ALBUM REVIEWS (week 51): o.a. The Homesick, Parkay Quarts en Ultimate Painting

The Homesick – Twst Yr Wrsts
De Dokkumse boysz Elias Elgersma en Jaap van der Velde van Yuko Yuko zijn alweer bezig met een fijn project: The Homesick. Met een release-drift vergelijkbaar, al dan niet overtreffend aan Ty Segall, zijn ze met bands als Yuko Yuko, The Homesick, Bingo Starr en Walbert MK absurd hard aan het werk om hun creativiteit te cultiveren in cultliefde (<4). Dit keer verklaren Elias en Jaap hun cultliefde met drummer en Unimog-liefhebber Erik Woudwijk.

Op eerste oog lijken Yuko Yuko en The Homesick erg veel op elkaar. De volgende vraag zal dan ook opkomen in jullie breintjes: waarom zal ik deze EP kopen als ik al die Yuko Yuko-plaatjes al in m’n nachtkastje heb staan? Beide bands hebben enigszins dezelfde geloofsovertuiging richting hun muziek: ze zijn groovy, hebben dikke baslijnen, zijn vol van motorik en bezitten de langzame, glijdende stem van Elias.

Toch zijn er cruciale verschillen, het beste te duiden in een oudelullenvergelijking met New Order in de hoofdrol: Yuko Yuko is sample gedreven zoals Power, Corruption & Lies, terwijl The Homesick het rauwere geluid van Movement in zich heeft. Vergelijkbaar, maar cruciaal verschillend in de intentie en klankkleur. Over de plaat zelf valt simpel te zeggen dat ‘ie meer dan fijn is. Hate it or love it, (net zoals New Order) maar in mijn optiek een perfect voorbeeld van de broeiende Nederlandse scene op het moment.
Domenico Mangione

 

Parkay Quarts – Content Nausea
Parkay Quarts is Parquet Courts minus drummer en bassist. ‘Content Nausea’ is na EP ‘Tally All The Things That You Broke’ de tweede plaat die onder deze naam uitkomt, slechts een paar maanden na het (in volledige bezetting uitgebrachte) ‘Sunbathing Animal’. Frontman Andrew Savage en gitarist Austin Brown maakten deze met zijn tweeën en alsof dat niet verwarrend genoeg is, laat de band het opzettelijk recalcitrante stonede punkerimago steeds meer varen. In plaats van gespeelde nonchalance klinkt op deze plaat daadwerkelijk ambitie. 

Dit betekent overigens niet dat ‘Content Nausea’ gepolijst is. Savage en Brown hebben nog steeds een broertje dood aan alles dat naar conformisme ruikt. Alsof ze willen zeggen: helaas moeten we soms doen wat sociaal acceptabel is, maar dat let ons niet om er in onze muziek de draak mee te steken. Zo kan cover These Boots Are Made For Walking alleen maar worden uitgelegd als pure provocatie en houdt Savage op de titelsong een cynische monoloog over de hedendaagse like-cultuur. Single Uncast Shadow was al een filmische ode aan Lou Reed, en vast niet geheel toevallig neigt zo de hele plaat naar maatschappijkritiek op zijn Velvet Undergrounds.

En dan nog die drie bijna identieke interludes… Parquet Courts gaat op ‘Content Nausea’ duidelijk de confrontatie aan met wat ‘men’ vindt dat de band moet zijn, of desnoods met wat de perceptie van ‘mooie muziek’ is. Het resultaat is een boeiende plaat, waar je maar moeilijk je vinger onder krijgt.
Robin van Essel

 

The Paperhead – Africa Avenue
De sixtiespoprockers van The Paperhead hebben inmiddels al aardig wat geproduceerd en worden zo zoetjesaan tot ‘wonderkinderen’ verheven. Je zou haast niet geloven dat ze hun jeugdjaren nog maar nauwelijks een haardikte achter zich hebben gelaten. Volgens berichten van hun platenuitgever Trouble In Mind, die we kennen van o.a. Morgan Delt, Mikal Cronin en Jacco Gardner, liet deze band uit Nashville ons al eerder wanen in de tijd van jaren ‘60-iconen als (de Amsterdamse) The Outsiders en The Beatles. Op de band hun nieuwe album ‘Africa Avenue’ doet The Paperhead weer van zulks, en méér! 

‘Africa Avenue’ klinkt als een luie zondagmiddag waarop de nazomer een zonnige herfstdag is geworden en de rook om je hoofd nog niet is verdwenen. Het is alsof ze stiekem het lekkerste materiaal uit de sixties-platenkast van pa hebben gerausd en van die nostalgie vernuftig een eigen ratjetoe hebben gemaakt. Ruim gedoseerd met dwarsfluiten, een verstopte klas stonede kleuters in het achtergrondkoor en waarbij de band zelf ook niet vies is geweest om er op zijn tijd een goede dot psychedelica doorheen te gooien. Na het middagje draaien werden netjes alle platen op een nieuwe volgorde, soms op de kop of met een versierde groef in het vinyl, in pa’s geplunderde kast teruggezet. Dat was verdomd fijn om weer eens te flikken! Ach…, Pink Floyd, Love, The Kinks en The Byrds vindt ‘ie vast wel weer terug.

