De (gewenste) toekomst is feminien, democratisch en gelijk: Shabaka Hutchings op Le Guess Who? 2018

Le Guess Who?
8 – 11 november, Utrecht

 

Terwijl het opzwepende, afrofuturistische femi-epos Your Queen Is A Reptile van het Londense Sons of Kemet bij liefhebbers hoge ogen begint te gooien en zelfs enige erkenning van de mainstream krijgt middels een nominatie voor de Britse Mercury Prize, komt achter de schermen voor frontman Shabaka Hutchings en zijn bandleden de keiharde realiteit op hun dak vallen. Afgelopen mei wordt Sons of Kemet-drummer Eddie Hick om een onduidelijke en ogenschijnlijk onbenullige reden door vijf politieagenten gearresteerd. Hij wordt zonder pardon meegevoerd naar het bureau en mist daardoor shows met zijn band. Waar in Amerika dit nou weer gebeurd is, vraag je jezelf dan misschien af. Een logische gedachte, gezien de hoge mate van politiegeweld verweven met raciale profilering in de Verenigde Staten. De pijnlijke realiteit – naast het feit dat dit soort (institutioneel) racisme nog steeds veelvuldig voorkomt – is dat het voorval gewoon in ons eigen land plaatsvond. In een restaurant op Amsterdam Centraal om precies te zijn, een klein halfuur rijden van het festival waar Hicks goede vriend en muzikaal opperhoofd Shabaka Hutchings een deel van het programma cureert. Centraal in dat programma? In ieder geval alles wat tijdens de arrestatie in Amsterdam niet gebeurde: het losmaken van hokjesdenken door vooruitstrevendheid, opstand tegen zwarte onderdrukking en het werken aan een betere toekomst.

Tekst Dave Coenen
Illustratie Jochem Vis

Tenminste, dat is waar de Londense saxofonist Shabaka Hutchings voor wil strijden in zijn muziek. De in de Britse hoofdstad geboren, maar deels op Barbados opgegroeide Hutchings maakte in allerlei gedaanten, vormen en stijlen carrière in de muziekwereld alvorens Your Queen Is A Reptile bovenmaats succes beleefde. Er sijpelt echter één rode lijn door zijn werk: er wordt gedroomd over andere (ruimte)werelden, veelvuldig gebruikt maakt van innovatieve benaderingen van geluid, en politiek noch idealisme worden geschuwd. Dat Shabaka voor de aankomende editie van Le Guess Who? dan ook een hoop namen cureert die al deze facetten – soms meerdere tegelijk – representeren, is geen grote verrassing.

---

 

Zin om dit verhaal onderweg of in je luie stoel te luisteren? Dat kan, onze redacteur heeft het verhaal ook nog eens voor je ingesproken!

 

Geen youngster, maar nu al een leermeester
Hoewel Shabaka zijn ouders van Barbados komen, schonken ze hem een Egyptische naam die zoveel als ‘koning’ betekent. Op het eerste gezicht ironisch nu Hutchings met Sons of Kemet een plaat heeft uitgebracht waarop enkel koninginnen in de (opnieuw gedefinieerde) positie van (toekomstig) troonzitter worden geplaatst. Maar Shabaka is nooit degene die wil regeren, die begeert naar macht over anderen. Shabaka is een inspirator, of hij het wil of niet.

In features en interviews wordt de laatste jaren niet zelden gekopt of geschreven over een ‘UK jazz revival’: een toestroom van een oneindige lading aan nieuwe jazztalenten uit het bruisende Londen en omstreken. Zo werd het fusionproject Black Focus van drummer Yussef Dayes en toetsenist Kamaal Williams (een alter-ego van Henry Wu) bijzonder succesvol bij een jong publiek en op verschillende festivals, zijn bassist Mansur Brown, drummer Moses Boyd en toetsenist Alfa Mist enkele jonge talenten van de toekomst die nauw betrokken waren bij soortgelijke projecten en vind je in Ezra Collective, Kokoroko, Nubya Garcia en zelfs nieuwbakken popsensatie Jorja Smith invloeden uit klassieke jazz, fusion en funk. Invloeden die zij op hun beurt weer omsmolten tot een fris, nieuw jazzy geluid dat al voorzichtig ‘Londens’ wordt genoemd.

