Cloud Nothings biedt op Life Without Sound veel meer dan alles of niets

Nog geen 30 is ‘ie, Cloud Nothings’ Dylan Baldi. Het verklaart wellicht waarom hij het voor elkaar krijgt plaat na plaat uit te brengen en toch telkens volwassener te klinken dan voorheen. Life Without Sound is cleaner dan voorganger Here and Nowhere Else (2014), dat op zijn beurt cleaner was dan doorbraak Attack On Memory (2012). U snapt het.  
 
Een van de oorzaken daarvan is de producer John Goodmanson, die eerder werkte met onder meer Death Cab For Cutie en Sleater-Kinney. Zijn mengpaneel verrijkt het kleurpalet van Cloud Nothings van de grijstinten van Here and Nowhere Else naar een rammelende regenboog. De band vliegt bij vlagen nog steeds uit de bocht, maar Life Without Sound biedt ook de gelegenheid eens lekker uit het raam te kijken en het landschap te bewonderen.  
 
Dat lijkt ook een direct resultaat van de langste pauze die de band uit Ohio ooit tussen twee platen nam. Here and Nowhere Else? Nee, het genuanceerde Life Without Sound is een hier én daar. Vaak worden beide werelden juist gecombineerd binnen één nummer, zoals op opener Up To The Surface of afsluiter Realise My Fate, beiden gestructureerde songs die van niets íéts weten te maken.  
 
Een ander stuk spierweefsel dat de krachtpatserij op Life Without Sound bijeen houdt is Baldi’s nieuwe interesse in teksten. De persoonlijke aard daarvan, al duidelijk op het vooruitgesnelde Modern Act, is de échte revolutie op Life Without Sound. Dat Cloud Nothings ook op andere vlakken stappen zet is immers geen verrassing; Dylan Baldi schrijft al volwassen platen sinds hij jong was.

Lees hier ons eerder verschenen interview met Cloud Nothings over Trump, de nieuwe plaat en Dylan Baldi’s liefde voor Nederland.