Rolling Blackouts Coastal Fever brengt al een paar jaar ready steady catchy indie-poprock uit, met grote kans op verslaving. De nieuwe single In the Capital is geen uitzondering. Vanaf het zomers aandoende intro zouden we het liefst op een Vespa over een door palmbomen omzoomde boulevard cruisen.

Dat is niet zo gek, als je lyrics als ‘Silent, witness by the sea‘ en ‘Step lightly, let the river take you‘ zachtjes mee-neuriet na de eerste keer luisteren. Met roots in Australië ligt het dus redelijk voor de hand dat Sydney de inspiratie voor deze single is geweest. Terwijl de regen nog regelmatig tegen de ramen beukt aan onze kant van de wereld wekt deze plaat eerder een zwoel zomers gevoel op waardoor je meteen naar het strand wil.

Het catchy gitaargeluid dat we van Rolling Blackouts zo goed kennen stuwt voort als de Tasmanzee aan de Australische kust. Altijd energiek, nooit hysterisch. Je hoeft dankzij deze plaat niet naar Australië om zin te krijgen in de zomer, maar het mag wel. Met In the Capital op repeat.

Op 17 augustus verscheen het vierde album Slow Air van Still Corners. Het album omvat tien nummers, waarvan er al drie werden uitgebracht in aanloop naar de release. Hoewel Slow Air over het algemeen een vertrouwd geluid heeft, voor kenners van Still Corners, is duidelijk hoorbaar dat de sfeer en thematiek hun wortels vinden in andere grond dan voorgaand werk. Letterlijk. Het van oorsprong Britse duo verhuisde voor het schrijven en opnemen van dit album naar Austin, Texas. De verandering van thuisstad resulteert in liedjes waarbij je direct de droge en desolate Amerikaanse landschappen kunt inbeelden. Momenteel verblijven zangeres Tessa Murray en songwriter en producer Greg Hughes, in Woodstock, New York. Onze interviewer Bente Hout belt met ze.

Ik vraag waar ze zoal mee bezig zijn, enkele dagen na de release van Slow Air. Het antwoord, enigszins verrassend, luidt: “Frogs.” Ik lach. “Het zijn bijzonder prachtige, kleine wezentjes. En ze zijn overal, hier in Woodstock. Ik val vaak in slaap met een orkest van kikkers op de achtergrond”, aldus Greg. “Maar natuurlijk ook met Slow Air”, lacht Tessa. “Het is altijd spannend om een nieuwe plaat uit te brengen.”

Ander klimaat
Tessa en Greg schreven Slow Air nadat ze samen verhuisden naar Austin. “We waren toe aan iets nieuws en wilden graag ergens anders wonen, maar wisten niet direct waar”, licht Greg toe. “Mijn band met Austin gaat al ver terug, naar de tijd dat ik er aan de universiteit studeerde, voor ik naar het Verenigd Koninkrijk verhuisde. Tessa en ik zijn daarna samen nog een aantal keer naar Austin gegaan voor SXSW.” Het duo hakte de knoop door en ging op zoek naar een huis dat geschikt was om een album in te schrijven en op te nemen. Na een paar weken zoeken vonden ze het perfecte stekje, met een gigantische woonkamer. “Het warmere klimaat was overigens ook een reden om voor Austin te kiezen”, vult Greg nog aan. “We hebben altijd geschreven in de UK, waar het vaak koud en regenachtig is, en waren benieuwd naar wat een ander klimaat met onze muziek zou doen.”

“De enige ‘regel’ die we onszelf oplegden tijdens het schrijven van dit album was dat het mooi moest zijn, en stil, en een gevoel van ruimte moest oproepen”

Dat de verhuizing invloed heeft gehad op hoe het vierde album klinkt ten opzichte van zijn voorgangers, is een feit. “Maar dat is ook logisch”, zegt Tessa. “Als je de UK gewend bent, is de VS gigantisch. Ik weet nog goed dat we de video voor Black Lagoon aan het filmen waren in Carmel, Californië en ik uit het raam van de auto keek. Ik verwonderde mij over al die piepkleine wegen die leken te verdwijnen in het niets. Waar gaan ze heen? En wie is daar dan?” Greg lacht en vult aan: “Ja, of van die gebouwen met daar omheen helemaal niks. Dat ziet er zo vreemd uit, maar toch ook heel mooi. Ik denk dat het besef van ruimtelijkheid in de VS ons direct intrigeerde en de inspiratie vormde van de vibe van de nieuwe plaat.”