Hutchings wordt vaak in één adem genoemd met dit behoorlijke rijtje aan jonge Londense jazznamen. Niet heel vreemd, gezien hij partijen inspeelde op Black Focus en hij met bijna alle deze muzikanten nauwe banden onderhoudt – zij het als bandlid, zij het als gastmuzikant, zij het als vriend. Maar Shabaka Hutchings is, ondanks de recente ‘doorbraak’ van zijn project Sons of Kemet, geen nieuweling of opkomend talent. Integendeel: hij is met zijn 34 lentes zo’n vijf tot vijftien jaar ouder dan alle eerdergenoemde namen. Zijn rol in de jazz-revival is die van pionier of geestelijk vader, die het pad ‘s nachts al plaveide voor de jongelingen voordat het daglicht erop scheen.

Hutchings is klassiek geschoold aan de Guildhall School of Music, maar speelde al vanaf jonge leeftijd op zijn saxofoon en klarinet de partijen van bekende hiphopnummers en combineerde de calypso- en reggaetraditie van zijn tweede thuis Barbados met een verbondenheid aan Tomorrow’s Warriors, een organisatie die zich bezighoudt met het neerzetten van inspirerende (educatie)programma’s voor muzikanten, het bieden van een podium, en het creëren van een culturele melting pot in zowel muziekstijl als publiek. Een potpourri aan plaatsen, invloeden, insteken en stijlen bezorgt Shabaka naast een geheel eigen geluid ook een enorm netwerk – enkele alumni van Tomorrow’s Warriors zijn singer-songwriter Zara McFarlane oud-Mercury Prize-genomineerde Denys Baptiste.

Shabaka’s muzikale traject is daardoor misschien wel het Europese antwoord op de levensloop van Kamasi Washington te noemen: hij groeide met de jaren uit tot een ervaren sleutelfiguur in de jazzscene van eigen stad en land wiens aanwezigheid muziek ademt. Daarnaast heeft hij een hoge mate van betrokkenheid bij alle projecten in de omgeving in aansturende maar ook in ondersteunende rol. Hutchings brengt net als Washington (al dan niet middels andere artiesten) een jong publiek bij de jazz, door buiten de begane paden en hokjes te opereren – dan wel met hiphop, dan wel met dance-invloeden. Jonge artiesten leren van hem, zijn muziek is ongekend invloedrijk onder andere muzikanten en daardoor komt de hoofdpersoon van dit verhaal – wellicht tegen wil en dank – weer terug bij het lot dat zijn naam hem bezorgt: Shabaka is een jazzkoning in eigen stad, geheel op eigen bescheiden wijze.

Het profiel dat Nick Helderman eerder dit jaar maakte Le Guess Who? van Shabaka.

 

Voorvaderen
Door zijn solide netwerk en ervaring komt Hutchings niet alleen met allerlei artiesten in contact, maar ook met andere industrie-professionals. De meest cruciale relatie daarin is de band die Shabaka opbouwt met Gilles Peterson; BBC Radio-DJ, verzamelaar van al het kwalitatieve en onontdekte op het gebied van jazz, funk en latin en bovenal baas van het in 2006 opgerichte onafhankelijke jazzlabel Bronswood Recordings. Shabaka sluit zich in 2016 aan bij Brownswood voor de release van Wisdom of Elders, het eerste album van het door hem aangevoerde octet Shabaka and The Ancestors.

