Column: merchandise als remedie tegen het grote niets
20 april 2020
Na ruim een maand in lockdown lijkt het ‘normale’ leven van voorheen niets meer dan een wazige droom. Als ik na mijn zoveelste trip naar de koelkast terug achter mijn laptop plof, die aan mijn schoot vergroeid lijkt te zijn, word ik tijdens een doelloze Facebook-scrollsessie overvallen door een vreemde opwelling: ik ga een shirtje kopen!
Waar overal om mij heen werkzaamheden en inkomsten op lijken te drogen, heb ik nog nooit zoveel in merchandise geïnvesteerd als tijdens deze periode van sociaal-isolement. Waar ik doorgaans wekelijks de sites van de Nederlandse poppodia afstruin naar toffe concerten, betrap ik mij er nu steeds vaker op dat deze plaats hebben gemaakt voor catalogi vol bandmerch. Als ik er langer over nadenk dan vind ik dit eigenlijk helemaal niet zo vreemd, het pleziermodel is in theorie hetzelfde. Je hebt een gevoel van voldoening zodra je op de bestelknop klikt, waarna je een periode vol spanning afwacht totdat je van de bestelling kunt genieten. Het enige verschil is dat ik normaliter een oud shirt zou dragen terwijl ik wacht op de muziek, terwijl ik nu oude muziek luister terwijl ik wacht op het nieuwe shirt. Verder geeft het ook een prettig gevoel om je favoriete artiesten te steunen in lastige tijden en is het uitpluizen van de eindeloze zee aan designs ook nog eens een heerlijke manier om wat tijd te doden. Zeker als er af en toe pareltjes tussen zitten zoals dit nieuwe tourshirt van A.M. Sam.
Kaarten aan de borst
Concertkaartjes kopen zit er voorlopig dus niet meer in, al heb ik tegen beter weten in toch nog wat shows op de planning gezet in december… Old habits die hard zullen we maar zeggen. Maar wat te doen met deze kaarten als het concert niet doorgaat, of misschien nog wel pijnlijker: wordt verplaatst naar een nog onbekende datum. Iets dat toch voelt als een pleister die beetje-bij-beetje verwijderd wordt, in plaats van hem er in één ruk af te trekken. Ik kom als het ware in een innerlijke tweestrijd terecht tussen aan de ene kant: de weinig vermogende student die ik ben, en aan de andere kant de muziekliefhebber die niets liever wil dan zijn favoriete artiesten steunen. Mijn eerste impuls toen de tsunami aan afgelastingen begon, noem het de innerlijke Hollander, was zoeken naar een refund.
Een natuurlijke reactie, aangezien je iedere euro maar één keer uit kunt geven en er dan het liefst wel iets voor terugkrijgt. Maar terwijl de nieuwspagina’s zich blijven vullen met berichten over poppodia en artiesten die het moeilijk hebben, begint het te knagen en begin ik lichte scrupules te krijgen. Ik denk vol melancholie terug aan al die avonden dat ik hutjemutje in een bloedhete concertzaal tussen alle zweet- en alcoholdampen de avond van mijn leven had. Ik voel mij als regelmatige concertganger op een vreemde manier verbonden met de podia waar ik vaak kom, ze zijn als het ware onderdeel van mijn identiteit. De kaartjes voor één enkel concert raken al snel ondergeschikt aan het grotere gevoel van affiniteit. Dus mochten de concerten dit najaar onverhoopt ook niet doorgaan, dan houd ik mijn kaarten strak aan de borst.
