Crescents Resin Pockets: Volledig Toondoof voor de wereldse hysterie 

Ken je dat, dat je na al het jaarlijstjes-geweld van begin december toch altijd nog een paar van die pareltjes ontdekt die je om één of andere reden compleet gemist had? Daarom brengt The Daily Indie je deze week traditiegetrouw nog ode aan een aantal briljante, tot nu toe compleet overkeken albums. Zodat er ook op de valreep van de jaarwisseling nog genoeg goede muziek te ontdekken valt. Zo kon deze plaat van Crescents niet ongewaardeerd 2018 in, vond Roelof.

Tekst: Roelof Schipper 

In de verte staat een zwarte schim de longen uit z’n lijf te blèren. Er is ook nog muziek; hard, vuig en miezerig. Langzaam ontstaan er herkenbare vormen. Helder, het is de wereld die een stukje verderop verandert in een bal van vuur en puin. De ellende gebeurt ginder, maar van binnen neemt de paniek toe. Het is tweeëntwintig december 2017. Ik loop langs de supermarkt.

In een oud en verlopen interview – bron inmiddels onvindbaar – zegt Thom Yorke over het artwork van Kid A: “Dat is het vuur dat je van veraf ziet. Het gebeurt aan de andere kant van de heuvel.”’; en over het artwork van Amnesiac: “Hier ben je zelf in het bos. Hier raast het vuur om je heen.” Vier jaar vóór Kid A debuteert de Engelse band Crescent met het overdonderend druilerige Now: 1996. Slepende postrock als The Velvet Underground op een grauwe rotdag. In het jaar waarin Now verschijnt rij ik in de groene achtertuin op een plastic eendje, volledig toondoof voor dergelijk kabaal. 

Alleen met z’n paniek
Drieentwintig jaar later sjouw ik door de supermarkt, met precies Now in mijn oren. Matt Jones schreeuwt op een oneindige afstand van de microfoon de longen uit z’n lijf. Dat is niet de frisse stomp in je maag van één die zijn woede recht in je gezicht ventileert, maar iemand die helemaal alleen met z’n paniek staat. Iemand die achthonderd kilometer verderop verschrikkelijk door het ijs dondert. Vanzelfsprekend doe je niks, maar van binnen neemt de paniek toe. Je kunt er niet echt omheen.   

Big 30
Nu ik met een razende rotvaart afsteven op The Big 30 ben ik niet langer toontoof voor dergelijke somberheid. Kabaal en herrie. Je maakt je zorgen. Je hebt een baan. Je ergert je zo nu en dan, maar vooral in de supermarkt. Je denkt aan Trump, het jaar van #MeToo en alle malheur van gister, vandaag en morgen. Zelfontplooiing is belangrijk. Regelmatig je rust nemen ook. Appels in de fruitmand, voldoende brood in de vriezer. 

Maak jezelf in orde

“We drifted through the longest day, the landscape cut up and delayed / 
and sit up on the hill and play as though we had an infinite amount of time”.

2017: Crescents nieuwste sleept zich door de woonkamer. De opgeruimde gezapigheid waarmee Matt aangehaalde zin debiteert is als een slag in het gezicht. Over bordkartonnen gerammel en een piepende klarinet roept Matt op: ‘Get yourself tidy’ om zich vervolgens veertig minuten lang te verliezen in het bezingen van de bomen, de insecten en de vogels.  

Alle tijd van de wereld
De Engelse meneer die in 1996 gilde als een autowrak warmt zich anno 2017 aan vrienden en  natuur. Een deur piept, in de verte kraakt een miniatuurtreintje, ergens blaft een hond. “Take me back to the quiet place” zingt Matt op Charlstone. Ondertussen speelt de man met een verbluffende vanzelfsprekendheid die quiet place eigenhandig overeind. Als een cocon. Een warme jas.
Het is welhaast te wereldvreemd voor woorden. 

Crescent’s Resin Pockets is volledig toondoof voor de wereldse hysterie. Nog even en ik zie mezelf weer gaan, dom en lachend op een plastic eend met wieltjes. Kruiend de tuin op en neer; op zoek naar slakken onder de heg; alle tijd van de wereld.