Album Review

Erosie-overval: WHY? In melanchonlieke bloedvorm op comeback Moh Lhean


13 maart 2017

Halverwege Moh Lhean klinkt het ‘hear me now, weary in my tong‘. Hoor mij nu, verweerd in mijn tong. Een aanroep uit de klaagzangen van Jesaja, in dit geval uit de mond van Yoni Wolf. Broos en vermoeid slepen de lettergrepen zich voorwaarts, het hele Moh Lhean lang.  

Dan de titel. Yoni Wolf verwaardigt zich niet tot een verklaring. Wel is het de gelijknamige naam van de plek waar de plaat bij elkaar is gebricoleerd: thuis. Yoni Wolf als een Spinvis, als een Phil Elv(e)rum die licht obsessief de fragmenten aan elkaar puzzelt. Over alle nummers ligt een stoffige laag huisvlijt, alles is onderhevig aan erosie. Alsof Yoni zijn tapes net iets te lang in de regen heeft laten staan.

Op de laatste track, het bijna hoopvolle The Barely Blur, is dat precies wat er gebeurt. In tekst zingt Wolf over blooming cool decay. Dan zet zachtjes de regen in, het laatste gehuil ebt weg tot er op het einde slechts een dreinende, donderende toon resteert. En ook die verdwijnt, samen met alle referenties aan lente, prille loten en voornemens om het beter te doen.

 

Ondertussen sijpelt er wel degelijk hier en daar licht door, met name op het muzikale vlak. Harpen, een fiere tred en een bijna hemelse outro op This Ole King, vrolijk gefluit en zowaar een catchy hook op George Washington.

Moh Lhean laat zich beluisteren als een drieëndertig minuten slentertocht met het hoofd diep in een sjaal. Na een aantal mistroostige gedachtes aan dood, ziekte en depressie verschijnt aan het eind dan toch de bittere drang om te blijven gaan. Of, zoals Jamie Stewart het onlangs in een interview met TinyMixTapes omschrijft, het stomweg doorleven als een daad van verzet. Op Moh Lhean overheerst dan ook, ontroerend genoeg, uiteindelijk het licht – al is het dun als papier.