5 tips voor de zaterdag van Amsterdam Woods Festival

Het Amsterdam Woods Festival richt zich hoofdzakelijk op bands die net aan het doorbreken zijn. Kijk eens aan, dat is precies wat wij bij muziekmagazine The Daily Indie ook doen. Welke ‘net doorbrekende’ bands mag je niet missen op dag 2 van Amsterdam Woods? Onze redacteuren gidsen je door de zaterdag in vijf tips.

1) Hannah Lou Clark

Onder de Sterren, 17:40

Minimalistische pop, zo zou je de muziek van de Britse zangeres Hannah Lou Clark kunnen omschrijven. Drumcomputertje hier, baslijntje daar, zachte donkere vocalen: veel meer heeft ze niet nodig. Haar debuut-EP heeft dan ook de passende titel Silent Type EP. Of ze zelf ook een silent type is? De show op Amsterdam Woods Festival zal het leren. In thuisland Engeland is het in ieder geval niet stil gebleven rondom haar. Popmedia als NME, The Quietus en Drowned in Sound schreven al over haar muziek. Ook stond ze op festivals als The Great Escape en Green Man. In Nederland zou je haar trouwens al eerder hebben kunnen zien op ons eigen soort van Britse festival London Calling. (JL)

2) Klangstof

Onder de Sterren, 20:45

Moss-bassist Koen van de Wardt heeft zijn eigen project: Klangstof. Klinkt als? Vooral niet als rockband Moss, eigenlijk. Bij zijn solo-project maakt Van de Wardt eerder gebruik van donkere elektronica. Kale drumbeat, minimalistisch gitaarwerk, retro-synthesizer: veel meer is het niet, maar het werkt. Zijn single ‘Hostage’ is een gitzwarte song over gevangen zitten in jezelf. Zoals hij het nummer onlangs uitlegde aan 3voor12: je weet uit die slechte toestand te komen, maar voelt je nog steeds niet lekker. Moss blijft trouwens over zijn schouder meekijken: Van de Wardt speelt samen met – onder meer – Moss-leden Finn Kruyning (drums, synthesizer) en Michiel Stam (gitaar). (JL)

3) Moon Tapes

Spruit, 20:45

Morrissey? Alex Turner? Nee, Joep Meyer. Hij is de zeer Brits klinkende zanger van de zeer Amsterdamse band Moon Tapes. Hun eerste wapenfeit is een single met de naam ‘A Little Bit of Paris’. Hierop te horen? Van die Johnny Marr-achtige jangle-gitaren, en melodische en melancholische zanglijnen à la Moz. Daniel James Schlett mixte de nummers van Moon Tapes. En hij heeft op zijn beurt weer samengewerkt met eighties revival-groepen als The Drums en Diiv. Wie eerdere nummers van Moon Tapes als ‘Surf Song’ en ‘When She Sees Me’ beluistert, hoort direct de link met The Drums. Minimale baslijntjes, echo, en veel zomermelancholie. We mogen ons dan momenteel in een nineties-revival begeven, van die jaren ’80 zijn we nog niet af. (JL)

4) Palio Superspeed Donkey

Grote Eik, 18:20

Voor de early adopters van Arctic Monkeys rond 2005 moet de muziek van Palio Superspeed Donkey bekend voorkomen. In 2012 brachten de vier op 14-jarige leeftijd al hun debuut-EP uit, en eerder dit jaar werd hun eerste album A Funny Sunrise een feit. Inmiddels heeft zanger Sam Vermeulen een Alex Turner-esk gladgekamd kapsel en leren jack, en nog steeds zijn de vergelijkingen met de Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not-band te maken. Op hun EP stond al het nummer ‘That’s What I’m Not’ – een knipoog naar hun voorbeeld? (GB)

5) Nelson Can

Onder de Sterren, 14:30

Denemarken is dan niet zo’n groot popland als het nabijgelegen Zweden, toch komt het land steeds vaker in het nieuws om zijn artiesten. En dan hebben we het nog niet eens over de ABBA-pop van Alphabeat, maar meer over hardcorepunkbands Iceage en Communions uit Kopenhagen. Nieuw uit Denemarken en dan weer totaal níet punk: Nelson Can. Wat zijn ze wel? Drie dames met een vrij korte pony, en meerstemmige, ietwat onheilspellende White Stripes-retrorock. Volgens de band zelf berust hun bestaan op een leugen. Wij citeren: ‘It started out as a lie – there was no band – it was just a dream. The lie grew bigger, so did the dream and here we are. We are Nelson Can.’ En zo is het maar net. (JL)