Wisdom of Elders is het Shabaka-album met de meest ‘klassieke’ sound en het meest spirituele gevoel uit zijn oeuvre. Gebaseerd op de verschillende reizen waarin Shabaka zichzelf compleet liet onderdompelen in het muzikale erfgoed van Zuid-Afrika, vertolkt Hutchings met zeven muzikanten van Zuid-Afrikaanse origine zijn Britse benadering van jazz in een Zuid-Afrikaanse verpakking. Je hoort de verbindende en transcendentale factor van legende Mulatu Astatke (met wie Shabaka eerder tourde als onderdeel van The Heliocentrics), wiens wortels in Afrika zijn geaard. Ook de kracht van een haast mantra-achtige herhaling van melodieën en teksten, plus de opdeling van het album in negen psalmen is een opvallende karakteristiek van het album, waarop de composities vaak niet onder de tien minuten klokken.

Voor een westers publiek zijn de veelal Afrikaanse teksten moeilijk te onderscheiden, maar een live-ervaring met Shabaka & The Ancestors is naast spiritueel ook behoorlijk direct, activistisch en begrijpelijk. Op North Sea Jazz 2017 scandeert vocalist Siyabonga Mthembu luid en bijna dreigend in de Congo-tent ‘We need new leaders. We need new hymns’, en steekt daarnaast een muzikaal pleidooi af over hoe de politiek moet worden gefeminiseerd. Een boodschap die de jaren erna nog eens zal terugkeren, maar dan transparanter, duidelijker, en uitgebreider geformuleerd, en wel in de vorm van het Sons of Kemet-album Your Queen Is A Reptile.

Shabaka and The Ancestors op North Sea Jazz 2017

 

Wegzweven en uitstijgen
Naast Shabaka and The Ancestors combineert Hutchings zijn beheersing van saxofoon en klarinet alsmede zijn jazzy visie met hele andere muzikale hoeken. Zo nam Hutchings vorig jaar het uit een volledig geïmproviseerde sessie vervaardigde A.R.E. Project (kort voor Association for Research and Enlightenment) op. Dit deed hij samen met Hieroglyphic Being en Sarathy Korwar: twee producers die bekend staan om hun elektronische experimenten in house, techno, jazz en noise, waaraan vaak ambient, of in het geval van Korwar Indiase elementen worden toegevoegd. Het resultaat is een haast spirituele live-EP waarin gebeuk, meditatie en muzikaal experiment samenkomen, evenals de meest tedere, serene partijen die Shabaka in jaren heeft opgenomen. A.R.E. Project schiet je bij het luisteren direct het luchtledige in. Just sit back and enjoy the ride.

Een live-sessie van A.R.E. Project voor Resident Advisor

 

Wie nog verder wil dan het luchtledige, doet er goed aan het oeuvre van The Comet Is Coming uit te pluizen. Dit drietal, dat bestaat uit Shabaka op saxofoon, Betamax Killer op drums en Danalogue op synthesizer, hanteert een consistent en door Sun Ra geïnspireerd motto: space is the place. Titels als Journey Through The Asteroid Belt en Death To The Planet bereiden je al voor op wat je muzikaal kunt verwachten: een interplanetaire trip vol zweverige, schelle trance-synthesizers, een bezwerende tenorsax bedolven onder een dosis reverb en hypnotiserende ritmes, van zware kicks tot exotische percussie. En dat allemaal met funk als basis. Probeer immers maar eens stil te zitten op Final Eclipse.

The Comet Is Coming is het experiment van een jazzmuzikant die zijn intuïtie volgt door muzikanten uit een compleet andere wereld te benaderen en geheel nieuwe muzikale wegen in te slaan, met als hoofddoel het overstijgen van jezelf door muziek en de live-ervaring daarvan. Wie er al bij was op Le Guess Who? in 2016, kan daar vast over meepraten. Dit jaar keert het drietal terug voor een show waarin waarschijnlijk ook nieuw werk aan bod komt.

