dikke laag gitaarlawaai overheen, terwijl de zangeres haar teksten lekker fel declameert. Het is niet altijd even makkelijk of toegankelijk, maar goed is het zeker. Bernays Propaganda maakt een prima indruk. (BB)

Portugal is dit jaar het focusland van Eurosonic en dus is Rodrigo Leão, oprichter van het befaamde Madredeus, ook van de partij. Begeleid door cello, schuiftrombone, viool, drums, gitaar en toetsen gaat hij solo heel wat vrijblijvender te werk. Zo komt een zanger, die vocaal als twee druppels water op Elvis Costello lijkt, zijn gekwelde teksten voordragen. Daarnaast is er ruimte voor instrumentale composities die putten uit bijvoorbeeld jazz en neoklassiek. De combinatie tussen pop en traditionele Portugese muziek is boeiend. (AR)

Waar ze het de avond ervoor meer over de waveboeg van hun muzikale spectrum gooiden, is het vanavond britpop wat de klok slaat bij het Deense Communions. Bands zoals The Stone Roses en The Charlatans komen voorbij, maar vooral dankzij de falsetvocalen doet de groep denken aan Delays. Het geluid staat kraakhelder afgesteld, zodat de bij momenten prachtige zang- en gitaarmelodielijnen fraai stuivertje wisselen. Hoewel het jonge kwartet nogal doordeweeks oogt en tussendoor verder ook weinig te melden heeft, is de muziek goed genoeg om van een interessant optreden te spreken. (AR)

Natuurlijk is het druk tijdens Eurosonic, maar zelfs bij een locatie buiten het centrum staat al een rij. Eenmaal binnen in het Praedinius Gymnasium zien we Stray Dogg uit Servië aan het werk. Het vijftal maakt ingetogen americana. De beladen vocalen maken af en toe indruk, maar de instrumentale begeleiding rammelt soms. Het neemt niet weg dat Stray Dogg een goed nummer kan schrijven, zodat er toch zat beeldende en sfeervolle momenten overblijven. (AR)

Op de woendag maakte Holly Macve indruk in het Grand Theatre en een dag later mag ze het nog eens proberen in het Groninger Forum. De Britse houdt haar akoestische gitaar vast alsof ze een geliefde omhelst. Het past wel bij de zachte, naar country neigende muziek. Ze heeft een flinke begeleidingsband meegenomen, met muzikanten die hard hun best doen om Macve centraal te stellen. Vooral de zang van de jonge Britse is prachtig. Net als bij Angel Olsen slaat het soms wat over en zit er een mooie snik in. Dat ontroert acuut. De muzikale omlijsting mag nog wel wat uitgesprokener. (BB)

Het contrast met Idles kan bijna niet groter. In een propvol Vera zijn de Britten vooral dronken en rellerig. De drummer zuipt al spelend biertjes leeg en smijt een drumstokje het publiek in. De zanger stuitert over het podium en lijkt voortdurend op zoek naar iets wat hij kan slopen. In zijn plat Engelse praatzang hoor je vooral veel ‘fucks’. Buiten die ongein klinkt de band behoorlijk goed. Waar de zanger lijkt te denken dat hij in The Sex Pistols zit, neigt de muziek meer naar een band als Sleaford Mods, maar dan wel met raggende punkgitaren. In krap half uurtje jagen ze hun opgefokte herrie erdoor heen. Dan verdwijnen ze snel van het podium, ongetwijfeld op zoek naar nog meer bier. (BB)

In Huize Maas treedt een vijftal uit Londen genaamd HAUS op. In de lijn van Foals en Bloc Party maken ze struikelende indierock, maar dan met nog meer Afrikaanse muzikale invloeden. HAUS gaat vaak voor een constante gitaargroove in plaats van nummers met refreinen – stilstaan is moeilijk. De songs zitten uitstekend in elkaar en stuiteren alle kanten op. De formatie maakt muziek die uitstekend zou gedijen op een zomerfestival in plaats van op een donkere januari-avond. Door te crowdsurfen en het publiek te laten zitten neemt zanger Ashley Mulimba hier alvast een voorschot op. (AR)

In het Grand Theatre laat MHD horen hoe geschikt de Franse taal is om in te rappen. Over uitgeklede, kale beats spuugt hij zijn teksten er in sneltreinvaart uit. De beats zijn aanvankelijk vrij kaal, maar worden snel interessanter als ze worden aangevuld met Afrikaanse ritmes en melodieën. Dan krijgt de muziek een bijzonder en origineel karakter en ontstaat er in de propvolle zaal een mooi feest. (BB)

De band waar veel mensen vanavond voor gekomen zijn, is het Duitse Roosevelt. Huize Maas is dan ook afgeladen vol voor de dansbare combinatie van Kraftwerk en chillwave. In 2013 was Roosevelt al een hoogtepunt op Eurosonic, alleen speelde het trio voor veel te weinig mensen. Maar wat goed is, komt toch wel bovendrijven. Hoewel het subtiele en onbevangen minder is dan toen, speelt Roosevelt een gewonnen wedstrijd met fijne funkgitaarlijnen, kraakheldere jarentachtigsynths, dromerige zang, stuwende drums en bovenal prachtige nummers. De grootse lichtshow anticipeert alvast op een groter publiek. Het heeft even geduurd, maar die doorbraak lijkt ze nu toch te gaan lukken. En terecht. (AR)

The Viagra Boys is een punkband, maar ze hebben wel twee drumstellen en een saxofoon meegenomen voor hun optreden in Vera. Net als eerder bij Idles is er een ondergetatoeëerde praatzanger, die met nauwelijks ingehouden agressie over het podium struint. Maar veel meer dan Idles draait het bij The Viagra Boys om het ritme. Het is dance voor punkers, met dreunende bas en beukende drums. In lang uitgesponnen nummers duikt het zevental de krochten van de jaren ’80 in. Het is smerige, opgefokte postpunk om op te dansen tot je er bij neervalt. (BB)

Terwijl het buiten sneeuwt, zorgt het Portugese Octa Push in Simplon voor een warmbloedig optreden. De sterk percussieve muziek doet denken aan hun landgenoten van Paus, maar dan met toevoeging van elektronica. Het is dansen geblazen op deze samensmelting van kuduro, samba en afrohouse. Tevens vergeten ze de traditionele Portugese muziek niet, welke invloeden ze ondersteunen met visuals. Het levert een fraaie smeltkroes op van modern en traditioneel. De muziek van Octa Push zit verdraaid goed in elkaar en wanneer een zangeres het podium betreedt, wordt het nog interessanter. Octa Push slecht muzikale grenzen en is een hoogtepunt van de dag. (AR)

DJ Firmeza trekt deze lijn door, alleen dan vanachter een batterij aan apparatuur. Afkomstig uit de Afro-Portugese clubs van Lissabon, smeedt hij verschillende stijlen zoals batida, kuduro en Afrohouse aan elkaar. Hij gaat niet voor het makkelijk dansbare of voor goedkope climaxen maar voor avontuur en minimalisme, waarbij soms alleen een uptempo hamerbeat overblijft. Toch wisselt hij deze stroperigheid regelmatig af met meer toegankelijke klanken. De geheimzinnigheid en junglegeluiden blijven wel altijd hoogtij vieren, in een set die van begin tot eind blijft boeien. (AR)