Verre bestemmingen
Veel aspecten van het album zijn direct terug te leiden naar de nieuwe omgeving. Evenals de titel: Slow Air, die het duo bedacht naar aanleiding van de omstandigheden in het huis waarin ze schreven en opnamen. Hartje Texaanse zomer, geen airco. “De lucht was zo dicht en vochtig. Wel even iets anders dan we gewend waren.” Ik merk op dat ik vind dat er juist zoveel ademruimte in de liedjes op de plaat zit. “Klopt”, bevestigt Greg meteen. “Slow Air bevat een heleboel ruimte en leegte. Soms is wat je niet speelt, wat je weglaat, net zo krachtig en inspirerend als wat je wel speelt. De enige ‘regel’ die we onszelf oplegden tijdens het schrijven van dit album was dat het mooi moest zijn, en stil, en een gevoel van ruimte moest oproepen.” Ik vraag ze hoe ze het resultaat uiteindelijk zelf zouden omschrijven. Er volgt een stilte. “Muziek om verliefd van te worden”, antwoordt Tessa dan. “Muziek om mee op reis te gaan. Naar verre bestemmingen.”

Het valt mij op hoe close het duo overkomt. Dat ze ieder aspect van hun creatieve proces hetzelfde lijken te hebben ervaren. Als ik ze vraag of mijn observatie klopt, hoeven ze daar niet lang over na te denken. “Ja, dat klopt zeker. Op dit moment zou ik onze connectie bijna telepathisch willen noemen”, constateert Greg. Tessa vult hem aan: “Onze schrijfprocessen gaan vaak van start met een idee op het keyboard van Greg. Ik verzin vervolgens een zanglijn en daarna vullen we van beide kanten laag voor laag meer elementen toe. We zitten in een stadium waar dat eigenlijk bijna als vanzelfsprekend gebeurt.” Een unieke muzikale klik dus, maar voelt schrijven dan nooit geforceerd? “Natuurlijk wel”, antwoordt Greg. “Maar dat herkent iedere muzikant. We hebben geleerd om op zulke momenten het liedje los te laten. Om het gewoon even opzij te schuiven en er later op terug te komen. Goeie liedjes schrijven zichzelf en het is beter om dat proces niet in te weg te staan. Dat is iets waar Tessa en ik in het begin van onze samenwerking al achter zijn gekomen.”

“Het live spelen geeft ons ook de bevestiging dat onze muziek mensen inspireert. Uiteindelijk doen we het toch daarvoor”

Het uitbrengen van een nieuwe plaat, een mijlpaal valt het gerust te noemen, biedt altijd de mogelijkheid om weer even stil te staan bij de successen tot op dat moment. Ik vraag mij af welke momenten in hun carrière Tessa en Greg als hoogtepunten ervaren. “Eigenlijk is de hele carrière een hoogtepunt”, zegt Greg. “Nee, maar echt. We werken met een fantastisch label voor publishing, Sub Pop, en hebben zelf de touwtjes in handen voor onze vinyl-releases, door dat te doen via ons eigen label Wrecking Light Records. We beschikken beiden over een ‘hands on’-mentaliteit. Zo hebben we altijd zelf onze muziek opgenomen en gemixt, dus het starten van een eigen label voelde als een logisch verlengde daarvan.”

Tessa onderbreekt hem. “Wat je vraag over hoogtepunten betreft. Voor mij is het rondreizen het grootste hoogtepunt aan de jaren met Still Corners. Dat we dat mogen doen, voelt nog steeds als een privilege. We hebben zoveel mooie plekken gezien en inspirerende mensen ontmoet tijdens onze tours. Het live spelen geeft ons ook de bevestiging dat onze muziek mensen inspireert. Uiteindelijk doen we het toch daarvoor.”

