Alex Cameron dwingt vriend, vijand en zelfs zichzelf in de spiegel te kijken op Forced Witness

Vorig jaar maakten we kennis met een kleurrijke muzikant die meteen meer thuis leek te zijn in de spotlight dan in de schaduw waarin hij zich bevond. Op Jumping The Shark hoorden we een vurige rockster die uit rook verschenen leek te zijn. Alex Cameron, zo heette de excentrieke Australiër die gehuld ging in mysterie en alter-ego’s. Op het verhalende vervolg Forced Witness houdt de zanger zijn zonnebril op, maar vangen we via allerlei weerspiegelingen toch een glimp van zijn eigen ogen op.

Op Forced Witness geeft Cameron zich namelijk deels bloot in een nieuwgevonden zelfbewustzijn. Weg zijn de neprimpels die hij droeg op de hoes van Jumping The Shark: juist dat hier duidelijk is dat we te maken hebben met een nieuwkomer, maakt het zo bewonderenswaardig hoe makkelijk Cameron dat doet vergeten. Keer op keer lijken zijn nieuwe nummers al lang klassiekers te zijn, ergens tussen kunst en kitsch, fantastisch en ronduit fout. Het is onder meer te wijten aan Camerons stuk voor stuk memorabele muziekvideo’s en zijn schitterende stemgebruik op Forced Witness: zijn voorheen wat vlakke, Bruce Springsteen-achtige bariton blijkt hier meer bereik te hebben. Ook de instrumentatie, met belangrijke rollen voor Camerons saxofonist en business partner Roy Molloy en producent c.q. Foxygen-frontman Jonathan Rado, breidt zich uit, terwijl de songstructuren juist wat traditioneler blijven.

Die vorm is een andere voorname vooruitgang die Forced Witness biedt ten opzichte van Jumping The Shark. Daarop ging stijl nog boven substantie, nu slaan die twee elementen als het ware de handen in elkaar. Er is volop ruimte voor verkenning van ingewikkelde onderwerpen, zoals liefde in tijden van het internet. Dat thema – volgens Cameron ernstig ondervertegenwoordigd – wordt verkend op het humoristische Studmuffin96 en Truest Lies, over een man die berichtjes naar een vrouw stuurt terwijl zij hem ervan verdenkt ‘some Nigerian guy’ te zijn.

Het internet lijkt op Forced Witness een weerspiegeling van de schadelijke waarheden die zich ook in de werkelijkheid steeds makkelijker lijken te manifesteren. Discriminerende denkbeelden over mannelijkheid en daarbij behorend machogedrag, bijvoorbeeld. Die mannelijkheid, die in de tijd van Trump & co., meer invloed lijkt te hebben dan lange tijd voor mogelijk gehouden. Op Forced Witness – Cameron was jaren geleden geregeld getuige van machtsmisbruik door de politie in zijn functie als adviserende ambtenaar – kruipt de Australiër in de huid van ‘echte’ mannen (lees: seksisten en andersoortige sukkels) en maakt hij hun machtspositie van binnenuit een stukje zwakker. De zo vaak en zo vaak terecht bekritiseerde heteroseksuele, witte man fungeert hier als Trojaans paard.

 

Machoman
Meer dan eens spant Cameron daarbij de symbolen en seksiconen van de samenleving die hij wil saboteren voor zijn wagen. Hij bezingt machoman Marlon Brando, maar dan wel ‘circa 1999’, toen de Amerikaanse acteur al dik en depressief geworden was. Op zulke momenten doet Cameron, bij wie een vergelijking met Lorde (luister maar naar Candy May) ook te verantwoorden valt, denken aan Lana del Rey. Ondanks of misschien wel dankzij haar vintage-voorkeur schendt zij alle – voornamelijk Amerikaanse – stereotypen. ‘My pussy tastes like Pepsi Cola’, zong ze ooit in een zin die zomaar op Forced Witness had kunnen staan.

 

Liefdes-epos
Met haar werkt Cameron niet samen op deze worp, wél met niemand minder dan Angel Olsen. Zij zingt met de Australiër op Stranger’s Kiss, een van de ontwapenende hoogtepunten van het album. Het is een van de nummers die hoop doet leven op Forced Witness, een epos over liefde die zomaar uit de lucht leek te vallen. In die categorie valt ook oorwurm Running Out Of Luck, waarin Cameron samen met The Killers-frontman Brandon Flowers het verhaal vertelt van een personage dat op de vlucht slaat dat met een stripper. ‘I’m a man on a mission’, zingt Cameron. Onder het wanhopige figuur dat hij sloeg op Jumping The Shark blijkt een wereldverbeteraar schuil te gaan. Het gaat de zanger zo aan het hart dat hij op de toepasselijk getitelde afsluiter Politics Of Love zelfs – al is het maar voor even – achter al zijn alter-ego’s vandaan komt en zelf het levenslicht in kruipt om zijn luisteraar in de ogen te kijken.

Forced Witness is nu uit via Secretly Canadian. Alex Cameron speelt op dinsdag 28 november in Paradiso Noord.