Upon the My-O-My: “We willen het maximale uit ons pand halen en laten zien wat er nú speelt” (Doornroosje, 7 december)

 

Vernoemd naar een legendarische Captain Beefheart-track en vorig jaar voor het eerst georganiseerd om het vijftigjarig bestaan van Doornroosje te vieren: Upon the My-O-My. Het festival organiseert op zaterdag 7 december zijn tweede editie, met een line-up om U tegen te zeggen.

Zo komen onder meer Fat White Family, Altın Gün, Faraj Suleiman, Trupa Trupa, Dollkraut (met band), De Lorians, Scalping, Murman Tsuladze en Go Go Machine Orchestra naar Nijmegen, maar ook acts als Deliluh, U-zhaan, Roy & Dopeness, Liraz en L’Épée: de samenwerking tussen The Limiñanas en The Brian Jonestown Massacre-frontman Anton Newcombe.

Het is aan de andere kant geen complete verrassing dat er in Doornroosje zo’n overdonderende line-up uit de hoge hoed wordt getoverd. Dat blijkt wanneer we, om meer over dit festival te weten te komen, spreken met initiatiefnemer Robert Meijerink. Naast programmeur bij Doornroosje is hij dat ook bij Merleyn, Valkhof Festival en Eurosonic.

 

Robert: waar staat het festival Upon the My-O-My synoniem voor in jouw ogen?
“Aan de wens om in Doornroosje een avontuurlijk indoor-festival te organiseren en het maximale uit ons pand te halen.”

Waar kwam die wens vandaan?
“Dit idee lag al een tijdje op de plank, maar in ons oude gebouw was het niet mogelijk omdat dat relatief klein was. Daarna hebben we het plan opnieuw in de week gelegd, omdat we eerst aan ons nieuwe pand wilden wennen en ontdekken hoe dat allemaal zou werken. Nu we een paar jaar op onze nieuwe locatie zitten en we vorig jaar ons vijftigjarig jubileum vierden, was dat een ideale gelegenheid om dit festival te lanceren.”

Wat is de inhoudelijke gedachte achter Upon the My-O-My?
“Het staat in dienst van het ontdekken en het is bedoeld om een kruisbestuiving te creëeren tussen verschillende muziekculturen. We willen niet alleen aan de indiekant gaan zitten, maar een boeiende en verrassende mengelmoes laten zien. Vorig jaar hadden we op papier misschien een vrij vreemde mix van artiesten, maar in de praktijk werkte dat hartstikke goed. Zo hadden we onder meer Motorpsycho, Tshegue en WWWater. Het was mooi om te zien dat liefhebbers daarvan ook openstonden voor acts als Omar Souleyman en The Mauskovic Dance Band. Daar zou het wat mij betreft om moeten gaan.”

Was het altijd al jullie idee om dit festival voor meerdere edities op te zetten?
“Absoluut, we hebben al onze plannen gemaakt voor de lange termijn. Onder meer omdat we graag een Nijmeegse cirkel rond willen maken: zo programmeren we het Valkhof Festival in de zomer en het leek ons te gek om dat gevoel in de winter door te zetten in Doornroosje. Daarmee is Upon the My-O-My een beetje het kleine zusje van Valkhof.”

Merk je dat Nijmegen daar inderdaad klaar voor was?
“Zeker! Er wonen hier veel muziekliefhebbers in de regio die ons goed weten te vinden en we merken dat er uit het hele land komen steeds meer mensen naar Nijmegen komen voor festivals als Valkhof.”

“Acts op het festival moeten de overtreffende trap zijn van: ‘wauw, wat is dit?!’“

 

Was die eerste editie wat je er van voor had gesteld?
“Voor mijn gevoel klopte het direct: de combinatie van de artiesten, maar ook dat het hele pand in dienst stond van het festival. Dat werkte ontzettend goed voor de beleving en de sfeer. Het is natuurlijk nooit makkelijk om onbekende muziek te promoten, maar het is wel een van onze belangrijkste missies als poppodium en in deze vorm is het een geweldig mooie uitdaging voor ons.”

Het samenstellen van het programma lijkt mij op zichzelf al een behoorlijke uitdaging.
“Dat kun je wel stellen, ja. Naar mijn mening is er deze keer weer een divers programma uitgekomen. Zo hebben we De Lorians geboekt: een jazzrockband, al klinkt het afschuwelijk als je dat zo zegt (lacht). Maar het zijn Japanse twintigers die op een zekere manier Zappa spelen en een ongelooflijk overtuigende en frisse show neerzetten. En dat staat 7 december op hetzelfde programma als L’Épée, een band die naast Newcombe en The Limiñanas bestaat uit Emmanuelle Seigner, een bekend model en actrice, wat al een wonderbaarlijke combinatie op zich is.”

“En vanaf daar gaat het van de Syrische pianist Faraj Suleiman tot de Poolse postpunkers van Trupa Trupa, slowcore van de Taiwanese band Go Go Machine Orchestra en Murman Tsuladze: ‘de Georgische Ariel Pink’. Naar mijn gevoel kun je dus behoorlijk verrast worden. En als iets niet helemaal je ding is, dan loop je door naar de volgende zaal. Dat is het mooie aan een indoorfestival.”

Het programma is dit jaar nog breder geworden, ook qua aantallen acts. Hoe is deze tweede editie voor jou anders dan de eerste?
“De insteek is niet zozeer veranderd. We proberen met Upon the My-O-My de muzikale en maatschappelijke stand van zaken te laten zien, van wat er nú speelt en welke artiesten er met interessante dingen bezig zijn. Vorig jaar hadden we muzikaal een hoop exotische en warmbloedige artiesten en dat hebben we dit jaar weer. Alleen hebben we voor mijn gevoel nog meer acts die ‘echt aan de hand zijn’, niet alleen in de hoek van niet-westerse muziek, maar ook in genres als krautrock, postpunk, neo-klassiek en avant-garde.”

Een breed palet aan genres, dus: maar waar moet een echte Upon the My-O-My-act echt aan voldoen om door jou geprogrammeerd te worden?
“Acts op het festival moeten de overtreffende trap zijn van: ‘wauw, wat is dit?!’. Die factor is ontzettend belangrijk als we een act programmeren. Er zijn al genoeg festivals in Nederland en we willen niets kopiëren, dus we zoeken naar een originele combinatie van artiesten die er voor ons gevoel echt bovenuit springen.”

---

 

 

WEBSITE UPON THE MY-O-MY | FACEBOOK-EVENT | TICKETS