‘Africa Avenue’ klinkt niet als terug van weggeweest, The Paperhead gaat hier heerlijk verder waar de sixties nooit zijn gestopt.
Teun Guichelaar

 

Ultimate Painting – Ultimate Painting
Eerder dit jaar schreven we al eens over The Proper Ornaments, een band waarin James Hoare van Veronica Falls de krachten had gebundeld met de Argentijnse Max Clapps om met een prachtig en (helaas) vrij onopvallend debuut op de proppen te komen. Maar Hoare is een paar maanden na dit hoogtepuntje alweer terug met een nieuw project. Ditmaal voegde hij zijn muzikale kwaliteiten samen met Jack Cooper van het vrij lekker gaande Mazes. Nadat ze elkaar al jaren tegen het lijf liepen, sloegen de vonken definitief over tijdens de Europese tour van  beide bands in 2013. 

Deze vriendschap resulteert nu in ‘Ultimate Painting’: een goddelijke plaat waarop een combinatie van sixties bubblegum pop en retestrakke gitaarriffs te horen is. Over alle nummers hangt een geheel coole en moeiteloze zweem, die de nummers misschien eenvoudig laat klinken, maar wat vooral veroorzaakt wordt door de kwalitatieve nonchalance en het karakteristieke vakmanschap van de twee ervaren muzikanten. Opener en themesong Ultimate Painting is de leidraad van dit project. Denk mid-Beatles, Velvet Underground avant-garde, Dylanesque Byrds en de hele stroming voordat alles richting hardrock en heavy psychedelica ging. Deze invloeden springen direct omhoog en komen zachtjes neer met nog wat hedendaagse kompanen als Allah-Las en Courtney Barnett op een nummer als Central Park Blues. Alsof je naar een soort west coast meets east coast crossover luistert, alleen dan uit ‘swinging London’. Niet baanbrekend, wel hevig verslavend en analoog warm als een haardvuur na een plensnatte fietsrit.

Het zelfgetitelde debuut is een heerlijkheid om naar te luisteren, vooral door het plezier dat de band hoorbaar heeft gehad tijdens het opnemen. Dit is het absolute werk van twee gigantische muziekliefhebbers, die oprechte en stiekem ontzettend geraffineerde popsongs met een rafelig randje weten te maken. Een te koesteren plaat die van de fluwelen jaren zestig naar gedempte ‘00’s indierock gaat.  Schitterend album en hopelijk niet de laatste.
Ricardo Jupijn

 

King Gizzard & The Lizard Wizard – I’m In Your Mind Fuzz
De zeven man sterke psychedelische band King Gizzard & The Lizard Wizard is in thuisland Australië een naam om rekening mee te houden. Hun muziek doet denken aan het vroegere werk van Frank Zappa met een duidelijke invloed van hun vaderland: bruisend, warm en energiek. Vele Australische bands hebben al bewezen dat ze psychedelica aardig onder de knie te hebben (Blank Realm, Pond, Tame Impala) en King Gizzard & The Lizard Wizard zet deze trend met veel plezier voort.

De zevenkoppige band lijkt albums aan de lopende band te produceren: ‘12 Bar Bruise’ in 2012, ‘Eyes Like The Sky’ en ‘Float Along – Fill Your Lungs’ in 2013, eerder dit jaar ‘Oddments’ en nu ‘I’m In Your Mind Fuzz’. Kwantiteit gaat echter niet altijd boven kwaliteit, dat geldt ook voor de mannen uit Melbourne. Waar eerdere releases soms wat oppervlakkig of afgeraffeld klonken, is het nieuwe album een absolute aanwinst voor iedere muziekliefhebber. De 42 minuten durende plaat lijkt voorbij te schieten in nog geen vijf minuten en dat is precies de pracht van het album. Het houdt de luisteraar continu op het puntje van zijn stoel en geeft hem geen mogelijkheid om achterover te leunen. Af en toe zijn er momenten waarop het lijkt alsof dat wel kan, zoals bij Emtpy, maar je lichaam weigert te luisteren naar je hoofd. Het is een constante stroom van energie, nummers die in elkaar overlopen en briljante muzikale ingevingen.

Misschien is ‘I’m In Your Mind Fuzz’ niet revolutionair, maar dat hoeft ook helemaal niet. King Gizzard & The Lizard Wizard heeft psychedelische muziek als basis genomen en het onwijs groovy en catchy gemaakt. Dat is niet zomaar knap, dat is kunst van de bovenste plank.
Dion van Leeuwen