Column: muziek als vulling voor je uitgeholde sociale kringen
6 mei 2020
Dat horeca-zaken dicht zijn, de poppodia gesloten en alle festivalweides groen blijven is inmiddels bekend. Het waren een aantal mentale klappen die flink aankwamen, maar net zoals een kabbelende bergbeek in de Alpen, gaat ook het gewone leven stug door. Waar sociaal contact schaarser wordt, ging ik juist op zoek naar de positievere dingen die er misschien in deze tragedie verscholen liggen.
Met het sluiten van sportclubs, scholen en horeca zijn de sociale kringen van veel mensen in een paar weken tijd gedecimeerd. Het is een situatie waarin het makkelijk is om te blijven hangen in het gemis van sociale interactie, maar het is ook een kans om te kijken naar de dingen die dichter bij je staan. Als er één ding is dat ik tot nu toe heb gemerkt, is het dat mijn sociale kringen in omvang flink gekrompen zijn, maar dat de band met de mensen die ik nog wel zie en spreek juist sterker is dan ooit. Je zit immers met elkaar opgescheept en allemaal in hetzelfde schuitje.
‘Wat ik gemerkt heb, is dat dit gebrek aan drukte zorgt voor andere afspeellijsten, maar ook voor een geheel andere kijk op muziek in het algemeen’
Muziek als extra tafelgast
Mijn grootste angst was misschien wel dat de gespreksstof met mijn huisgenoot op zou raken en we zouden vervallen in avonden dood voor ons uit staren, terwijl we uit verveling maar biertjes weg bleven tikken. Wat echter is gebleken, is dat muziek ook op dit soort moment in staat is om je uit de brand te helpen. Waar ons nederige stulpje afgelopen zomer nog fungeerde als een soort buurthuis, met dagelijks een nieuwe lading mensen op bezoek, loopt dat momenteel natuurlijk iets anders. Wat ik gemerkt heb, is dat dit gebrek aan drukte zorgt voor andere afspeellijsten, maar ook voor een geheel andere kijk op muziek in het algemeen. Het verandert als het ware van vermakelijk achtergrondgeluid in een actief gespreksonderwerp.
Normaal gesproken, als we weer eens met een flinke groep zijn, dan gooi ik een standaard, ietwat zielloze playlist aan om iedereen maar tevreden te houden. Daarnaast hoor je het toch nauwelijks als er weer eens drie gesprekken door elkaar heen gevoerd worden en het stemvolume met iedere nieuwe ronde dichter richting de geluidsbarrière kruipt. Maar nu, met zijn tweeën of drieën, is de muziek meer aanwezig, bijna als een soort extra tafelgast. Dit zorgt ervoor dat je het sneller over een bepaald nummer hebt, waarna het gesprek onbewust die kant opgestuwd wordt.
Er ontstaat een mooi contrast tussen enerzijds de techno en Nederlandstalige tracks van mijn huisgenoot en anderzijds de rijkelijk gevulde The Daily Indie Playlist van mij, afgewisseld met onbetwiste klassiekers als common ground. Qua muzieksmaak lijken we bij tijd en wijle lijnrecht tegenover te staan, maar toch weten we elkaar altijd weer te vinden. Voordat ik het weet zijn we urenlang alleen maar muziek uit aan het wisselen en word ik de volgende dag niet alleen wakker met hoofdpijn, maar net zo goed met een lading nieuwe nummers en artiesten in mijn systeem.
