SOHN illustreert talent en innovatie op de (bijna) speciaal voor hem in het leven geroepen Motel Mozaique-donderdag

Motel Mozaique is een Rotterdams festival bij uitstek. Daarom doet het geen recht om te zeggen dat het jaarlijkse circus dit weekend ‘weer neerstrijkt’ in de havenstad. Nee, ‘MOMO’ is het hele jaar onderhuids aanwezig, waar het goed ingebed in de lokale scene groeit en broeit. Om vervolgens elke april als in een versnelde filmopname aan de bodem te ontspruiten en een weekend lang voor zijn bezoekers in volle bloei te staan. 

Tekst Robin van Essel
Foto’s Ad Baauw

 

Volwaardige openingsavond
Nadat de organisatie van Motel Mozaique twee jaar lang voorzichtig experimenteerde met kleinschalig aanbod op de donderdag, geldt deze dag anno 2018 als volwaardige openingsavond van het festival. Tenminste: er is in de Schouwburg een bescheiden performance- en muziekprogramma rond het optreden van SOHN. Ook in het Groothandelsgebouw is het marathonprogramma van Operator Radio inmiddels van start. Slechts twee van de in totaal acht locaties die het festival in de stad inneemt, maar toch: het past in de jaarlijks uitdijende positie van Motel Mozaique in Rotterdam.

En zoals ieder jaar word je op MOMO verrast: terwijl de Bulgaarse performer Ivo Dimchev de Grote Zaal opwarmt en ISLAND in de Kleine Zaal van de Schouwburg laat horen dat het predicaat ‘belofte’ niet achteloos aan deze Londense band wordt toegekend, bevlekken Charlie en zijn Lesbians de anders zo keurige foyer en het bijbehorende VPRO-publiek van middelbare leeftijd. Het is een mooi contrast, dat slechts op beperkte aandacht mag rekenen. Ja: de muziek en het overige performance- en kunstprogramma op donderdag ten spijt, maar als het aan het publiek ligt, draait deze avond gewoon om SOHN.

[foogallery id=”50186″]

 

Geluk bij een ongeluk
Dat SOHN afgelopen november zijn uitverkochte (en door Motel Mozaique georganiseerde) show in de Rotterdamse Maassilo moest afzeggen vanwege een sluikende burn-out, was voor de festivalorganisatie dan ook een geluk bij een ongeluk. Het optreden tactisch opnieuw plannen op de donderdag voordat het festival in volle breedte losbarst, is win-win: op papier duurt MOMO nu een dag langer én omdat alle gekochte kaarten geldig bleven, was die extra dag direct ook uitverkocht.

Mooie bijkomstigheid: SOHN bracht onlangs een nieuwe dubbele A-kant uit. Hue / Nil laat de Britse elektrotovenaar enerzijds horen zoals we hem met Tremors (2014) hebben leren kennen – breekbaar en subtiel – maar zet anderzijds de lijn door die waarneembaar was op Rennen (2017), de plaat waarop Christopher Taylor zich in toenemende mate bedient van (voor zijn doen) scheurende synths en technobeats. Voor de laatste plaat verruilde de Londenaar zijn retraite in Wenen (waar Tremors werd gemaakt) voor Los Angeles. Of het de Californische zon was weten we niet, maar Rennen klonk aanmerkelijk minder melancholiek dan zijn voorganger, met tracks als de single Conrad als bijna-dancefloor-banger.

 

Minimalistische aanpak
In de Schouwburg is van die ontwikkeling in eerste instantie weinig te merken. De opener, nieuwe single Hue, is breekbaarder dan we SOHN ooit hoorden, met Taylor op gitaar in plaats van piano, maar met dezelfde loepzuivere stem die zijn optredens en platen altijd zo kenmerken. De track heeft desondanks een diepe onderhuidse bas, wat referenties oproept aan Burial of James Blake. Dit is SOHN’s allereerste optreden met een nieuwe band, maar het is prijzenswaardig dat Taylor nog steeds voor de minimalistische aanpak gaat. Hoewel zijn songs zich al vanaf het eerste begin lenen voor grootste uitvoeringen, met meerkoppige bands en uitgebreide instrumentatie, zijn de optredens nog steeds verfrissend intieme no-nonsens aangelegenheden.

Ook niet veranderd: de complete overgave van Taylor, die met bezwerende handgebaren zijn tweemansorkest vanaf seconde één tot intense uitvoeringen maant, terwijl zij de maestro zelf voldoende ruimte bieden om te improviseren en de songs ter plekke te verbouwen. Het schetst goed hoe innovatief SOHN’s muziek is. Taylor maakte al hippe synthmuziek voordat synths weer hip waren en die relatief langzame ontwikkeling in zijn carrière en de tijd die hij neemt voor zijn platen, vertalen zich live in een act die altijd geloofwaardig is. Of het nu melancholiek en klein is (Hue, en de uitvoeringen van oudjes Oscillate en The Wheel) of groots (de climax van Bloodflows of de dikke productie van Hard Liquor); de kleine wijzigingen in de live sampling van vocalen en instrumenten zorgen ervoor dat je honderd keer naar een SOHN-show kunt gaan, maar waarschijnlijk nooit twee naar een zelfde uitvoering luistert.

 

Complete euforie
Soms schiet het wat door: het technoloopje waarmee afsluiter Lessons begint, ontaardt in een drop en climax die zo plat is dat Faithless zich er niet (of wel, hoe je het bekijkt natuurlijk) zou hoeven schamen. Op zich geen onlogisch gevolg van SOHN’s langzaam-maar-zeker rijzende roem en bijbehorende grotere zalen en podia, natuurlijk. Groter publiek vraagt natuurlijk om een dikkere sound. Maar als je het ons vraagt, heeft de muziek van SOHN dat helemaal niet nodig. Ja, afgaande op de complete euforie in het publiek tijdens toegift Artifice, zijn het nog altijd de tracks van Tremors die het gewenste effect sorteren. Maar bij een prachtig subtiel nummer als Hue kun je moeilijk concluderen dat er geen muzikale inventiviteit meer in de getalenteerde Engelsman zit.

 

Hoe dan ook: SOHN zorgt voor een bijzonder onderhoudende en indrukwekkende eerste zeventig minuten van MOMO 2018. The Daily Indie is dit weekend volop aanwezig op het festival: zo doen we elke dag verslag, zijn we te horen op Operator Radio en vind je het Daily Indie DJ-team op zaterdag van 14:00 tot 19:30 uur op Plaza Mozaique. Het volledige programma van MoMo check je hierrrr.