De Volkskrant maakte in 2016 een korte video-feature over The Comet Is Coming op Le Guess Who?, met daarin live-beelden van hun show en een interview met Shabaka

 

Aardse utopieën
Het centrale project van Shabaka Hutchings in dit programma is echter Sons of Kemet, een kwartet bestaande uit tubanist Theon Cross, drummer-tweetal Eddie Hick en Tom Skinner en uiteraard Shabaka op tenorsax. Sons of Kemet klinkt met de zware tuba, de schurende tenorsax en twee flink doormeppende drummers primitief, turbulent, opzwepend en haast folk-achtig rauw. Het DNA van het schuurpapier-tenorgeluid van Shabaka in Sons of Kemet kan terug worden getraceerd tot 2012, het jaar van de oprichting van het psych/afro/punk/jazz-collectief waarvan hij tot 2014 deel uitmaakt: Melt Yourself Down. Dat project wordt één jaar voor het verschijnen van het debuutalbum van Sons of Kemet opgericht en vertoont dezelfde intensiteit, primitieve sound en grenzeloosheid.

We Are Enough, een van de manisch opzwepende nummers van Melt Yourself Down.

 

Sons of Kemet leent invloeden uit dub, hiphop, Caribische muziek, afro en jazz. Hutchings haalde voor Sons of Kemet veel inspiratie uit Caraïbische reggae- en jazzmuzikanten als Count Ossie en Cedric Im Brooks, die hij oppakte toen hij na zijn afstuderen aan Guildhall weer een tijd in Barbados ging verblijven, wat de sound van Sons of Kemet stukken minder ‘westers’ doet klinken dan die van Melt Yourself Down.

In retrospect fungeren debuut Burn (2013) en Lest We Forget What We Came Here To Do (2015) als opmars naar het afgelopen maart op het gerenommeerde Impulse!-label verschenen Your Queen Is A Reptile. De platendeal is niet voor één album, maar voor meerdere projecten van Hutchings, mits Impulse! selectie aan de poort verricht. De boodschap, promotie en het allure van de act worden door de verbinding aan hét jazzlabel – dat bijvoorbeeld de ruimte creëerde voor de talrijke en inmiddels klassieke albums van Charlie Parker, Miles Davis en (is ‘ie weer) Pharoah Sanders – vergroot het publiek en de bekendheid van Sons of Kemet. “It feels like signing with Impulse has given validity to the way I’ve perceived my music act. It is a legitimate part of the jazz canon”, vertelt Shabaka in een eerder interview met Le Guess Who?.

Maar het is niet alleen het verhoogde allure van de band dat zorgt voor hogere erkenning voor de derde langspeler ten opzichte van eerder werk van Sons of Kemet. Your Queen Is A Reptile is een album dat niet alleen urgente en belangrijke thema’s aanstipt, maar ook een album dat verder wil gaan dan het probleem aanstippen of wegdromen van de pijnlijke realiteit.  Waar Lest We Forget en The Comet Is Coming afrofuturistische odes zijn met duidelijke verwijzingen naar de sci-fi van Octavia Butler en Sun Ra, trekt Your Queen een stap verder dan escapistische sci-fi, met een duidelijk activistisch beeld over hoe het heden en de toekomst anders moeten en het verleden geherdefinieerd. In gesprek met ons legt Shabaka uit: “Afrofuturisme gaat niet over parameters die vast staan, het gaat over de constante evaluatie en het opnieuw in context brengen van de afro-Amerikaanse ervaring. Als iets te normaal wordt, is het iets dat in het heden hoort, en niet meer in de toekomst.” Dat hij uitgebreid heeft nagedacht over hoe hij het verleden en deze ervaring opnieuw definieert, blijkt wel uit een erudiet en uitgebreid essay op Facebook van de hand van Shabaka, verschenen op de releasedag van Your Queen Is A Reptile. Een fragment uit het essay, dat als verlengstuk dient van de spoken word-tracks op het album en de teksten in de inlay van de plaat:

‘First the system must burn, its values set alight, its hierarchies toppled, yet within the heat of the flames we must never forget what we came here to do – form new myths, crown new queens, see new horizons.’