In september tourt het duo door Noord-Amerika en Europa met Slow Air. Een flinke tour, van vier maanden, en met ruim vijftig shows op de planning. Ik vraag of ze er naar uitkijken. “Ontzettend”, zegt Greg enthousiast. “We hebben altijd veel plezier in samen schrijven en opnemen, dat proces is geweldig en bevredigend. Maar, het kan ook heel intens en vermoeiend zijn, om zo diep te graven en hard te werken om iets moois te creëren. Na zo’n proces is het fantastisch om op tour te gaan. Dat voelt zo anders.” Tessa is het met hem eens. “De tijd gaat heel snel tijdens een tour. Alles vervaagt en even leef je een heel gek en spannend leven dat voorbij flitst. Je staat op, stapt in een busje, rijdt naar een onbekende plek, ontmoet allerlei mensen, proeft allerlei onbekende gerechten, en dat een paar maanden lang.” Ik zeg dat dat heel vermoeiend klinkt. Ze lachen. “Het is vooral heel bijzonder. We voelen ons bevoorrecht om dit te mogen doen.”

In december speelt Still Corners in Groningen (Vera, 6 december), Den Haag (Paard, 7 december) en Amsterdam (Q-Factory, 8 december).

The Daily Indie Presents
Moaning & Cut Worms
Donderdag 30 augustus

We ronden de zomer dit jaar wel erg mooi af op 30 augustus, wanneer we de show van Cut Worms en Moaning presenteren in EKKO. En van dat vooruitzicht worden we zo blij dat we besloten om Moaning-frontman Sean Solomon te bellen om te horen waar de band allemaal mee bezig is en uiteraard over de komende tour.

De ochtend is in Los Angeles net langzaam zijn kleuren over het land aan het schilderen, terwijl we Solomon aan de lijn krijgen. Sinds een paar jaar vormt hij met zijn twee vrienden Pascal Stevenson en Andrew MacKelvie de postpunkende band Moaning. Wij krijgen dit trio op de radar in december van het vorige jaar, met de release van de single Don’t Go. Daarbij werd ook meteen duidelijk dat de band bij Sub Pop had getekend en stond het al in de sterren geschreven dat deze band het weleens goed zou kunnen doen. Ondertussen volgden de singles Artificial en werd met Tired de laatste zet gegeven voordat het zelfgetitelde debuutalbum in maart dit jaar verscheen.

Nu zijn we weer een paar maanden verder en heeft de band inmiddels al op London Calling gespeeld en speelden de drie een paar weken later nog op Best Kept Secret. Nu komt Moaning terug voor een nieuw rondje Europa en komt de band de genadeslag toebrengen met zijn ijskoude sound. We vragen Solomon wat er de laatste tijd zo allemaal door zijn hoofd speelt. “Nou, ik moet over een paar dagen voor de eerste keer een verstandskies laten trekken, dat houdt mij op dit moment wel bezig, ja.”

Spelen/balanceren
Sinds we over de eerste single in december schreven tot en met nu, is er wel het een en ander gebeurd voor de band. Hoe kijkt Solomon terug op deze periode? “In onze dagelijks levens is er niet zoveel veranderd, behalve dat we nu ontzettend veel touren. Sinds maart hebben we zo’n 65 shows gespeeld, dat is best veel”, zegt hij. “Daarbij kwamen er wel dingen omhoog waar je niet zo snel bij stilstaat van tevoren, het is toch best zwaar om zoveel weg te zijn. Zo is het lastig om goede relaties met mensen thuis te onderhouden als je lang weg bent, maar ook om goed voor jezelf te zorgen als je zoveel reist.”

En zo heeft de band nog wel meer (goede) ervaringen opgedaan dit jaar. “Er waren veel goede momenten tijdens de laatste tour. Zo heb ik geleerd mijn gitaar op mijn hoofd te balanceren, dat was tof”, lacht hij. “Nee, maar we hebben wel een paar grote shows kunnen doen en veel bands gezien en ontmoet die we tof vonden. Zo stonden we tijdens één festival in Frankrijk geboekt tussen Beck en The Jesus Mary Chain geprogrammeerd, dat zijn mooie dingen.”

Sub Pop/stress
Een grote hulp in het verspreiden van de bandnaam is zonder meer Sub Pop geweest, het legendarische label met een roster om U tegen te zeggen en Moaning tekende voor zijn debuutalbum. “Dat scheelt echt een hoop, ze financieren onze video’s, zorgen voor aandacht in de pers, doen al het fancy labelwerk en ze zijn erg aardig tegen ons. Het is zeker een grote reden dat mensen nu van onze band hebben gehoord. Daarvoor luisterde er niemand naar ons”, zegt de zanger. “Het is erg fijn om zo’n team achter je te hebben staan. Verder doen we nog best veel zelf, we hebben geen manager. Maar het is ook goed om zelf dingen blijven te doen.”

