Kelela moderniseert de muzikale visie op liefde op Take Me Apart

Ken je dat, dat je na al het jaarlijstjes-geweld van begin december toch altijd nog een paar van die pareltjes ontdekt die je om één of andere reden compleet gemist had? Daarom brengt The Daily Indie je deze week traditiegetrouw nog ode aan een aantal briljante, tot nu toe compleet overkeken albums. Zodat er ook op de valreep van de jaarwisseling nog genoeg goede muziek te ontdekken valt. De ieder bekende liefdesperikelen werden volop bezongen in 2017 (we noemen een Lorde en een St. Vincent), maar wat redacteur Dave Coenen betreft deed niemand dat zoals Kelela. 

Tekst Dave Coenen

 

Ook voor de Amerikaanse Kelela Mizanekristos ligt de bovenlaag van de popwereld open. In 2013 trok ze low-key wat aandacht met de mixtape Cut 4 Me, die vooral goed bij andere artiesten (Solange, Björk) in de smaak viel. Er zullen weinigen zijn die Kelela hier hebben opgepikt (misschien op Down The Rabbit Hole 2016 of in het voorprogramma van The xx in AFAS Live eerder dit jaar), met vooralsnog weinig opvallende nummers en performances die door de andere festivalpodia werden overschreeuwd.

Daar komt nu echter verandering in. Kelela is al zo lang een performer met een interessante sound, veel star quality en songschrijfskills – neem die ondergeproduceerde maar verdomd catchy hit Rewind op haar EP Hallucinogen uit 2015. Kelela’s potentieel komt eindelijk tot zijn recht met haar dit jaar verschenen album Take Me Apart. Alleen moet de wereld het nu geloven. Het is niet lastig: luister naar LMK, een waar anthem dat met diepe dampende synths terugslaat op de zeroes-R&B van Aaliyah en Brandy, maar er ook een futuristisch geluid aan koppelt, waardoor een link met FKA Twigs logisch lijkt. LMK is een ode aan casual romantiek zonder verwachtingen, die wel enige duidelijke communicatie en waardigheid behoeft. Vat het romances anno 2017 op een treffende manier? We kunnen het nu nog niet met zekerheid zeggen, maar het lijkt er sterk op. 

 

Kelela duikt dieper en gewaagder in liefde dan menig anderen in haar vak: snijdende thema’s worden head first benaderd met een schrijftalent (vooruit dan, met een beetje hulp van The xx’s Romy Madley-Croft en MC Jay Prince) en vocale kundigheid van grote klasse. Titelnummer Take Me Apart beschrijft een jonge reünie met een ex waarin alles intenser voelt dan voorheen, maar ook sociale schaamte voor ontdekking door huisgenoten (“seven in the morning /  when they wake you gotta be ghost”) en andere moeilijkheden die bij deze keuze komen kijken. 

Kelela’s album volgt een proces vanaf een break-up naar het herstel daarvan tot een nieuwe relatie in haar leven. Met oog voor detail, een goed geheugen (ze is nu 34 en beschrijft op de plaat ook tienerromances) en schitterende metaforen zet Kelela met Take Me Apart een heel andere kijk op liefde neer dan menig andere plaat in dit genre uit 2017. En wie dat liefdesgedoe niet zint, kan altijd nog naar fantastisch dromerige nachtproducties als Better (Ariel Rechtsaid!) en Enough (Arca!) luisteren. Wie Kelela vorige week in Paradiso Noord zag, zag vast een artiest die haar enorme poppotentieel veel sterker tot recht laat komen dan ooit tevoren. Want dat is wat Take Me Apart in ieder geval laat horen.