 

In het essay stipt Shabaka met een verbluffende achtergrondkennis en woordenschat aan dat witte cultuur en haar mystieke verering-gewoonten de norm zijn en dat zwarte cultuur opnieuw gemystificeerd moet worden. Nieuwe mythes van verering moeten worden gecreëerd, in nieuwe werelden. Want ook, nee, júíst onderdrukten mogen dromen van andere werelden, waarin erfelijke monarchie geen mythe gemaakt wordt, maar waar er een andere vorm van heerschappij bestaat. Een vorm waarin de heersende entiteit nauw samenwerkt met het volk, in andere maatschappijstructuren dan we nu kennen.

Bij een abstracte beschrijving houdt Shabaka het niet: concreet stapt Sons of Kemet op Your Queen Is A Reptile af van de patriarchaat. En wel omdat het patriarchaat ons inzicht op de onschatbare waarde van vrouwen doorheen de geschiedenis beperkt. Maar de koningin van Engeland is toch een vrouw? Jawel, maar zij zit op een troon middels erfelijke monarchie en dat is ook verwerpelijk. De toekomstige heersers moeten niet alleen feminien zijn, het perspectief van de patriarchie moet niet alleen worden verbreed tot iets beters; er zijn ook kwaliteiten – anders dan de kwaliteiten die heersers tot nu toe hebben – die de heerser moet bezitten. In de negen tracks op Your Queen Is A Reptile schetst de band een aantal kwaliteiten en personen die volgens hen passen bij de utopie die zij op het album voorstellen. Een citaat uit de album-inlay:

‘Our Queens are just like us, and we are human. We need new royalty. Your Queen Is A Reptile.’

 

Het doel van deze boodschap nader uitgelegd in een fragment van het essay:

‘My hope is that every reader of the album title takes a moment to consider who they see as their queen then uses this as a springboard to problematising preexisting societal myths surrounding power.’

 

Van Shabaka’s overgrootmoeder uit Barbados (Ada Eastman) tot anti-apartheidactivist Albertina Sisulu tot abolitionist Harriet Tubman: dit zijn de vrouwen die de wereld volgens Sons of Kemet moeten besturen. En je voelt hun missie, hun emotie, hun strijd door de nummers. Your Queen Is Harriet Tubman is een denderende trein van percussie met een saxofoonpartij die zich langzaam ontpopt tot een onvermijdelijke extase en een dreigende tuba; de perfecte soundtrack voor een turbulente reddingsmissie om slaven te bevrijden in een race tegen de klok in een realistische geschiedenisgame, compleet waarheidsgetrouw aan het leven van Tubman.

De muziek op Your Queen Is A Reptile is overduidelijk een vehikel om gevoelens over te brengen, waar woorden in kracht tekort schieten. Maar waar die woorden kunnen ondersteunen, doen ze dat ook met volle kracht. Poëet Josh Idehen spreekt zijn ongenoegen uit over de Brexit-attitude die er momenteel in Groot-Brittanië hangt:

Don’t wanna hear that racist claptrap
Anybody chat that crap get clapped back
Don’t wanna take my country back mate
I wanna take my country forward

 

Shabaka besluit zijn verantwoording in het essay met een optimistische blik op de toekomst en de kracht van muziek die hij ervaart en zelf hoopt over te brengen.

‘There are ideas yet to be formed, fresh ways of perception which music affords us the space to consider. It provides us with the emotional resilience to be able to maintain sanity within times of resistance and resilience.’

 

Your Queen Is A Reptile: een plaat met een albumtitel die op het eerste gehoor klinkt als een flauwe Monty Python-esque grap die je maakt op een feestje. Achter die verwoording zit echter een fatsoenlijke kreet van activisme en een eerste stap tot afbreuk van bestaande (giftige) normen. Het maakt de derde Sons of Kemet tot een rijke, memorabele protestplaat met zo’n sterke boodschap dat een centrale plek op festivals als Le Guess Who? en een Mercury Prize-nominatie meer dan verdiend is.