Sean, Pascal en Andrew kennen elkaar al jaren en weten ondertussen wat ze aan elkaar hebben. Toch is deze intensieve periode van touren en het uitbrengen van een album de groepsdynamiek nauwelijks veranderd volgens Solomon. “Uiteraard leer je een hoop van elkaar als je de hele dag in een bandbus opgepropt zit, maar we zijn al meer dan tien jaar vrienden en spelen al zo’n vijf jaar als band, dus dat zit wel goed. Het is alleen wel meer ‘werk’ geworden en het is allemaal een stuk stressvoller omdat het nu serieuzer is. Het is allemaal behoorlijk snel gegaan, dus we moeten nog een hoop verwerken wat er het afgelopen jaar allemaal op ons af is gekomen. Alleen daar is nog nauwelijks tijd voor geweest.”

Debuutalbum/nieuw materiaal/cults
Het ging inderdaad hard vanaf het moment dat het album aan werd gekondigd en de eerste singles werden gelanceerd. Terugblikkend op het album: waar is Solomon eigenlijk het meest blij mee? “Met meerdere dingen wel. Ik ben erg blij met hoe het opgenomen is, de liedjes klinken op hun allerbest, we hebben er alles uit weten te halen voor mijn gevoel.” Dat lukte onder meer door de hulp van producer Alex Newport, die eerder met bands als At The Drive-in, Death Cab For Cutie, Bloc Party en Pissed Jeans werkte. Solomon: “Ja, hij heeft ons zeker geholpen om meer uit onze sound te halen. Voor een nieuwe plaat willen we ook zeker weer met hem de studio in duiken, ik vind het erg fijn om met hem te werken. Hij begrijpt onze referenties en wat we willen doen. En hij koopt altijd biertjes voor ons terwijl hij zelf niet eens drinkt.”

Er wordt dus alweer rustig geschreven aan nieuw materiaal, al is de beschikbare tijd om te schrijven hem niet altijd gegund. “Zodra ik thuiskwam van tour ben ik weer wat dingen gaan schrijven. Dat mis ik weleens tijdens het touren: de mogelijkheid om eventjes met je gitaar een liedje te schrijven. Maar dat komt wel weer, op het moment hebben we aardig wat demo’s liggen, alleen daar zijn we nog veel te kritisch over op het moment. Voor het nieuwe werk ben ik minder geïnteresseerd in het denken in genres of wat dan ook, maar wil ik puur de focus leggen op een goed liedje en vanuit daar werken. Met die manier van werken zal het nieuwe album diverser worden denk ik.”

Er is tijdens de tour in ieder geval genoeg tijd om over nieuw werk na te denken. Zo zijn er nogal wat uurtjes te doden, waarmee houdt Solomon zich zoal bezig de komende weken? “Ik lees aardig veel op tour en sinds kort heb ik een nieuwe iPad waarop ik boeken lees. Dat is wel een fijn ding, als ik daarop lees word ik minder misselijk dan als ik een papieren boek lees”, vertelt hij. “Op het moment lees ik Ain’t I A Woman van Bell Hooks over zwarte vrouwen, racisme, seksisme en feminisme en lees ik op het moment aardig wat boeken over kritische theorieën. Eentje daarvan is Capitalist Realism: Is there no alternative van Mark Fisher. Over de periode na de val van de Sovjet-Unie en het feit dat we eigenlijk geen alternatief kunnen bedenken voor ons huidige kapitalistische systeem. De schrijver van dit boek heeft trouwens vorig jaar zelfmoord gepleegd, nogal een verdrietig verhaal”, vertelt Solomon. “Verder luister ik graag naar podcasts over cults, eentje die ik graag luister is Heaven’s Gate.”

Heden/toekomst
Dan nog even vooruitkijkend naar de komende shows van Moaning. Want ondanks dat het allemaal zo hard is gegaan, zijn er toch bepaalde dingen die Solomon al geleerd heeft dit jaar? “Dat er altijd wel bier en eten is, maar dat je het niet altijd hoeft te nemen. De volgende dag is het er ook nog wel”, grinnikt hij. “Tijdens het touren leren we elke dag, het zit in kleine dingetjes als het geluid of communicatie. Ik heb echt het idee dat we als band elke dag beter worden tijdens een tour.”

