You’ll dig this: de Aussie punks van Bed Wettin’ Bad Boys komen hard met het nieuwe album Rot
4 januari 2018
Bij de bandnaam begint het al goed, de hoes heeft iets sixties/Velvet Underground-achtigs en de songs doen denken aan The Men, The Clash en Bruce Springsteen. Alleen dan heel sketchy, valsig en roestig als een fiets in de gracht. Betekent niet dat het niet strak is, want deze band is flink door de wol geverfd.
In 2013 bracht de band zijn debuutalbum Ready For Boredom uit, nadat Bed Wettin’ Bad Boys alweer in 2009 werd opgericht. Op de nieuwe plaat Rot (uitgegeven via RIP Society) zijn de bandleden hoorbaar ouder geworden, weet de band zijn emoties beter vorm te geven en is de muzikale richting zelfverzekerder. Wat overal doorheen sijpelt, zijn de (proto)punkrock-invloeden uit de jaren tachtig.
De eerste EP van de band heette nog Best Band In Sydney / Worst Band In Sydney. Nu gaan we daar geen uitspraken over doen, het zal ergens in het midden liggen. Luister voor het gevoel eens de (tamelijk ingetogen) single Victoria hieronder.
Rauw
Het lijkt op Rot wel alsof Bed Wettin’ Bad Boys zijn eigen nummers aanvalt in plaats van ze te spelen. Als een soort gevecht op leven en dood. Ik weet sowieso niet wat het is met Australische bandjes, maar ze klinken altijd net even wat smeriger en rauwer dan veel andere bandjes. Zoiets wat de collega’s van Royal Headache en UV Race ook hebben (check hier bijvoorbeeld eens het eerste deel van een oude Australië special, deel 2 vind je hier). De vinger is er vaak niet echt op te leggen, maar wat maakt het ook uit: je voelt de energie, hoort de dikke mist van gitaren en je weet dat het goed is.
Een track waar het allemaal samenkomt is nummer twee Stunned en Thing Called Love, nummer zeven op het nieuwe album. Het vijftal duwt de loeihard opgenomen gitaarpartijen nog dichter tegen elkaar aan, de zang wordt niet meer seventies dan dit en de energie scheurt je speakers. Het voelt alsof je over de stoeptegels wordt getrokken en dat is op zijn tijd best weleens lekker.
Rot
Wat kunnen we anders zeggen dan: ‘luister die plaat een keertje.’ In Nederland is ‘ie ook te koop, of de band nog naar Nederland komt binnenkort is niet bekend. Laten we er gezamenlijk veel naar luisteren, misschien dat Europa/NL wel wat hoger in de data van de band terechtkomt.
Luister trouwens wel tot het einde als je toch bezig bent, de zeven minuut durende afsluiter Turn The Page is behoorlijk episch.