Op Le Guess Who? speelt Sons of Kemet met niet twee, niet drie, maar vier drummers onder de noemer Sons of Kemet XL. In deze bezetting tracht het collectief extra kracht aan de transcendentale werking van de muziek toe te voegen. Shabaka spreekt ook over de uitdagingen van het extra large-project: “Het is fysiek een behoorlijke ervaring, ik moet vier drummers overstemmen die een enorme bak met geluid maken. Niet alleen het overlevingsproces voor de muzikant, maar ook de trance die het publiek kan ervaren wordt intenser. Eigenlijk is het met twee drummers leuker voor mij, omdat ik lui ben, maar het wordt met vier drummers een stuk epischer voor de toeschouwer.” Met de overstuurde tonen, het moordende tempo van de drummers en de vaardigheid waarmee Shabaka hen melodisch bijhoudt, belooft dit een heel bijzondere sleutelshow te worden.

Album-sampler/video met daarin Josh Idehen die Your Queen Is A Reptile voordraagt.

 

Sleutelfiguur
Een maand voor de release van Your Queen Is A Reptile verschijnt een ander Londens project waar Shabaka een grote rol in speelt: We Out Here, een nieuwe compilatie van Brownswood Recordings. Op de hoes een vos, sluipend door de straten van de Britse hoofdstad: het symbool van het Londense nachtleven. We Out Here is een muzikaal uithangbord voor dat nachtleven: het opkomende jazztalent, net opgestegen uit de ondergrondse clubs, is erop verzameld. Shabaka maakte niet alleen een vrij zeldzame klarinetcompositie voor de langspeler, maar fungeert ook als curator van de artiesten op de plaat. Zo vind je niet alleen het reeds succesvolle Ezra Collective en haar toetsenist Joe Armon-Jones, maar ook het door Ebo Taylor geïnspireerde Kokoroko, nieuwkomers Maisha (met daarin saxofoniste Nubya Garcia) en Sons of Kemet-tubanist Theon Cross met solowerk op de plaat.

 

Intuïtief proces
Als sleutelfiguur in het Londense jazz-netwerk is Shabaka geknipt voor de rol van curator. Het is dan ook geen verrassing dat hij dit jaar op Le Guess Who? een prikkelend, verrassend en enorm veelzijdig deel van het programma neerzet, met acts uit de hele wereld. “Of het nou jong Londens talent is of mijn muzikale inspiraties en helden, het cureren van zowel We Out Here als Le Guess Who? is een puur intuïtief proces voor me. Ik kan het gaan uitdenken en er een politiek plan van maken, maar de matches die ik voel met muziek die me op dat moment aanspreekt, representeert toch wel om de een of andere manier waar ik voor sta of wat ik zou willen overdragen.” Aan de telefoon licht Shabaka enkele bijzondere acts uit aan ons.

“Veel acts die uit mijn programmaonderdeel hebben een link met traditie of geschiedenis en maken van die traditie iets heel anders in ons hoofd door hun boodschap of muziek. Sisibule Xaba is daar een fantastisch voorbeeld van. Hij gebruikt de Zuid-Afrikaanse gemeenschap waarin hij is opgegroeid en de tradities daarin, ook muzikaal, als inspiratie en steekt dit in een modern jasje. Het is kunst in de puurste vorm die je echt aan het denken zet.” Zie bijvoorbeeld Open Letter To Adoniah, de video waarin Xaba de normaliter vergeten arbeidersklasse in zijn thuisland in een bijzonder daglicht zet. Shots van mensen die fruit verkopen, mensen die moeten rennen voor hun trein, of van het woon-werkverkeer, dwingen je er naar te kijken vanuit verschillende perspectieven. Zo is te zien dat de viering en de vreugde op nummer één staan. De rest kan daar nog uit voortvloeien”, aldus Shabaka.