Vanuit reflectie kijken we de toekomst in: welke weg zou Solomon graag willen bewandelen met de band? “Ik heb vooral erg veel zin om een volgend album op te gaan nemen en iets unieks te maken, te blijven touren en videoclips op te nemen”, vertelt Solomon. “En het lijkt alsof alles alleen maar beter en makkelijker gaat, we hebben de eerste grote stappen als band gezet en nu kunnen we verder. We bevinden ons op een plek waar we wat comfortabeler kunnen touren, coole shows kunnen spelen en dat we ook nog mensen bereiken met wat we doen. Vanuit hier wil ik graag naar een punt toe waar alles zo goed mogelijk is, van ons livegeluid tot de lichtshow en elk ander detail. Het is een proces van paying our dues tot een zekere hoogte en we moeten onszelf telkens iets verder omhoog werken.”

WEBSITE EKKO | FACEBOOK-EVENT | WORD LID VAN TDI

Na het krachtige Poor People Are Revolting uit 2014, destijds opgenomen binnen een dag, komen indierockers The Gotobeds beetje bij beetje met nieuw materiaal. Brass Not Rash, een van de recent uitgebrachte singles, laat de band uit Pittsburgh zich van zijn meest diverse kant horen.

Er zijn duidelijke indie- en britpopinvloeden, maar ook de sound van postpunkers als The Fall en Mission Of Burma wordt in herinnering geroepen bij het luisteren naar deze nieuwe knaltrack. De vocalen liggen wat laag in de mix, maar deze manier van produceren sluit goed aan bij de vibe die de band uitdraagt: rauw, sleazy en vooral rete energiek.

De droompop die Cullen Omori tegenwoordig maakt is een stap vooruit op het muzikale pad dat de zanger betreedt na het opbreken van zijn indierockband Smith Westerns in 2014.

Sindsdien werkt Omori aan solomateriaal, haalde het beroemde indielabel Sub Pop hem binnen en kondigt hij het verschijnen van zijn debuutalbum ‘New Misery’ aan. Van dat album – geïnspireerd door Roxy Music, Spiritualized en Kate Bush – brengt hij de tweede veelbelovende single Sour Silk naar buiten. Dit bitterzoete nummer glijdt probleemloos de oren in als een dromerige mix van aanstekelijke zanglijnen die gedragen worden door onmiskenbare keyboardgeluiden en galmende gitaarpartijen.

Father John Misty (a.k.a. Joshua Tillman) is lekker bezig. Deze maand zag zijn album ‘I Love You, Honeybear’ het licht en daarnaast had hij ook nog een gaatje in zijn drukke touragenda om covers van zijn helden uit zijn hoofd te leren. Afgelopen week deed hij een cover van Nirvana’s Heart Shaped Box en nu is er ook een cover van Leonard Cohen boven komen drijven. Hiermee verraste de bebaarde ex-Fleet Foxer zijn publiek in het El Rey theater in Californië.

De filmpjes zijn hieronder te bekijken! Vijf maart staat hij in de uitverkochte Paradiso Noord, wie weet waar hij dan mee aankomt. Ben je benieuwd waar deze interesse vandaan komt? Wie weet vertelt hij het in het interview in onze volgende issue, die dit weekend het licht ziet!

Nirvana – Heart Shaped Box

Leonard Cohen – I’m Your Man

Dit is nieuws waar je ’s ochtends je bed voor uitkomt! De Canadese slopers van METZ hebben namelijk hun nieuwe album ‘METZ II’ aangekondigd, wat haast niet uit kon blijven nadat ze bevestigd waren voor Best Kept Secret op vrijdag 19 juni.

Het album komt uit op 4 mei via Sub Pop en de eerste single Acetate kun je hieronder al beluisteren. De opvolger van het meedogenloze en zelfgetitelde debuut uit 2012 belooft weer ouderwets hard te gaan knallen. De nieuwe single trilt je van je stoel met schurende baslijnen, uit de hand lopende en vileine gitaarriffs en zanglijnen die je bij de keel grijpen. Precies zo’n nummer waar we al weer jaren op zaten te wachten.