Album Review

Car Seat Headrest doet met zijn heropgenomen versie van Twin Fantasy een gooi naar de titel meest ambitieuze plaat van het jaar


19 februari 2018

Een van de meest opmerkelijke trends in het huidige muzikale landschap is die van muzikanten die maar aan hun eigen platen blijven sleutelen. Het bekendste voorbeeld is natuurlijk Kanye West die twee jaar terug maar dingen bleef veranderen aan zijn The Life Of Pablo, maar het komt tegenwoordig sowieso steeds vaker voor. Ook Car Seat Headrest’s Will Toledo is die impuls niet vreemd. De nervous young man die negen Bandcamp-platen opnam op de achterbank van de auto van zijn ouders en in 2016 de indiewereld in vuur en vlam zette met zijn labeldebuut Teens of Denial was naar eigen zeggen nooit helemaal tevreden met de sound van die eerste platen.  

Daarom is daar nu een helemaal opnieuw opgenomen versie van zijn Bandcamp magnum opus Twin Fantasy, waarop die plaat voor het eerst klinkt zoals Toledo dat graag wilde. Hoe klinkt dat dan? Om te beginnen natuurlijk een stuk minder lo-fi dan het origineel. Zo zijn Nervous Young Inhumans en Bodys getransformeerd van rammelrock naar bona fide synth-anthems. Daarnaast zijn veel nummers langer geworden en heeft Toledo aardig wat teksten herschreven. Zo heeft het onder fans geliefde outro van Nervous Young Inhumans waarin de zanger de betekenis van het woord galvanized uitlegt plaats moeten maken voor een mantra-achtige overpeinzing van goed en kwaad.  

Die wijziging geeft wel goed aan dat deze heropname nog wat zwaarder op de hand ligt dan het origineel, en dat was al geen bijster luchtige plaat. Twin Fantasy is namelijk een semi-conceptplaat over Toledo’s tumultueuze relatie met een al-dan-niet fictionele jongen en barst als gevolg daarvan dus bijna uit zijn voegen van de teen angst. Door de heftige emoties in de nummers en de vrij monsterlijke speelduur van tien nummers in zeventig minuten – tien minuten langer dan het origineel – is het dus zeker geen makkelijke zit.  

 

Toch wordt het door de altijd mooie en scherpe manier waarop Toledo het centrale drama verwoordt – “I am inseparable from the impossible”  en de constant veranderende en tegendraadse songstructuren nooit té zwaar. Alleen het loodzware, zestien minuten-durende Famous Prophets (Stars) dreigt enigszins onder zijn eigen gewicht te bezwijken. Al bevat dat nummer nog steeds enkele van de meest emotioneel treffende momenten uit Toledo’s carrière. Vooral de haast eindeloos uitgesponnen opbouw naar de oorverdovende climax, met als sleutelzin een in fluisterzang gezongen “what happened to youuuuuu, is kippenvelopwekkend mooi.  

Het ándere superlange nummer, Beach Life-In-Death van dertien minuten, is vanwege de duidelijke driedelige structuur een stuk beter behapbaar. Alleen al in dit ene nummer zitten meer memorabele riffs, tempowisselingen en teksten dan de meeste artiesten in een heel album gepropt krijgen. Iets wat eigenlijk ook voor veel van de minder lange (maar vaak nog steeds behoorlijk lange) nummers geldt. Dat maakt Twin Fantasy een plaat die je eigenlijk alleen op waarde kunt schatten door hem in één keer te luisteren. Nummers vloeien in elkaar over, tekstfragmenten keren continu terug. Iets wat de plaat de eerste paar keren nogal overweldigend maakt, maar des te lonend als je er naar blijft terugkeren.  

Dat het ondanks de zwaarte van de thematiek en de complexiteit van de songs zelf toch nog steeds een leuke en bij vlagen uiterst ontroerende plaat is geworden is misschien wel het grootste mirakel wat Toledo tot nu toe heeft verricht. De eerdergenoemde songs Nervous Young Inhumans en Bodys zijn krakers van jewelste, dat zelfs terwijl die laatste over de vergankelijkheid van het menselijk lichaam gaat. Ook de statige opener Twin Fantasy (My Boy) en het Unforgiving Girl-achtige Cute Thing voelen eigenlijk nu al aan als indie rock-evergreens. Zo heeft Toledo met deze nieuwe Twin Fantasy dus een plaat afgeleverd die Teens of Denial op het eerste gehoor misschien niet overtreft, maar stiekem (nog) veel rijker is. Kijk er niet gek van op als deze plaat voor een hele zooi aan Spotify-kids net zo belangrijk zal blijken als hij dat is geweest voor een heleboel Bandcamp-kids.  

Op 28 mei speelt Car Seat Headrest in Paradiso!