Live

Concertverslag: Calexico (Paradiso, 21 november)


22 november 2012

“Let’s share the good stuff”

Blind Pilot weet met hun prettig wiegende en veelbelovende indie-folk de sfeer er meteen goed in te brengen. En dat komt goed uit, want Calexico is naar Paradiso gekomen voor een feestje, dat is duidelijk.

Door Mark Bink

Vooral zanger en gitarist Joey Burns lijkt in zijn element. Met een flinke grijns op zijn gezicht, maant hij het publiek al tijdens het eerste nummer om vooral te dansen en mee te zingen. En als je Calexico zo bezig ziet, kun je niet anders dan concluderen dat alle elementen voor een feestje aanwezig zijn: een zevenkoppige band van multi-instrumentalisten die goed op elkaar zijn ingespeeld, het sterke nieuwe album ‘Algiers’, dat centraal staat en een verrassingselement. Dat is in dit geval de warmbloedige Spaanse zangeres Amparo Sánchez, die bij een drietal nummers de vocalen verzorgt en haar passie moeiteloos overbrengt op het publiek.

In een recent interview met Kindamuzik vertelt Burns dat het op de nieuwe plaat ‘Algiers’ zijn bedoeling was om een verbinding te leggen tussen New Orleans en Cuba. Dit zie je terug op het podium, waar de twee trompettisten de ruimte krijgen en het geluid met regelmaat een latin-feel meegeven. Maar Calexico is Calexico niet als er niet nog veel meer invloeden te horen zijn. En zo gaat het van country, naar rock en van vleugjes jazz naar mariachi.

Variatie en samenspel zijn heilig
Met de variatie aan stijlen en de wisselende dynamiek, waarbij rustigere en snellere nummers elkaar afwisselen, weet de band de aandacht vast te houden. Het valt daarbij op dat alle bandleden in dienst van het liedje spelen. Hier en daar komt een korte trompetsolo voorbij en mag gitarist Jairo Zavala zijn kunsten vertonen, maar dit duurt nooit lang. Het samenspel is heilig en stuwt de band op bepaalde momenten naar grote hoogten, zoals tijdens een overdonderende uitvoering van All Systems Red van het album ‘Garden Ruin’ (2006).

Het enthousiasme van met name Joey Burns is aanstekelijk en bijzonder, als je bedenkt dat hij al vijftien jaar optreedt met deze band. “What a great night and a great party!” roept hij uit. Maar aan het einde van de show besluit hij dat het tijd is voor een serieuze noot. Zonder het woord Israëliërs of Palestijnen in de mond te nemen, is het duidelijk waaraan hij refereert. Tot slot zegt hij blij te zijn met alle mensen die vanavond naar de Weteringschans zijn gekomen: “It’s important to come together and share the good stuff.” Na deze woorden volgt het stemmige The Vanishing Mind van ‘Algiers’ en zit het erop voor vanavond.

Hoewel de afwisseling in stijlen en dynamiek respect afdwingt, is er geen sprake van een climax in de set. Gaat het dak er af vanavond? Niet echt. Een vrij ingetogen feestje dus. Maar na een show van twee uur, met twee enthousiast ontvangen toegiften, maalt niemand daar om in Paradiso.