 

Paddy Steer
Ook artiesten die dromen van andere werelden en die een geheel eigen muzikale universum creëren spelen een belangrijke rol in het programma van Shabaka. “Zo leerde ik zes jaar geleden Paddy Steer en zijn muziek kennen in een Londense club die rond die tijd veel avant-garde en futuristische muziek programmeerde. Veel artiesten die daar speelden voegden een heel nieuwe dimensie toe aan het instrument dat ze bespeelden. Paddy doet dat ook, maar dan met een heel eiland aan knoppen en instrumenten om hem heen. Het was echt een eye-opener om hem live te zien, een van de beste muzikale ervaringen uit mijn leven. Hij speelt echt met zijn eigen comfort-zone op het podium, de set-up is heel geavanceerd en vernuft, maar hij probeert constant allerlei nieuwe dingen uit en benadert sommige instrumenten haast kinderlijk, alsof hij er voor de eerste keer achter zit.”

 

Kadri Golpanath
Daarnaast is Shabaka ontzettend blij met de komst van de 69-jarige Indiase saxofonist Kadri Golpanath. “Dat was eigenlijk een heel egoïstische keuze van mijzelf. Ik heb hem nog nooit live gezien en de kansen om dat te doen zijn zeldzaam, dus ik had zoiets van: als ze hem hierheen kunnen krijgen, doe het alsjeblieft! Zijn platen zijn fantastisch, maar een artiest live zien kan pas echt openbaren wat de muziek voor je betekent of representeert. Daarnaast draag ik er een kernwaarde van het festival mee over: ik heb Kadri ook nog nooit live gezien, dus ik ontdek samen met de bezoekers iets nieuws tijdens Le Guess Who?.”

 

Strijden en vieren
Tenslotte is er tijdens het telefoongesprek met Shabaka nog wat ruimte om naar de situatie van Eddie te vragen. Is alles goed met hem? Hoe is de afwerking gelopen en hoe is Shabaka eronder? “Eddie is al snel vrijgelaten en speelt inmiddels weer met ons, maar ik was echt aangedaan door het hele incident en het heeft een nare nasmaak gegeven. Er zijn veel getuigen die met ons beweren dat de politie de oproer zelf heeft aangewakkerd en dat Eddie niets verkeerd heeft gedaan. Er is ook gezocht naar videobewijs en dat zijn we nu aan het verzamelen. Het is ook goed dat we in onze muziek uitstralen dat we het eens moeten worden over de ervaring van institutioneel racisme die bepaalde minderheden door de politie ervaren en dat die ervaring heel anders kan zijn dan die van de meerderheid. We willen graag gehoord worden en verandering teweegbrengen in deze tijd. Een nummer als My Queen Is Doreen Lawrence is opgedragen aan de strijd tegen institutioneel racisme dat al ruim vijfentwintig jaar door haar wordt gevoerd, nadat haar zoon door politie-agenten werd vermoord.” De realiteit blijft de relevantie van deze boodschap maar bewijzen, ook voor de band zelf.

Shabaka Hutchings is niet alleen een artiest die de urgentie opzoekt door steeds sterker gearticuleerde statements in zijn muziek te verweven, maar ook de basis van zijn werk met liefde voor muziek verbindt en er daardoor altijd met positiviteit instapt. Een politieke boodschap en de viering van muziek en het leven sluiten elkaar immers niet uit. Met zowel zijn levenswerk, zijn visie op de wereld, en het programma-onderdeel dat hij op Le Guess Who? 2018 neerzet, wordt er gewerkt voor een betere toekomst, wordt er bewustzijn gecreëerd, en laat hij zien dat we moeten blijven strijden voor een betere, vrouwelijke en gelijke toekomst. Maar niet zonder dat er ook nog eens muzikaal ontdekt en gevierd wordt. Een prijzenswaardige en hoognodige curator.

---

 

WEBSITE LE GUESS WHO? | FACEBOOK-EVENT | TICKETS