Concertverslag: Laura Mvula (Paradiso, 11 januari)

De avond begint meteen goed in Paradiso, met de ontspannende gitaarliedjes en dito stem van Nick Mulvey .Hij schudt het ene prettig groovende gitaarliedje na het andere uit zijn mouw. Dit smaakt naar meer en dan moet het hoofdgerecht nog komen.

Door Mark Bink

En daar is ze dan, buiten adem van het traplopen. Het swingende Green Garden,  haar tweede single, opent de set. Vanaf het moment dat Mvula zingt, hang je aan haar lippen. Wat een warm en verfrissend stemgeluid. Moeilijk te geloven dat ze zelf niet zo onder de indruk is van haar stem, zoals ze The Guardian onlangs toevertrouwde. Het gaat van swingend naar ingetogen, zoals in het prachtige Father, Father, een liedje over vergeving. En van Mvula solo naar schitterende samenzang. Je hoort soul, jazz en gospel, maar wat je vooral hoort is een zangeres met een eigen geluid.

Elk nummer staat op zichzelf en Mvula weet op zelfverzekerde wijze haar liedjes de nodige zeggingskracht mee te geven. Je voelt dat het haar menens is en ondanks haar droge Britse humor, is het duidelijk dat ze haar muziek zeer serieus neemt. Je ziet de lol van het samenspelen, maar vooral ook de concentratie waarmee Mvula en haar bandleden hun geluid de zaal insturen. Dit zorgt voor ontroering, ook bij haar manager, die vlak voor de toegift nog even het podium op komt om zichtbaar geëmotioneerd zijn dankbaarheid te uiten aan het publiek.

Ze beschikt over een geweldige zeskoppige band, waarin haar zus (viool) en broer (cello) een rol spelen. De band speelt een korte set, slechts een opwarmertje voor een hopelijk uitgebreide tour naar aanleiding van Mvula’s debuut, dat in maart verschijnt. Alles klinkt even uitgebalanceerd en zuiver en na krap 45 minuten blijf je achter met een gevoel van dankbaarheid voor zoveel moois en honger naar meer. Veel meer.