The Academic geeft met Tales From The Backseat een lesje indiepop maar heeft zijn diploma nog niet binnen

In Ierland was de naam van The Academic al een paar jaar eentje die de gemoederen bezig hield. Singeltjes sijpelden binnen, een EP’tje in 2015, en nu, in 2018, eindelijk het album. De vier jongens uit een klein plaatsje genaamd Mullingar schotelen ons een plaat voor die ze zelf als indierock omschrijven, maar waar de rock voornamelijk plaats maakt voor pop.

De plaat opent sterk met de tweede single, Permanent Vacation. Het nummer barst van de energie, het is catchy en je kan de tekst, die voor elke tiener uiterst herkenbaar zal zijn, heel prima meezingen. Gang twee is het hitje Bear Claws. Wederom een puik popnummer met een cliché ‘hey ho’-stukje, maar clichés zijn clichés met een reden: het werkt.

Vanaf dat moment zwakt de plaat wat af. Niet per se op het gebied van energie of overtuiging van de bandleden. Nee, de songs zelf zwakken af. Waar de twee openingstracks nog fris waren, lijkt het recept voor hun popliedjes naarmate het herhaald wordt steeds minder lekker te worden. Door de nummers heen zijn er steeds wel aangename verassingen te vinden. Verrassingen die laten zien dat The Academic zeker wat in zijn mars heeft. Op het nummer Television is een speels, uiterst zomers gitaartje te vinden en Why Can’t We Be Friends geeft een betere nasmaak dan de meeste nummers die verstopt zitten tussen de singletjes en het einde van het album.

De band zegt geïnspireerd te zijn door groepen als The Strokes, The Kooks en The Killers en er is geen enkele reden om dit niet te geloven. The Academic heeft duidelijk gekeken hoe poppy nummers geschreven kunnen worden, zoals ze zelf een aantal keer laten horen op Tales From The Backseat. Er zit rek in de band, groeimogelijkheden. Met de vocale kwaliteit van frontman Craig Fitzgerald zijn de grote mainstages van de zomerse festivals niet ondenkbaar, maar voordat ze die plekken kunnen bezetten zou de consistentie van popsongs met keurmerk A eerst omhoog moeten.