ALBUM REVIEW: Hinds – Leave Me Alone
7 januari 2016
Hinds wist zich tot nu toe te profileren als een tuchteloze bende gillende keukenmeiden met gitaren, hoogst vermakelijk en incidenteel hoogst irritant. Elke nieuwe single kon rekenen op meer lof dan afschuw, maar dat beeld wordt met een eerste langspeler flink op de proef gesteld.
Op papier dan, want in de praktijk blijkt Leave Me Alone een subtiel meesterwerkje in het genre. De rammelende garagepop van de señorita’s uit Madrid is met momenten zo lomp als de Palma Violets en zo schel als White Fence, maar altijd met het strandzand tussen de tenen. Het leven van Hinds hangt van feestjes aan elkaar en de met stevig accent bezongen liefde uit de liedjes is pure kalverliefde. Feestnummers als ‘San Diego’ en ‘Castigadas En El Granero’, waarbij je de Middellandse Zee en de ijskoude blikjes Estrella bijna kunt ruiken, staan perfect in balans met de meer bekoorlijke passages op de plaat.
Zo bewijzen de Spanjaarden op Leave Me Alone tot meer in staat te zijn dan dissonant geblèr. Het lieflijke ‘I’ll Be Your Man’, het groovende ‘Bamboo’ – het zijn bijna allemaal geweldige popsongs met een fijn, scherp randje. Hinds zwiert, zwaait en zweet, want de zon blijft niet langer achter de wolken. Hinds heeft gedaan wat het moest doen. Test doorstaan, missie geslaagd, op naar de festivals.