ALBUM REVIEW: Preoccupations – Preoccupations

Twee naamloze albums achterelkaar de wereld in knallen, zo’n kans krijg je niet vaak. Maar de Canadese post-punkband Viet Cong deed het, nadat het zijn naam veranderde in Preoccupations (“Let’s see how long that lasts”). Nadat Viet Cong in 2014 de EP Cassette uitbracht, begon de stroom van kritiek op gang te komen op hun communistische bandnaam. Maar begin 2015 begon deze zodanig heftige vormen aan te nemen, dat het hun muzikale plannen flink dwarsboomde. Een jaar, een waslijst aan nieuwe namen en flink wat gewik en geweeg later is daar dan: Preoccupations met, jawel, Preoccupations. 

In grote lijnen is Preoccupations niet heel anders dan Viet Cong. Het is nog steeds drammende, intense, stuwende, soms hypnotiserende post-punk. De griezelsound die de vorige albums in zekere mate kenden is hier naar een hoger plan gebracht. Frontman Matt Flegel bestempelt het als “a catalog of childhood phobias and anxieties.” De helft van de nummers – Anxiety, Forbidden, Fever en Sense – lijkt dan ook rechtsreeks uit intro’s van horrorfilms gerukt te zijn. Versierd met lugubere teksten, dreigende drums en (zowaar) synthesizers die hoge, eentonige geluiden uitslaan en als een mistbank over de nummers vallen.

Het enige nummer dat de dans van de angst lijkt te ontspringen is Memory. Dit nummer bevindt zich op de helft van het album en duurt ruim elf minuten. De song is veelzijdiger dan de rest en Flegel gebruikt veel meer dynamiek in zijn stemgebruik dan we gewend zijn, waardoor het neigt naar Joy Division. Geen uitzondering: Viet Cong/Preoccupations heeft tot nu toe op elk album een nummer dat het publiek in trance kan brengen. Op vorig werk waren dat Death en Structureless Design. Qua formule is Preoccupations dus nog steeds same old Viet Cong, maar dan weer net een tikkeltje briljanter.