ALBUM REVIEW: Allah-Las – Calico Review

In 2012 blies Allah-Las met zijn naamloze debuut de California Sound, waarvan The Beach Boys in de prille jaren zestig de vaandeldrager was, eigenhandig nieuw leven in. Net als The Beach Boys destijds, gooide Allah-Las met de laidback surfsound hoge ogen bij de hipsters die in roerige tijden wel toe waren aan wat zorgeloze zon-zee-strandmuziek. Maar surfrock kent zijn limieten en dus is de band na vier jaar toe aan een volgende stap. Wij stellen u voor aan Calico Review, Allah-Las hoogsteigen Pet Sounds. 

Die vergelijking klinkt allicht wat uit de hoogte, maar beide albums hebben verrassend veel gemeen. De vier jongemannen uit L.A. maakten voor Calico Review namelijk gebruik van exact hetzelfde mengpaneel (het Universal Audio 610-soundboard, bouwjaar 1964) dat een zestal jongemannen uit L.A. in ’67 benuttigde voor de totstandkoming van Pet Sounds. Met dat album zetten The Beach Boys een punt achter hun surfrock-hoofdstuk en zo gaan ook de Allah-Las op Calico Review het genre voorbij met een meer orkestrale, melancholische en psychedelische benadering van de songs.

Zo baanbrekend als Pet Sounds destijds was, is Calico Review uiteraard niet. Daarvoor zit de band teveel vastgeroest in een vervlogen decennium. Laat je de bovenstaande vergelijking echter varen, dan luister je naar een adembenemend geheel dat zijn twee voorgangers met weergaloze arrangementen als Could Be You, Roadside Memorial en Autumn Dawn doet verbleken. Bijvoegsel van onder anderen de viola, mellotron, theremin en klavecimbel aan het instrumentarium geven een weelderig karakter aan de songs die veelal ingenieuzer in elkaar zitten dan we voorheen van Allah-Las gewend waren.

Ingenieus dus, en weelderig en weergaloos en adembenemend, maar vooral ook nog steeds verslavend, opbeurend en ongelofelijk relaxed. Anders zou Allah-Las Allah-Las niet zijn.