ALBUM REVIEW: Fat White Family – Songs For Our Mothers

 

 

Steeds als je denkt dat het al unheimlich genoeg is, kan er bij Fat White Family nog wel een schepje bovenop. Debuutalbum ‘Champagne Holocaust’ zette de toon al: gasten die zwaar onder invloed hun gedachten uiten met stoffige gitaren, woede en een brok humor. Op ‘Songs For Our Mothers’ zoekt de band de grenzen nog meer op. Op deze tweede plaat serveren de Londenaren een gekke maar prettige mix van macabere rock, zwarte komedie (over jawel, Nazisme en moord), doordrenkt van drugs en grilligheid.

Maar de band is meer dan dat. In Fact Mag zei frontman Lias Saoudi al eens hoe suf het is dat telkens benoemd wordt hoe zeer ze naar de klote zijn, in plaats van dat er naar hun nummers geluisterd wordt. Zo verrast de band met opener Whitest Boy On The Beach, dat met de synths en het basloopje knipoogt naar disco. Of Hits Hits Hits, dat voorzichtig funky is, maar wel nog hun typische gruizige gitaren laat horen. De band durft te experimenten met meerdere genres, maar hun satire ontbreekt allesbehalve. Zo gaat Hits Hits Hits over de gewelddadige relatie van Ike en Tina Turner.

Vreemde onderwerpen lopen als rode draad door het album. In countryballad Goodbye Goebbels neemt Saoudi Adolf Hitler’s oogpunt in. Het einde is nabij, hij kijkt terug op de oude tijden met de propagandaminister Joseph Goebbels. ‘I think we’re alone now, goodbye Goebbels / Sometimes there’s no solving problems and pain.’ Of het op het eerste gezicht opgewekt klinkende When Shipman Decides, over huisarts Harold Shipman die honderden patiënten vermoord heeft. Laat staan het heerlijk lome Satisfied, waarin pijpen en Auschwitz aan bod komen. Ja, allebei.

Het blijft een raadsel wat Fat White Family nu eigen wil bereiken of zeggen met ‘Songs For Our Mothers.’ Is het even lekker tegen de brave radiorock aanschoppen? Soms is het shocken om het shocken, lijkt het. Maar vaak genoeg werkt het wel. Tsja, je bent Fat White Family of je bent het niet.